Als Indie-liefhebber is de naam Scram C Baby geen onbekende. Deze Amsterdamse band werd in 1992 opgericht en staat bekend om haar korte, weerbarstige popliedjes. Platen en optredens vliegen vaak allerlei kanten op en resulteerde in lage album-verkopen, te veel drank en in sommige perioden schaarse optredens. Nu even helemaal nop, maar dat heeft een andere reden. Van de originele leden is alleen zanger John Cees Smit overgebleven. Andere (inmiddels) oudgedienden zijn gitaristen Frank van Praag en Geert de Groot. Tien albums staan er op hun conto en in de Snob 2000 staat Elephant (2018) op een keurige 535ste plek. Een nieuw album zit in de pen. Einde intro.
Medio november ontving ik een mail van Frank en Geert dat ze weer eens los gegaan waren met hun ‘side-project’ I Believe In My Mess. Een elpee en CD, en of wij er aandacht aan wilden besteden. Dat hangt ervan af natuurlijk. Ondergewaardeerde Liedjes is geen recensiekanaal, maar een bloggers-collectief van maffe en aparte muziekliefhebbers. Weird shit aangevuld met van alles dat aan de aandacht ontsnapt is. Scram C Baby valt al in die categorie, maar I Believe In My Mess doet nog eens dunnetjes over. Toen ik het album Do Unto Others draaide liep mijn vrouw gillend weg, terwijl ik gebiologeerd zat te luisteren. Apart. Het éné moment waande ik mij in een club waar ik lekker zat te chillen op deze muziek. Het volgende ogenblik stond ik (overigens verdomde goed) te luchtdrummen op de klanken van Oh Boy! Het totaal is een mix van elektronica, funk en dub naar Indie, Krautrock en psychedelica. Niet verwonderlijk, want de mannen maken remixen voor onder andere Canshaker Pi en Hallo Venray. Er wordt niet gezongen, maar eerder een intrigerend verhaal vertelt.
Wat is dan het verhaal? De titel van het album is een afkorting van Do not do unto others what you would not want others to do unto you. Een leefregel die een prominente plaats bij ongeveer alle belangrijke wereldgodsdiensten inneemt. Niet dat de meesten zich er aan houden, maar toch… een mooie gedachte. De meeste mensen zijn namelijk van nature wel vriendelijk, attent en respectvol naar anderen, maar helaas zijn we niet allemaal hetzelfde geschapen. Kijk maar eens rond en toevallig helemaal in deze stressvolle tijd: agressiviteit, egoïsme en hufterigheid vieren hoogtij en dan hebben we het nog niet eens over die klootzakken die allang voor deze crisis schijt aan de medemens hadden.
Nee, de wens is de vader van de gedachte verworden. We zijn van een samenleving die de schouders er onder zette veranderd in eigen gerijde groepjes die eigenbelang voorrang geven. Het merendeel is individualistisch ingesteld en hebben schijt aan de rest zolang hij of zij maar aan hun trekken komt. Sociaal zwakkeren? Vette pech voor die losers. Senioren? Hun tijd is geweest! Ik moet nu. Ik moet. Ik.
Do Unto Others gaat over gedrag naar een ander toe, over goed doen naar een ander, anderen blij maken, over delen van liefde en kennis, over meningen verkondigen, meningen opdringen, een grote bek hebben, racisme, onderdrukking en de wanhoop dat dit nooit zal stoppen. Maar ook over jezelf terugtrekken en juist de confrontatie met de ander vermijden. Over niets doen, omdat je toch wel weet hoe het werkt, over verveling, over verlegenheid en al verontschuldigend door het leven gaan, en over rustig afwachten tot alles voorbij is.
Hoort Do Unto Others bij de beste releases van 2020? Ik weet het niet, want het valt niet binnen mijn normale smaakpatroon. Maar het is een klevertje, want elke keer dat ik het schijfje draai (en dat is best vaak) hoor ik weer iets nieuws en verrassends. Ik sluit niet uit dat het alsnog mijn Top 10 zal halen en uiteindelijk een Nederpop-klassieker gaat worden.
