De centrale figuur van deze battle begon in het bandje The Boys Next Door. Achteraf noemde hij de muziek daarvan infantiele pop-bullshit. Vanaf 1980 noemde dezelfde band zich The Birthday Party en dat werd juist een ruwe en zeer controversiële band. Na het ontbinden van The Birthday Party ontstond de act Nick Cave & The Cavemen. Gelukkig kreeg het al heel snel een andere naam, Nick Cave & The Bad Seeds.
De discografie van Nick Cave & The Bad Seeds – en laten we vooral daarbij Grinderman niet vergeten te noemen – is indrukwekkend en gevarieerd. Wat voor muziek er ook wordt gemaakt, Nick Cave weet altijd te fascineren. Hoog tijd dus dat we eens dieper duiken in de muzikale wereld van de man die al meer dan veertig jaar actief is als artiest en wiens populariteit onverminderd groot blijft.
Keuze Alex van der Meer: From Her To Eternity (1984)
Pijnlijke eeuwigheid
Als debuutalbum kun je het slechter doen. Nadat The Birthday Party werd ontbonden richtten Nick Cave en Mick Harvey een nieuwe band op en maakten ze in 1984 onder de naam Nick Cave & The Bad Seeds het album From Her To Eternity. Het album is een opwindend, levendig en krachtig statement, onder andere het titelnummer blijft je na beluistering je verdere leven achtervolgen.
Het album begint al subliem met een prachtige cover van Avalanche van Leonard Cohen. Wellicht is het ondenkbaar de meester te overtreffen, maar hier wordt toch haast het onmogelijke bewerkstelligd. Deze versie is beangstigend intens. Niet geheel on-toevallig dat de heren voor dit nummer hebben gekozen, het mooie en het tegelijk beangstigende van dat nummer moet hebben aangesproken. Men wist wel waar de mosterd vandaan gehaald kon worden wat dat betreft. De lawine is verder ook niet meer te stoppen als je luistert naar het album. Met als hoogtepunt het moment dat de titeltrack over je heen raast; het nummer From Her To Eternity maakt jacht op de luisteraar om van diens mooie dromen nachtmerries te maken.
Oh, I hear her walkin’
Walkin’ barefoot cross the floor-boards
All through this lonesome night
And I hear her crying too
Hot-tears come splashin’ on down
Leaking through the cracks
Down upon my face
I catch ’em in my mouth!
Walk and cry, walk and cry
De verteller in dit nummer is geobsedeerd door zijn bovenbuurvrouw, haar tranen die door de kieren van haar vloer naar beneden sijpelen vangt hij op in zijn mond. Geen gezonde relatie, zogezegd. Het nummer is op een goede manier heel horror, de piano-aanslagen als snerpende Psycho violen. Rock-’n-roll is hier afgebroken tot de gruwelijke essentie, wat overblijft is de religieuze beleving van martelende seks en de pijn van het verlangen. Knielen zul je, de zweepslagen zul je in dankbaarheid aanvaarden. From Her To Eternity is als een grote hap scherpe mosterd, met dat masochistische gevoel van geluk zodra de hete tranen je in de ogen springen. Dit is er dus eentje voor de pijnlijke eeuwigheid.
Keuze Remco Smith: Straight To You (1992)
Meer dan seks en geweld en religie
Bij sommige battles is de keuze te groot. Ik ben een groot liefhebber van Nick Cave& The Bad Seeds. Waar kies je dan voor? Voor mijn favoriete Cave (iets van Let Love In)? Van de Cave die ik het meest heb geluisterd (Boatman’s Call)? Een van de recente platen zoals Push The Sky Away; een periode waarin hij opeens meer dan ooit het idool van menig recensent is geworden en opeens heeft kunnen afsluiten op Lowlands en Down The Rabbit Hole? De keuze is te groot.
De argeloze passant van Nick Cave & The Bad Seeds zou kunnen denken dat hij zich keer op keer volledig opnieuw heeft uitgevonden. Van zelfkant, seks, geweld en religie tot medio jaren ’90 naar de mooie verstilde liedjes op Boatman’s Call en de meer elektronische kant van de afgelopen jaren. Dat zou toch een te simplistische duiding van de man zijn. Nick Cave als crooner heeft er altijd al in gezeten. Ook dertig jaar geleden al. Luister voor de aardigheid maar eens naar een pareltje als The Ship Song uit 1990. De man heeft zich al decennia gebogen over een piano alsof hij in een verlopen van alcohol en sigarettenrook doordrenkte jazzbar zat.
