Meer vrouwen in de Snob2000? Graag! Zeker als ze het kaliber hebben van Tori Amos.
Amos leerde zichzelf pianospelen van het moment dat ze bij de toetsen kon. Vanaf haar derde levensjaar schreef ze haar eigen liedjes. Als 5-jarige ging ze naar het voorbereidend conservatorium, maar ze moest de opleiding op haar 11e verlaten omdat ze zich liever met rockmuziek bezighield. Amos heeft een speciale relatie met muziek: akkoorden en ritmes ziet ze als bepaalde combinaties van licht en kleur (dit verschijnsel heet ook wel chromestesie).
Tori’s symbiotische relatie met de piano is fascinerend. Elk live-optreden dat ze geeft, is daar het levende bewijs van. Ze bespeelt, bevoelt, beklopt, bekruipt het ding alsof het een levend wezen is. Fascinerend om te zien. En haar muziek is net zo fascinerend. Ze heeft lak aan hokjes: Wat nou man/vrouw? Wat nou klassieke/populaire muziek? Ze maakt gewoon wat ze zelf mooi vindt, en gedraagt zich precies zoals ze zelf wil. Open over haar seksualiteit, haar (worsteling met het) geloof, over haar demonen.
Met The Waitress (van haar tweede album Under The Pink uit 1994) laat Amos zien dat je op een vleugel ook snoeiharde rock kunt maken. Wat een stoere bitch.
