De midden jaren ’80 kent vele heavy metal bands en enkele daarvan hebben blijvende wereldfaam. Vele van deze bands kenden echter een tijdelijke bekendheid en proberen met diverse ‘comebacks’ toch weer iets van hun oude glorie terug te krijgen. Een uiterst pijnlijke, met zwarte humor doorspekte docu is te zien op Netflix over de band Anvil. Ik denk dat deze docu gemaakt had kunnen worden over tientallen bands uit die tijd, bijvoorbeeld over Mad Max. Mad Max komt net als Scorpions, Bonfire en Warlock uit de Duitse (lichte) heavy metal scene. Ik maakte kennis met Mad Max door de single Hearts On Fire te kopen voor een grijpstuiver in de uitverkoopbak. De B-kant van dit plaatje pakte mij veel meer, dat was Fox On The Run. Op dat moment (vroege pubertijd) was ik me nog niet bewust van het origineel waar ik een paar jaar daarna tegenaan liep.
Het origineel van The Sweet hoort niet echt thuis op deze ondergewaardeerde liedjes site, want het nummer heeft zelfs Top 2000 status. Ik was aanvankelijk niet van plan verder uit te weiden over deze Britse glamrockband uit de jaren ’70. Dat nam een andere wending toen bassist en co-vocalist Steve Priest afgelopen week overleed.
Stephen Norman Priest is één van de oprichters van The Sweet en vormt samen met Mick Tucker de rode draad in The Sweet. Deze twee vormden samen met zanger Brian Conolly en gitarist Andy Scott de succesvolle formatie The Sweet in de jaren ’70. The Sweet kan gerekend worden tot de grondleggers van de glamrock. Later zei Steve Priest over Mötley Crüe dat hij naar een kopie van The Sweet zat te kijken qua looks. Zij waren zeker één van de eersten die het podium met make-up betraden en dit werd ondersteund door hun extravagante kleding. Vooral Priest nam hier het voortouw in en doste zich uit als vrouw, als indiaan, als vrouw met snor en hij schminkte ook zijn ogen, hetgeen Kiss slechts maanden later liet zien in de volle hoedanigheid van hoe wij Kiss kennen. Ook Ace Frehley heeft Fox On The Run uitgevoerd.
Verder zorgde Priest ervoor dat de vocalen van Brian Conolly tot het volste recht kwamen met de ondersteuning van zijn stem. In het nummer Fox On The Run zien we dat mooi tot uiting komen in het refrein waar bij de hoge uitschieters zowel Priest als gitarist Scott hun steentje bijdragen. Ook vormden ‘close harmony partijen’ al standaard onderdeel uit van het Sweet repertoire nog vóórdat bijvoorbeeld een band als Queen zich daaraan waagde. Eind jaren ’70 was het een beetje gedaan met het succes van The Sweet. Ze hadden nog wel het bekende Love Is Like Oxygen uitgebracht in 1978. Daarna verliet Brian Conolly de band en nam Steve Priest ook de leadzang voor zijn rekening. Dat was geen lang leven beschoren en enkele jaren daarna viel de band uit elkaar.
Steve Priest nam zijn toevlucht tot Los Angeles en hij liet Sweet de Sweet. In die jaren zou hij geschreven en geproduceerd hebben voor Amerikaanse bands, maar niets noemenswaardigs is daarvan bekend. In een interview van een 1990 Sweet reünie doet Priest hier wat vaag over. Het komt erop neer dat The Sweet nooit meer de eer en glory van die roerige jaren ’70 evenaart, hoewel daar in wisselende samenstellingen zeker pogingen gedaan zijn.
Deze teloorgang die enigszins doet denken aan eerder genoemde Anvil neemt niet weg dat The Sweet een zeer invloedrijke band is geweest. Al vroeg in de jaren ’70 waren zij zich dondersgoed bewust wat de fans van hen vroegen. Ieder optreden werd tot in de puntjes voorbereid en elk optreden was uniek qua kostuums en uitvoering. Dat maakt The Sweet tot wat ze voor vele bands waren: een mooi voorbeeld om op voort te borduren, zelfs in de Duitse taal….. Daarom voldoet een coverstory uitstekend om aan te geven dat Steve Priest met zijn Sweet niet alleen baanbrekend werk gedaan voor de glamrockers, maar ook muzikaal gezien veel navolging kreeg
https://www.youtube.com/watch?v=VP2umy6TdEU
Er zijn tientallen bekende en minder bekende artiesten die Fox On The Run hebben gecoverd, maar één wil ik u niet onthouden en die is van The Hunters. Bij het zien van die naam zullen de meesten aan Jan Akkerman denken, maar qua tijdlijn is dat niet mogelijk, omdat deze formatie al vóór het uitkomen van Fox On The Run was opgeheven. Nee, The Hunters staan voor niemand minder dan de band Scorpions. Het was midden jaren ’70 dat Scorpions in een transitie zat met een paar nieuwe bandleden en tevens was hun nieuwe producer Dieter Dierks aangetrokken.
Onder aanvoering van deze producer werden wat Duitstalige experimenten uitgevoerd. Eén daarvan was Fuchs Geh’ Voran; ik spreek niet vloeiend Duits, maar qua poëzie lijkt het me een verschrikkelijke vertaling. Omdat het een experiment was, werd besloten om een pseudoniem te gebruiken, namelijk The Hunters. Achteraf misschien ook wel verstandig. Anderzijds ben ik liefhebber van Duitstalige muziek en heb ik het altijd wel jammer gevonden dat Scorpions zich nooit uiten in hun moederstaal, zoals tijdgenoot Doro (Warlock) wel zo nu en dan doet. We zullen het daarom moeten doen met twee covers van The Sweet, want naast Fuchs Geh’ Voran namen ze ook nog het nummer Action (Wenn Es Richtig Losgeht) op in een Duitse bewerking.
