Crowded House – Together Alone

Een vriend van me vertrok voor z’n studie voor drie maanden naar Nieuw-Zeeland. Hij studeerde wiskunde, een studie waarbij je blijkbaar nogal wat van de wereld ziet; eerder zat hij in Rome, later in Canada en na Nieuw-Zeeland zou de V.S. nog volgen. Bij elk bezoek gaf ik voor hem een CD met muziek uit het land waar hij heen ging. Bij Italië was de keuze reuze en ook bij Canada kon ik goed uit de voeten (ik maakte daar een dubbel-cd van). Nieuw-Zeeland, dat bleek lastiger. We schrijven 2008, dus Lorde was nog amper uit de luiers en het zou nog een tijd duren voordat The Naked And Famous, The Babysitter’s Circus, Nadia Reid, Aldous Harding en Benee zouden doorbreken.

Ik werkte indertijd op de muziekafdeling van de bibliotheek. Een van de, niet vervelende, secundaire arbeidsvoorwaarden was dat ik onbeperkt gratis CD’s kon lenen. Op rustige momenten speurde ik de CD-bakken af en zo kon ik met kunst- en vliegwerk tot een stuk of twaalf liedjes komen. Amper een volwaardige cd te noemen, maar in de beperking herkent men de meester. The Veils, nou ja, die waren een beetje Nieuw-Zeelands, en ik had een CD van The Chills gevonden. Er was, niet te vergeten, OMC, plus wat beatmuziek uit de jaren zestig. Dan was er nog wat solowerk van Tim Finn, plus werk van Split Enz.

Met Crowded House kon ik een cd vullen. Volgens de preciezen is die groep eigenlijk Australisch, want opgericht in Melbourne, volgens de rekkelijken is de groep Nieuw-Zeelands, want opgericht door zanger Neil Finn, en die komt toch echt uit Te Awamutu, Nieuw-Zeeland.

Crowded House is altijd op zoek geweest naar het perfecte popliedje. Daar zijn ze vaak bij in de buurt gekomen. Maar op hun vierde album Together Alone leken ze daar op uitgekeken en greep de band niet terug op de Beatles, maar op het muzikale verleden van Nieuw-Zeeland. Dat begint meteen bij die prachtige opener Kare Kare, een vreemde song, genoemd naar de plaats waar de opnamestudio stond. Het heeft niet eens een refrein. Maar let ook op de traditionele percussie in Private Universe, of de Maori zang in In My Command en Catherine Wheels. Op Together Alone switcht Crowded House tussen twee werelden: die van de perfecte pop en die van de wortels van het geboorteland.

Dat wordt het duidelijkste in de afsluitende titelsong. Bijna akoestisch, met weer die traditionele drums, zingt Crowded House een lied met afwisselend tekst in het Engels en Maori. Even waan je je op dat strand in Kare Kare. Het knappe is dat de werelden van Crowded House echt samen lijken te komen. Die koperblazers zijn hartstikke westers, maar dat in Maori gezongen refrein is juist heel Nieuw-Zeelands. Samen vormen ze een prachtig geheel.

Een half jaar later zocht ik m’n vriend in Nieuw-Zeeland op. We kwamen in Te Awamutu, een slaperig stadje op het Noordereiland, waar de belangrijkste toeristische attractie de rozentuinen zijn. Geen wonder dat Neil en Tim een bandje zijn begonnen.