Altijd als ik nummers van het album Atlantis hoor, denk ik terug aan die zondag dat ik met mijn bonkende hoofd onze mooie witte Volkswagen Golf total loss op de rijbaan zie staan. Ik lig wat weg te dommelen achterin de auto. Mijn hoofd leunt tegen het raam en ik heb mijn ogen dicht. Ik droom wat over school en in mijn hoofd klinkt een hit uit de Top40. Het liedje wordt ineens overstemd door een knal gevolgd door een zware doffe dreun. Ik doe verschrikt mijn ogen open en zie mijn moeder gehaast uit de auto schuiven en er omheen rennen. Ze roept dat we eruit moeten komen. Mijn broer, die reed, is al uit de auto. Mijn vader zit nog, zijn gordel klemt en hij kan er niet uit. Mijn deur wil niet open en ik voel paniek opkomen.
Mijn moeder steekt haar hoofd naar binnen en zegt dat ik aan haar kant uit moet stappen. Ik schuif over de bank naar haar toe. De doffe dreun in mijn hoofd wordt erger. Ik loop naar de kant waar mijn vader nog vast zit en zie dat de zijkant van de auto raar verwrongen is. Mijn broer rent naar een andere auto die aan de voorkant zwaar ingedeukt is en waar twee oude mensen inzitten. Ik voel me misselijk worden en iemand leidt me naar de kant van de weg. Ik zak op de grond en voel een zware hoofdpijn opkomen. Ik hoor sirenes.
Na twee dagen mag ik het ziekenhuis verlaten. Het blijkt gelukkig maar een hersenschudding te zijn. Mijn moeder is er met haar zwaar gekneusde ribben eigenlijk erger aan toe. Toch ligt er een cadeautje voor mij. De dochter van de oude man die op onze auto is gebotst, heeft het namens haar ouders gebracht. Haar vader had ons niet gezien toen hij de voorrangsweg op reed en zo onze auto ramde. Het pakje bevat een platenbon van 25 gulden. Ik vind het geweldig en weet direct wat ik hiermee wil kopen. Ik kan bijna niet wachten tot ik weer op de fiets naar het dorp kan.
Enkele maanden daarvoor had ik de band Earth & Fire ontdekt en van mijn zakgeld de elpees Reality Fills Fantasy en Greatest Hits gekocht. Ik wist dat er nog veel meer albums te koop waren, maar ik moest nog even doorsparen. Ik neusde in die maanden zo vaak in de bakken van de plaatselijke platenzaak dat ik alle titels uit mijn hoofd kende. En die hoezen! Wat vond ik die mooi. Met de mooi gekleurde platenbon met rood en geel gestreepte strik kon ik dan eindelijk dat album met bijpassende kleuren kopen. Ik wist namelijk al gelijk dat het Atlantis moest worden.
Tegen inruil van mijn bon overhandigt de vrouw achter de kassa me de plastic tas met mijn nieuwe aanwinst. Het handvat van de tas glijdt over het stuur van mijn fiets en daar ga ik. Ik hou tijdens het fietsen met mijn knie de elpee in bedwang om te voorkomen dat de tas alle kanten op flappert. Ik voel me rijk. Thuis haal ik voorzichtig het zwarte vinyl uit de hoes en leg de A-kant op mijn platenspeler. Ik hoor het zangerige gitaarspel van Chris in ‘Prelude’, al snel gevolgd door de ingetogen zang van Jerney in Prologue (Don’t know). En ze zingt een prachtige tekst. Ik ben totaal verloren.
Op Atlantis weet de band in elk liedje zo’n sfeer te creëren dat ik moeiteloos wordt meegesleurd in de poëtische teksten over het verzonken eilandenrijk en (hervonden) liefdes dat ik bijna zelf verzwolgen wordt door een vloedgolf aan emoties. Na al die jaren is het afsluitende Love, Please Close The Door nog steeds een grote favoriet van me. De mooie afwisseling van een klein gezongen liedje met de aanzwellende instrumenten zit in mijn ziel. Ik hoor en voel bijna het knapperende, warme haardvuur en zie me daar met mijn lief veilig binnen liggen. Die deur mag wel dicht blijven.
Wat ik toen niet kon bedenken is dat ik jaren later met de componisten van dat nummer, Chris en Gerard Koerts en Hans Ziech, in een klein plaatsje in Frankrijk op een terrasje een wijntje zou drinken, terwijl ik in de verte een chappel in the valley zie.
HIER KAN JE STEMMEN 
(van 21 november tot en met 1 december)
