Nu we de bijna twee maanden uitsluitend aandacht gaan geven aan het ondergewaardeerde gender, meer in het bijzonder vrouwen uit pakweg 60 jaar rock & pop, dan kunnen we natuurlijk niet om de oer-moeder aller Rockbitches heen: Suzi Quatro. Zij is haar leven lang de voorbereider en het lichtend voorbeeld geweest voor complete generaties vrouwen die de muziek-business in stapten. Zonder Suzi Q geen Joan Jett, geen Pretenders, geen Talking Heads, geen Blondie, de lijst is eindeloos.
Suzi, geboren in Rockcity Detroit, begon in 1964 heel klassiek met haar zussen een bandje The Pleasure Seekers, nadat ze The Beatles op de televisie had gezien. Begin jaren ’70 ging Suzi solo en scoorde grote pophits al dan niet met de zanger van Smokey, want van Rockmuziek was steeds minder sprake. Toen de pophits opdroogden begon ze te acteren, uiteraard in musicals, en series als Happy Days en Absolutely Fabulous. En ze was nog een tijdje DJ bij de BBC. Zou er geen Corona-epidimie zijn dan zou ze, ondanks dat ze onlangs 70 is geworden, nog altijd rondtoeren met haar muziek.
Afgelopen voorjaar kon u bij VPRO’s Het Uur Van De Wolf al een indrukwekkende biografie bewonderden van Suzi Quatro, simpelweg Suzi Q geheten (niet te verwarren met die draak van Carice van Houten). Met wat zoeken kunt u hem vast nog ergens streamen.
Ik wil u nog even terugvoeren naar het begin, naar Suzi als basgitariste van die pionerende meidenband met de hedonistische naam Pleasure Seekers. Terug naar het jaar 1965, de hoogtijdagen van de Undergroud Garagerock, toen sixties-muziek nog rebels klonk, tegen punkrock aan. Suzi was toch niet meer dan 16 jaar oud toen de band hun allereerste landelijke hit in de V.S. hadden met onderstaande instant klassieker. Ongepolijste, rauwe, opstandige drie-akkoorden herrie. Mijn ouwe-punker-hart gaat hier flink sneller van kloppen. Oh Suzie Q, baby I love you….
