De battle van Warren Zevon

Vandaag is het zeventien jaar geleden dat Warren Zevon aan longkanker overleed. Een ondergewaardeerd muzikant die in 1976 zijn debuutalbum uitbracht; er zouden er nog elf volgen. Hij had een opvliegend en onbuigzaam karakter en was mede door zijn drugsgebruik en alcoholmisbruik vaak onuitstaanbaar. Desondanks heeft hij een aantal (vergeten) klassiekers op zijn naam staan, zoals Werewolves Of London, Poor Poor Pitiful Me, Lawyers Guns And Money, Hasten Down The Wind en Excitable Boy. Ja, YouTube ze maar eens.

Tijd voor een (hernieuwde) kennismaking?

Keuze Marcel Klein: Desperados Under The Eaves (1976)

Autobiografisch

Op jonge leeftijd lagen de ouders van Warren Zevon in een scheiding en besloot hij school voor gezien te houden en te verhuizen van Chicago naar Los Angeles. Hij wilde zijn droom najagen en singer-songwriter worden.

Dat bleek nog niet eenvoudig, zeker niet in L.A., en eind jaren 60 was hij vooral sessiemuzikant en maakte hij radio jingles. Deze smalle basis zorgde niet voor veel geld op de plank en tel daarbij op dat hij in hotels’leefde…het leven was niet echt makkelijk. Daarbij begon hij ook een drankprobleem te ontwikkelen, zodat de omstandigheden niet echt goed waren. Hij logeerde in het ‘Hollywood Hawaian’ en daar verbleef hij enkele weken, terwijl hij ook wist dat hij het niet kon betalen. Uiteindelijk wist hij met behulp van een vriend via het badkamerraam te vluchten en zonder te betalen het hotel te verlaten. In deze omstandigheden schreef Warren wellicht wel zijn meest autobiografische nummer ooit: Desperados Under The Eaves.

I was sitting in the Hollywood Hawaiian Hotel
I was staring in my empty coffee cup
I was thinking that the gypsy wasn’t lyin’
All the salty margaritas in Los Angeles I’m gonna drink ’em up
And if California slides into the ocean
Like the mystics and statistics say it will
I predict this motel will be standing until I pay my bill

Geschreven in een dalperiode in zijn leven. Op een blijkbaar hopeloos moment. Dit nummer is uiteindelijk te vinden op zijn 2^de album uit 1976. Voor mij is Warren Zevon altijd een onbekende geweest, tot een paar jaar geleden ik toevallig eens een nummer hoorde en daarna meer van de man ben gaan luisteren. Het is in ieder geval geen gewone singer-songwriter en dat blijkt ook uit dit lied. Het nummer start met strijkers en al gauw is de typische stem van Warren te horen. Het is een melancholisch nummer en dat blijkt uit alles. In het achtergrondkoor wat in het refrein te horen is, zingt onder andere Carl Wilson van The Beach Boys mee. Ik hou ervan. Rijke instrumentatie en met veel emotie gezongen.

Overigens is de Warren van 1976 niet meer de Warren van eind ’60-er jaren en dat blijkt ook wel aan de mensen die meespelen op dit album. Van Jackson Browne tot Stevie Nicks tot JD Souther, Don Henley en Phil Everly. Een fantastische basis voor een uitstekend album. Met dit album (en de royalties uiteraard) ging Warren Zevon weer terug naar het Hollywood Hawaian om na jaren zijn rekening te betalen. Uiteindelijk was een exemplaar van dit album en een handtekening genoeg om zijn schuld in te lossen en werd dit nummer zelfs opgenomen in de Top 20 van L.A. Weekly met nummers over de stad.

Keuze Jeroen Mirck: Ain’t That Pretty At All (1982)

Been there, done that

Warren Zevon is in veel opzichten een moeilijk geval. In de eerste plaats een briljante singer-songwriter, maar populairder bij collega-artiesten dan bij het grote publiek, dat hem nauwelijks kende. In de tweede plaats een tekstschrijver met humor, maar tegelijk uitermate somber en ook in zijn teksten soms fel van zich afbijtend. Maar bovenal was hij verslaafd aan drank en drugs, wat hem geen fijner mens maakte en zijn leven meermalen in gevaar bracht.

Al deze facetten van Zevon’s turbulente leven komen samen in zijn vijfde album The Envoy (1982), die dermate flopte dat hij zijn contract verloor en zich daarna bijna dood dronk. En dat terwijl het een rijke en veelzijdige plaat is met meerdere pareltjes. Mijn favoriet is het venijnige en stiekem toch ook grappige Ain’t That Pretty At All. Lekker ruig schreeuwend gezongen en verwijzend naar zijn minstens zo ruige leven. Hij spaart zichzelf daarbij niet: So I’m going to hurl myself against the wall, because I’d rather feel bad than not feel anything at all. Tegelijk fietst hij als grapje het woord ‘wortelkanaal’ in de tekst en bejubelt hij het Louvre. En het werkt allemaal.