Mijn keuze valt uiteindelijk op Henry’s Dream. Zeker niet zijn beste, dat blijft voor mij Let Love In. Wel de plaat waardoor ik met Nick Cave in contact ben gekomen. Ook hierop geweld (Jack the Ripper) en seks en religie (Christina The Astonishing). Maar ook Nick Cave als Crooner, in Straight to You. Met The Bad Seeds als prachtig achtergrondkoor.
Keuze Martijn Janssen: There She Goes, My Beautiful World (2004)
Inspiratie door inspanning
Het is al vaker gezegd hier, sommige keuzes voor liedjes wil je gewoon uitstellen. Want hoe vat je een oeuvre samen van zo’n begenadigd songwriter als Nick Cave in slechts een paar liedjes? Er zijn zoveel favorieten die je wilt bewierroken, maar er is slechts beperkte ruimte. Het dilemma waar ik mee zat was tussen B-kantje King Kong Kitchee Kitchee Ki-Mi-O en dit There She Goes, My Beautiful World. Hoewel een B-kantje wellicht meer past bij een site over ondergewaardeerde liedjes heb ik de Murder Ballads periode van Nick Cave al eens eerder behandeld. En het verhaal achter dat nummer is ook interessanter dan even kan worden aangestipt in deze battle. Dus die zal een andere keer nog worden besproken.
De makke van Nick Cave is eigenlijk dat hij een erg productieve artiest is die erg veel liedjes en albums van hoge kwaliteit aflevert. De meesterwerken lijken zich bijna constant op te volgen, waardoor ze wellicht minder opvallen. Want hoe vaak kan je superlatieven gebruiken zonder het voorgaande teniet te doen? Nu was het bij het dubbelalbum Abattoir Blues/The Lyre Of Orpheus, waar There She Goes, My Beautiful World op staat, wel zo dat het een album opvolgde (Nocturama) dat juist niet erg hoog wordt aangeschreven. Na een aantal wat meer rustige albums was deze dubbelaar echter weer een plaat waar de Bad Seeds los konden gaan. Daarbij is Abattoir Blues iets rauwer dan het wat meer verfijnde The Lyre Of Orpheus, maar beide delen passen zeker erg goed bij elkaar. Het bewees dat Nick Cave nog steeds niet verleerd was om prachtige bevlogen nummers te schrijven.
Niet dat het schrijven van liedjes Nick Cave altijd makkelijk afgaat. Hij staat er om bekend dat hij vroeg opstaat om naar zijn kantoor/werkkamer te gaan om daar te schrijven. Liedjes schrijven is een ambacht, een vak dat gewoon vaak moet worden uitgevoerd om iets moois te krijgen. Dat geldt zeker ook voor There She Goes, My Beautiful World. Het onderwerp van het nummer is namelijk het proberen te schrijven van een geweldig nummer. Nick Cave is zeker niet de eerste artiest die meta ging voor een liedje. In dat opzicht is er een duidelijk parallel met het nummer Tower Of Song van Leonard Cohen, zoals hierboven al beschreven een songwriter die in zeer hoog aanzien staat bij Nick Cave. De personen waar hij zich aan probeert te meten in het nummer zijn zeker ook niet de minsten. Over onder andere Karl Marx, Nabokov en Gaugin wordt in het nummer beschreven hoe zij aan hun oeuvre werkten.
Deze inspiratie wordt aangeroepen in een overvloed van inspanning. Het nummer is een stroom van woorden, bijgestaan door een gospel-achtig achtergrondkoor en begeleid door een steeds wilder wordende Bad Seeds. En hoe deze chaos toch werkt! Je wordt meegezogen om luid mee te zingen met het refrein, om een te worden met dat gospel-koor. Dat geweldige nummer is gevonden, Hallelujah!
