Ze kwamen keihard bij mij binnen nadat in 2014 vlucht MH17 was neergestort. Een schok van ongekende proporties ging door ons land. De maanden daarná stonden dan ook volledig in het teken van deze verschrikkelijke gebeurtenis. En waar het overgrote deel van Nederland koos voor Home van Dotan als soundtrack, was het London Grammar met Strong die míj ondersteunde om dit onwerkelijke nieuws te verwerken.
En ik was daarin kennelijk niet de enige. Het dromerige, maar krachtige nummer zou dat jaar hoog die andere Lijst binnenkomen. En dat terwijl de single met twee weken in de Top 40 in het begin van dat jaar nauwelijks een hit te noemen was.
Ze zouden mij echter ook ná dat jaar nog vaak de oren laten spitsen. Want hun elektronische muziek bleek zich uitstekend te lenen voor een vrijage met mijn favoriete genre: trance. Regelmatig kwamen ze in mijn favoriete podcasts in een remix voorbij en telkens wisten ze me wéér te beroeren.
Die breekbare zang van zangeres Hannah Reid, in combinatie met de melancholische melodieën; je hoorde het elke keer weer terug. Wasting My Young Years, Hey Now, If You Wait en dit jaar wéér toen ze na drie jaar eindelijk weer eens nieuwe muziek presenteerden.
Maar dit jaar hoorde ik voor het eerst ook Non Believer. Een liedje uit 2017 en misschien nóg wel breekbaarder dan al het andere werk dat ik van ze kende. Even stopte ik met werken om dit nummer zonder afleiding tot mij te nemen. Wát een prachtplaat.
