In deze bijdrage zet ik zangeres en liedjesschrijver Melissa Manchester in het zonnetje. Haar vader was fagottist bij de New York Metropolitan Opera en op 15-jarige leeftijd begon ze met het inzingen van reclamespotjes. Later werd ze redactrice bij Chappell Music en nam ze lessen in het schrijven van liedjes. Haar talent was duidelijk aanwezig en dit nam ze mee naar de clubscene van Manhattan. Daar werd ze ontdekt door Bette Middler en Barry Manilow. Ze werd achtergrondzangeres voor hen en in 1973 nam ze haar debuutalbum op: Home To Myself. De meeste nummers schreef ze zelf, samen met Carole Bayer Seger. In 1975 volgde Melissa’s eerste top tien hit: Midnight Blue. Samen met Kenny Loggins schreef ze Whenever I Call You Friend, dat Loggins met Stevie Nicks opnam. Melissa nam het een jaar later zelf ook op, met Arnold McCuller.
In 1980 werd Melissa de eerste vrouw met twee Academy Awards nominaties voor twee filmnummers, namelijk nummers voor Ice Castles en The Promise. Haar grootste hit scoorde ze in 1982: You Should Hear How She Talks Now. Hiervoor won ze een Grammy.
Voor deze bijdrage ga ik terug naar 1978. Melissa bracht toen het album Don’t Cry Out Loud uit, en het titelnummer is één van de gevoeligste nummers dat ik ken. Het gaat echt door merg en been en wordt met zoveel gevoel gezongen.
Don’t cry out loud
Just keep it inside and learn how to hide your feelings
Fly high and proud
And if you should fall, remember you almost had it all
Wat er ook gebeurt, hoeveel tegenslagen er ook zijn en hoe ongelukkig je je ook voelt, voor de buitenwereld is het niet zichtbaar want hardop wordt er niet gehuild, je gevoelens veilig verborgen houdend. Zelf ben ik er ook best goed in en met mij velen gok ik zomaar. Melissa weet dat gevoel zo ontroerend te bezingen, schitterend en triest tegelijk. Kippenvel! De muziek op het nummer maakt alles nog net een tikkeltje dramatischer en dat is voor mij zeer geslaagd.
Het nummer is geschreven door Peter Allen en Carole Bayer Seger. Het werd eerst aan Shirley Bassey gegeven maar die wilde het destijds niet zingen. Daar komt Shirley tijdens een concert in Cardiff in 1985 nog op haar heerlijke sarcastische manier op terug en daar zingt ze het live. Zoek het vooral eens op, het is leuk om te zien en Shirley is natuurlijk fantastisch. The Moments namen de eerste versie van het nummer op in 1976, daarna deed co-schrijver Peter Allen dat, in 1977 (live) en 1979 (studio). Elkie Brooks bracht iets later dan Melissa ook nog een versie van het nummer uit. Allemaal mooie versies maar de definitieve versie blijft voor mij die van Melissa Manchester.