Warren Zevon heeft veel meesterlijke liedjes geschreven, maar zelden klonk een nummer zo recht uit zijn hart als Ain’t That Pretty At All. Je voelt de energie, maar ook de pijn. Stiekem klinkt er ook even een klein lachje door als hij zingt: I’ve done everything I wanted to do… Yeah, I’ve done that too. Wat dat precies is, mag je er zelf bij denken. En alles wat je kunt bedenken, heeft Zevon vermoedelijk ook gedaan in zijn laveloze leven. Kortom: dat gevoel dat je alles hebt gedaan dat je wilde doen, komt echt tot leven in dit nummer. En die ongeremdheid was helaas geen onverdeeld genoegen. Sterker kon Zevon het niet verwoorden.

Keuze Der Webmeister: The Factory (1987)

Arbeidsvitamine

Mijn eerste kennismaking met Warren Zevon kan ik bijna tot op de minuut precies aanwijzen: zondag 5 juli 1987, op Rock Werchter, rond een uur of 12 ‘s middags. Niet dat Warren Zevon er optrad, maar zijn nummer The Factory klonk vroeg op de dag als pauzemuziek in afwachting van het optreden van The Triffids. Lekker powerfull, opzwepend, cynisch, het blies me compleet overhoop, figuurlijk gezien dan. Uiteraard schafte ik het hele album Sentimental Hygiene aan, en zodoende kon ik vaststellen dat het geen toeval was dat The Factory kwalitatief zo eruit sprong die zondag op Werchter. Zevon liet zich het hele album begeleiden door R.E.M., de beste Indie-rockband op dat moment, en op de Factory hoor je daarnaast Bob Dylan op mondharmonica. Jammer dat dat allemaal niet daadwerkelijk op het podium stond. Ik had dat wel willen meemaken!

Het was het weekend nadat ik, via een enorme omweg, mijn middelbare schooldiploma uitgereikt kreeg. Een paar jaar eerder, nadat ik met de hakken over de sloot naar het VWO-examenjaar overging, besloot ik met school te stoppen. Met de kennis van nu zou ik zeggen vanwege burnout-achtige klachten. Na enige tijd niks doen werd ik door m’n ouders aangespoord om op z’n minst een baantje te zoeken, en al gauw kwam ik via het uitzendbureau in een metaalfabriek achter de lopende band terecht, in een twee-ploegendienst. Na twee dagen wist ik al dat dit absoluut niet was wat ik de rest van mijn leven wilde doen, wat me ertoe aanzette om te kijken of ik met mijn 5 VWO rapport niet een HBO opleiding kon gaan doen. De leukste opleidingen bleken allemaal Universitair, dus om het kort te houden: nog geen jaar na mijn fabriekservaring zat ik alweer op de Avondschool alsnog mijn 6 VWO examenjaar te doen.

I’ve been working in the factory
Johnny, I’ve been working in the factory
Kickin’ asbestos in the factory
Punchin’ out Chryslers in the factory

In Zevon’s The Factory klinkt duidelijk respect voor de hardwerkende fabrieksarbeider, precies zoals Bruce Springsteen dat ook deed, maar Zevon overgoot het allemaal met een aangenaam sausje van humor. Bovenstaande citaat bleek later nogal profetisch, Zevon overleed namelijk 15 jaar na het schrijven van dit lied aan asbest-gerelateerde longkanker, slechts 56 jaar jong.

Keuze Alex van der Meer: My Shit’s Fucked Up (2000)

Het overkwam de beste

Hij ging naar de dokter, en toen bleek het allemaal fucked up te zijn. Uiteindelijk kreeg de kanker Warren Zevon te pakken, en gek genoeg gaat dit nummer daar eigenlijk al over, twee jaar voordat hij de diagnose kreeg. Drie jaar voor zijn dood.

Well, I went to the doctor
I said, I’m feeling kind of rough
Let me break it to you, son
Your shit’s fucked up.
I said, my shit’s fucked up?
Well, I don’t see how
He said, The shit that used to work –
It won’t work now.

Het album Life’ll Kill Ya, waar dit nummer vandaan komt, gaat tot op zekere hoogte ook al over de dood. Zevon was net – pas – 53 jaar geworden toen dit album uitkwam. Desondanks was mortaliteit een thema waar Zevon zich duidelijk mee bezighield. Ik weet niet of dat uiteindelijk een voorgevoel was bij hem, of dat hij gewoon zo talentvol was dat hij zich goed kon invoelen en in staat was op indringende wijze ons een breed scala aan vertelsels over te brengen. Ik neig naar dat laatste.

Het was in ieder geval gedurende zijn carrière altijd al een kracht van hem om muzikaal aantrekkelijke, doch tekstueel wrange, nummers te maken. Wat me daarbij heel duidelijk is is dat hij op dit moment van zijn carrière in staat was echt zijn doorleefdheid door te laten klinken in zijn muziek. Wellicht heeft hij eind jaren ‘70 meer succes gehad, maar onder andere met My Shit’s Fucked Up voel je zijn oprechtheid en de onderliggende emotie beter dan ooit. Dit verklaart vooral mijn zwak voor dit nummer, en het album waar het vandaan komt.

