Onze lieve engel of zoals Lucio Battisti het zo mooi op zijn Italiaans bezingt: il nostro caro angelo.
Lucio Battisti is een Italiaanse grootheid die – als ik het mag geloven een groot voorbeeld voor Eros Ramazotti was – in ieder geval een singer songwriter was: wereldberoemd in Italië en en ook zeer invloedrijk voor de Italiaanse popmuziek. In Nederland nauwelijks bekend maar goed dat zegt eigenlijk niets. Bandjes van Nederlandse bodem (neem bijvoorbeeld The Pilgrims) worden nauwelijks gedraaid door radiostations die vinden dat ze er toe doen.
Battisti was sinds de jaren ’60 actief en heeft in totaal zo’n 20 albums afgeleverd. Een bescheiden man die zichzelf gitaar heeft leren spelen en in allerlei bandjes heeft gespeeld, het avontuur niet schuwt en dus naar het buitenland vertrok. In Duitsland en Engeland in aanraking kwam met muziek van Dylan, The Stones, vier jongens uit Liverpool en al die muziekstijlen tot zich nam om in thuisland Italië hier zelf mee aan de gang te gaan. Hij schrijft voor anderen en wordt gecoverd onder andere door Grass Roots met Bella Linda, we hebben het dan over 1969 en zelfs in 1988 neemt Tanita Tikaram een cover van hem op And I Think Of You. Het origineel is E Penso A Te.
We begonnen deze blog met onze lieve engel; het ondergewaardeerde nummer wat centraal staat. Ik hoorde het voor het eerst toen ik in de jaren ’80 een verzamel cd van hem in mijn handen kreeg gedrukt. Zonder enige kennis van de Italiaanse taal was het toch een ceedee die me pakte en raakte. Il Nostro Caro Angelo begint met een prachtig bassloopje en wordt geweldig, zonder dat het heel grootst wordt, opgebouwd.
En tot op de dag van vandaag en we zijn inmiddels een paar decennia verder vind ik het nog steeds mooi. Letterlijk en figuurlijk een pareltje. De precieze tekst ben ik niet helemaal uit, maar het is van een ongekende schoonheid en dat geldt zeker ook voor de stem van Battisti. Warm, krachtig en breekbaar. Wanneer je naar Lucio luister zou je willen dat je de Italiaanse taal meer dan goed beheerst, want in mijn fantasie kan het niet anders zijn dat hij je meeneemt naar prachtige oorden of weerspiegelingen van het leven.
Il nostro caro angelo
Si ciba di radici e poi
Lui dorme nei cespugli sotto gli alberi
Ma schiavo non sarà mai
Lucio Battisti is helaas niet oud geworden. In 1998 overleed hij op 55-jarige leeftijd aan kanker. Hij heeft wel een prachtige erfenis achtergelaten, en mocht je zijn muziek nog niet kennen, dan is dit hét moment om deze ondergewaardeerde artiest, of zoals ze in Italie zeggen, artista sottovalutato, postuum te ontdekken en te eren. Luccio Battisti is voor mij een il nostro caro angelo.
De teksten zijn ook voor Italianen niet helemaal duidelijk. Lucio werkte vaak samen met Mogol, zoals Boudewijn De Groot en Lennaert Nijgh zeg maar. En ze durfden beide al wel eens poëtische, vage, new-age-achtige teksten schrijven. Ook deze song zit vol onsamenhangende stukken conversatie tussen twee hoofdrolspeelsters in het verhaal dat door deze plaat slingert. Het is fictie gemengd met wat hippie-kritiek op de kerk en op de gevestigde burgerlijke maatschappij. Mogol vertelt in interviews dat dit kritiek is op het ideaal dat de mens volgens het geloof zou moeten zijn, maar dat eigenlijk niet realistisch is. Er zitten wel heel mooie wijsheden in die je kan begrijpen en vertalen, maar in zijn geheel is het meer poëzie dan proza. Dat maakt het wel tijdloos en mysterieus natuurlijk.
Een heel erg mooie song van Lucio is ook I Giardini di Marzo. Over een man die met een depressie worstelt en terugkeert naar het dorp van zijn jeugd, die mijmert over zijn harde kindertijd. Heel pakkend. Ik vind het persoonlijk een mooiere (donkerdere) tekstuele versie van La Montagne/Het Dorp. Mijn persoonlijke favoriet blijft toch Un Uomo Che Ti Ama (een man die van je houdt), Italiaanse poprock met wat seventies funk, top! 😉
Heel cool om een verhaal over Lucio Battisti te vinden op een knappe Nederlandse muziekblad! Bedankt daarvoor 🙂