We stopten even bij het monument in ons dorp. De namen van de dorpsgenoten die waren gevallen in de oorlog stonden niet alleen op de grote zwarte steen, ze hingen zwaar in de lucht, als waren ze net nog uitgesproken. Het was een paar dagen na de dodenherdenking. De ceremoniële krans stond er nog. Hé, wat mooie bloemen! Mijn zoontje was enthousiast. Waarom zou je niet enthousiast zijn als je mooie bloemen ziet.
Op het bankje bij het monument gingen we een banaan eten. De jongedame van anderhalf kreeg een stukje, de grote broer van bijna vier de rest. In stilte werd de banaan naar binnen gewerkt. Bedachtzaam was hij het die uiteindelijk het woord weer nam: Hier denken we aan de mensen die gevochten hebben heel ver weg, toch? Die dood zijn gegaan. Zijn stem zwakte af: Dood, net als mijn Opa, hè?
Verdriet stond op zijn gezicht. Hij staarde in de verte. Ik kon even niks zeggen. Helemaal niks, mijn emoties van dat moment konden niet in woorden worden gevat. Het was een mooie zonnige dag. Dat was het dan weer wel.
Het is met jaloezie dat ik luister naar artiesten die zo mooi in staat zijn emoties om te zetten in melodieën en teksten. Iemand die dat kan, en die ik persoonlijk een beetje ken, is iemand die toevallig ook Alex heet.
Alex Nieuwland zat vroeger in bandjes, onder andere de band Pretty Green. Echte kenners en oer-liefhebbers horen nu ergens een belletje rinkelen. Begin jaren ‘90 leek Pretty Green een kans te maken om een succes te worden. Er werden onder andere nummers opgenomen met de producer van Barefoot And Pregnant van The Serenes. De band werd zelfs op de nationale radio gedraaid, er werd veel gespeeld. Er waren lege zalen, er waren volle zalen, maar op een gegeven ogenblik ontstonden andere prioriteiten. Gezin, werk, je weet wel. Een belofte werd niet meer dan dat. Het podium en de opnamestudio verdwenen langzamerhand uit beeld.
Meer dan een kwart eeuw later begon het echter te kriebelen. Het werd tijd om alsnog een droom na te jagen. Alex Nieuwland werd Newland, een one-man-band met een ongelooflijke drang de nummers die als het ware al die tijd intern zaten opgehoopt in een kort tijdsbestek als een mitrailleur op ons af te vuren. Ik heb dat spervuur natuurlijk vanuit mijn persoonlijke belangstelling aandachtig gevolgd. Dit jaar kwam er een nieuw album, maar ook alweer twee losstaande singles. Van less is more heeft Newland niet bepaald gehoord, of wellicht is het gewoon een kwestie van niet anders kunnen. De drang is er. Het moet eruit.
Het nummer Drowning Butterflies viel me in eerste instantie op met name tekstueel gezien. Ik had begrepen dat Newland sinds kort een echte band was geworden met vier andere muzikanten er nu bij. De eerste optredens hadden al plaatsgevonden, maar we weten allemaal dat optredens in de huidige tijd even niet zo vanzelfsprekend meer zijn. Een droom kwam op gang, maar staat ineens keihard stil. Optredens zijn uitgesteld, en als je dan ook merkt dat je muzikale uitingen tot op zekere hoogte ondergewaardeerd blijven kan het zo zijn dat je even geen zin meer hebt om lief te doen.
Hey, it’s another sunny day
In your garden of Eden
Another sunny dayEveryone knows that I’m out of this world
And there’s no point in me being liked by all
Everyone’s telling me what I should feel
I just tell them to shut up and jump the wall
Het sarcasme van de zonnige dag. Het voelt me heel vertrouwd. Iedereen die je maar meegeeft hoe je je moet gedragen en wat je moet voelen. Ik moet dus heel erg denken aan hoe we allemaal omgaan met frustraties, woede of verdriet. Hoe mijn zoontje het toont met zijn eerlijkheid en met zijn tranige blik in de verte. Hoe ik dan luister naar ondergewaardeerde muziek en mijn paradijs probeer te vinden door erover te schrijven. En Newland die het eruit knalt met zijn beste nummer tot nu toe.