Keuze Jan-Dick den Das: El Amor De Mi Vida (2003)

Intens

Warren Zevon grootheid in kleine kring, muzikant, liedjesschrijver van beroep en daarnaast ook nog grootgebruiker van de drank en naar schijnt een ras hypochonder. Een man met grote staat van dienst, maar helaas de meeste mensen zullen hem kennen van dat ene riedeltje wat Kid Rock gebruikt voor All Summer Long. Het gaat dan natuurlijk om het pianoriedeltje uit Wherewolves Of London. Heel oud is Warren niet geworden, op 56 jarige leeftijd overleden aan kanker.

Op het moment dat hij de diagnose kreeg heeft nog een prachtig album nagelaten, met onder andere een meer dan indrukwekkende cover van Knockin On Heaven’s Door van Dylan. Als je beseft dat hij dit zingt met wetenschap dat hij spoedig deze wereld zal verlaten geeft het nummer een andere dimensie dan bijvoorbeeld de uitvoering van Guns And Roses. Op het laatste album wordt samengewerkt met onder andere Bruce Springsteen, Tom Petty, Joe Walsh om er maar een paar te noemen.

Op datzelfde album, The Wind genaamd staat ook een prachtig mooi liefdesliedje met de titel El Amor De Mi Vida. Een nummer wat hij samen schreef met de producer van het album Jorge Calderon. De keuze voor het nummer viel toen ik de auto zat en nummers van Warren  Zevon aan het luisteren was. Juist omdat ik niet meteen een keus had gemaakt, was het luisteren een vereiste.

I close my eyes, you reappear
I always carry you inside, in here
I fall asleep, you come to me
And once again our love is real

How could I have let you get away
Why couldn’t I have found a way to say

Tu eres el amor de mi vida.
Si solo te pudiera encontrar.
Con todo el corazon te diria.
Tu eres mi amor de verdad

Een mooi intens liedje, in de stijl van Warren die ook intens heeft geleefd. En tegelijkertijd is het een keus omdat ik eigenlijk niet kon kiezen. Het geeft aan wat voor nalatenschap Warren heeft nagelaten. Muziek van grote kwaliteit, en dan liet hij nog eens zien op zijn laatste album. Het feit dat er hier aandacht aan wordt besteed is mooi en terecht. Zoals ik al zei een grootheid in kleine kring, maar in die kleine kring zaten ook andere Don Henley en David Crosby. Als die mensen fan van je zijn dan heb je echt status in mijn ogen. Warren Zevon, laten we hem niet vergeten.

Keuze Tricky Dicky: Keep Me In Your Heart (2003)

Denkbeeld

Ik ben een liefhebber van de donkere teksten en muziek van de man. Meer dan vier jaar geleden schreef ik al een blog over hem in de alcohol-battle, want los van de drugs en het feit dat hij als een schoorsteen door het leven liep zoop hij ook als een Maleier. Maar uiteindelijk is hij niet aan deze zaken overleden, maar aan kwaadaardig gezwel dat ontstaat door het inademen van asbest.

Zevon daarentegen schreef over de zelfkant; over junkies, outlaws als Jesse James, over de schaduwkanten van het leven, maar altijd met cynisme, humor en zelfspot. Zijn eerste album Wanted Dead Or Alive deed helemaal niets, maar behalve het titelnummer zijn She Quite Me en A Bullet For Ramona inmiddels klassiekers. She Quit Me stond onder andere op de soundtrack van Midnight Cowboy. Hij schreef ook voor anderen, zoals Like The Seasons dat de flipzijde van Happy Together van The Turtles werd. That paid my rent for years. Pas in 1976 komt er een vervolg, mede door de hulp van Jackson Browne, Lindsey Buckingham en Phil Everly. Linda Ronstadt is er als de kippen bij om Hasten Down The Wind te coveren. Ook op de twee daaropvolgende albums zal ze veelvuldig leentjebuur spelen en aangezien deze platen allemaal de Top 3 van de Billboard albumlijst wisten te bereiken kreeg Zevon de welverdiende aandacht.

In oktober 2002 was zijn laatste televisieoptreden bij David Letterman. Hij was de enige gast en kwam op met de tonen van I’ll Sleep When I’m Dead. Hij vertelde dat I might have made a tactical error in not going to a physician for 20 years. It’s one of those phobias that didn’t pay off, en dat hij nog maar maanden te leven had. Die tijd verdeelde hij tussen zijn familie en de opnamen voor zijn laatste album The Wind. Op zijn laatste album (en in samenwerking met zijn life-time vriend Jorge Calderón) wordt hij muzikaal ondersteund door onder andere Ry Cooder, Bruce Springsteen, Don Henley, Jim Keltner, Tommy Shaw, T Bone Burnett, Tom Petty, Joe Walsh en  Emmylou Harris. Het allerlaatste lied op het album is het definitieve afscheid: Keep Me In Your Heart.

Ik beloof het.

Shadows are falling and I’m running out of breath
Keep me in your heart for a while
If I leave you it doesn’t mean I love you any less
Keep me in your heart for a while

[polldaddy poll=10605299]