Sneaker – More Than Just The Two Of Us

Soms komt er op een onverklaarbare manier soms weer een liedje bovendrijven, waarvan ik denk: oh ja! Pas geleden had ik dit met More Than Just The Two Of Us van de Amerikaanse band Sneaker. Ik was in een winkel waar ik op de achtergrond dit nummer hoorde en ik moest gelijk aan deze band denken. Ooit heb ik bij Concerto in Amsterdam de single uit de tweedehands bakken meegenomen, want ondanks het nummer soms de glazuur van je tanden laat springen, blijf ik het toch een mooi nummer vinden. Ik werd echter nog meer getriggerd door de B-kant van de single In Time. Niet alleen vond ik die ook goed, maar naast de gezamenlijke zanglijnen van de band hoorde ik hier nog meer potentie.  Jaren ’70 Westcoast-muziek in de stijl van Hall & Oates. Nooit had ik meer van de band gehoord, maar ik besloot na het bezoek in die winkel toch eens verder te struinen.

Ik kwam echter niet veel verder. Niet op Spotify te vinden deze band, maar ook geen website of specifieke verwijzingen. Nog verder zoeken bracht mij op de Facebook pagina van zanger Michael Carey Schneider, maar die was niet meer bijgewerkt (in ieder geval openbaar) vanaf 2015. Ook de andere leden van de band gaven geen informatie. Uiteindelijk vond ik nog een interview met Schneider uit 2014.

Sneaker had twee albums uitgebracht in 1980 en 1981. Maar de platenmaatschappij bestaat  niet meer, op CD lijkt het nooit uitgekomen te zijn en alleen in Japan lijkt de band echt succes te hebben gehad. Maar via Ebay vond ik tegen een schappelijke prijs toch nog de twee albums en via diverse kanalen kwamen na een tijdje beide albums bij mij aan. En het viel mij niet tegen. Ik noemde al Hall & Oates, maar als ik naar de zang luisterde moest ik ook denken aan The Doobie Brothers en The Eagles. Leuke muziek, wellicht niet hemelbestormend, maar wel goed uitgevoerd. Op hun debuutalbum speelt ook David Forster mee en beide albums zijn geproduceerd door Jeff Baxter, die ook weer betrokken was bij Steely Dan, wat de cirkel ook weer rondmaakte, want de bandnaam komt van een nummer van Steely Dan, namelijk Bad Sneakers.

Nooit doorgebroken (behalve in Japan) en ze worden herinnerd aan een ballad, wat niet eens een typisch Sneaker nummer is. Het einde van de band is ook vreemd. Na een tour in Japan bleek dat de platenmaatschappij verkocht was en ook geen interesse meer had in de band. En langzamerhand viel de groep uit elkaar.

Een echte one hit wonder dus, deze band. Toch is het de moeite waard als je van voorgenoemde bands houdt, om eens door te luisteren. Op YouTube is nog meer te vinden en via Ebay is er best nog aan de albums te komen. More Than Just The Two Of Us blijft een guilty pleasure vrees ik, maar liever zet ik dan toch de twee platen nog maar eens op en geniet van die Westcoast rock.

De bandleden hebben met Sneaker ook hun finest hour gehad.  Sommige leden gaan geheel wat anders doen, sommige blijven sessiemuzikanten en bijna allemaal zien ze elkaar nog regelmatig, behalve Mike Hughes, de drummer. Hij raakte echt aan lager wal en werd dakloos. Hij lijkt nu echt spoorloos verdwenen.

Juist vanwege het feit dat een band als deze niet helemaal verloren mag gaan, ook op internet, is het mooi om deze ondergewaardeerde band nog eens te laten schitteren.