Keuze Marco Groen: She’s Not There (Ft. Neko Case) (2011)
We only come out at night
In het tweede decennium van het derde millennium zijn de ondoden helemaal ‘de bom’. Zo zijn we in een korte tijd overspoeld met zombies die gretig en massaal geslacht werden in The Walking Dead, liep er een lieftallige zombie rond in iZombie, is Dracula (met in zijn kielzog Van Helsing) populairder dan ooit en krijgt Teen Wolf een hoge waardering bij Rotten Tomatoes. Een recente innovatie binnen dit genre is dat de ondoden best wel tof, jong en/of volkomen alledaags kunnen zijn. Het zijn de buren, een assistente van een patholoog of de werken ze als serveerster in een stadje waar nog niemand ooit van gehoord heeft. Bij die laatste doel ik natuurlijk op Snookie Stackhouse uit de serie True Blood. Wat veel van die series en films extra leuk maakt is de bijbehorende muziek. De Spotify-lijsten die je erbij kan vinden zijn vaak ronduit indrukwekkend. Een mooi voorbeeld hiervan is iZombie waarin minder bekende goden te horen zijn tussen Oasis, The Buzzcocks, Mark Lanegan, Dream Theatre, etc. Het zal ook wel niet helemaal toevallig zijn dat de producer/schrijver Rob Thomas heet (wat iemand anders is dan de muzikant Rob Thomas).
Een artiest die je bovenmatig vaak tegenkomt bij series en films is Nick Cave. Deze bezige bij is niet alleen producer, schrijver of zelfs acteur van verschillende producties, maar hij heeft ook het nodige aan soundtracks geschreven. De tonen uit Ecce Homo, Tiger King en de serie Mars kwamen van zijn hand. Over series gesproken, wat dacht je van zijn bijdrage aan het gangster-epos Peaky Blinders? Titelsong Red Right Hand steeg op alle eindejaarslijsten en The Mercy Seat haalde zelfs de twaalfde plaats binnen onze eigen Snob 2000.
Maar terug naar de zombies. In de eerste aflevering van seizoen vier van True Blood was een versie van She’s Not There te horen die de haren op je rug in staat van opperste paraatheid bracht. IJskoud en huiveringwekkend. De dramatiek klonk redelijk bekend in de oren, maar om erachter te komen wat of wie voor de plotselinge temperatuurdaling in de huiskamer verantwoordelijk was, was toch echt een zoekmachine nodig. Geduld om de aftiteling af te wachten ontbreekt meestal. Het bleek The Prince Of Darkness te zijn, in een collaboratie met Neko Case. Die laatste is een Amerikaanse singer/songwriter die in Nederland een heel, héél klein beetje bekendheid kreeg met haar album The Worse Things Get, The Harder I Fight. The Harder I Fight, The More I Love You. Eveneens geniet zij enige bekendheid met de band The New Pornographers.
Zoals gezegd; de combinatie Cave/Case bleek ijzingwekkend, of zelfs macaber te zijn. Het reduceert het origineel bijna tot een suf top-40-popliedje. Een liedje dat dus beluisterd dient te worden. Maar om het echt goed te doen kan je het beste True Blood in zijn geheel gaan bekijken. Dan heb je de juiste context te pakken.
Het origineel van dit meesterwerkje is uiteraard van… The Zombies.
Keuze Joop Broekman: The Bootleggers & Emmylou Harris – Cosmonaut (2012)
Wél geschikt voor het ontvangen van visite
Met een gerust hart durf ik te zeggen dat ik pas laat fan van Nick Cave ben geworden. Zo links en rechts kende ik wat losse nummers. Interessant, maar meer ook niet. Dat hitje met Kylie Minogue was wel leuk om te horen. Een dramatisch nummer, dat door haar nog een beetje van zonneschijn werd voorzien. De impact van Cave ontging me toen. Tot in 2005. Ik begon aandacht te krijgen voor singer-songwriters uit de alternatievere hoek en via een paar namen kwam ik Cave tegen. Zijn eerste album in mijn cd-kast wordt And No More Shall We Part, dat dan al vier jaar oud is. Openingsnummer As I Sat Sadly By Her Side trekt me over de streep voor een blinde aanschaf. ’s Avonds laat, met weinig licht, een glas wijn en een boek gaat de cd-speler aan. Maar van lezen komt niet veel terecht. Ik wil alleen nog maar luisteren. En hiermee is meteen een regel ontstaan bij mij thuis. De muziek van Nick Cave wordt alleen gedraaid als het (bijna) donker is.
In de ochtend pakt zijn muziek me niet zo. Hetzelfde ervaar ik ook met zijn project Grinderman. Daar moet je eigenlijk al een paar glazen verder voor zijn. Schreeuwt wel zo fijn tijdens No Pussy Blues. Echt. En het is mijn bescheiden mening dat de ruige bluesrock van Grinderman misschien wel de basis heeft gelegd voor de muziek bij de film Lawless. Cave schreef een paar jaar aan het scenario, gebaseerd op het boek The Wettest Country In The World uit 2008 van Matt Bondurant. Zijn opa en twee oudooms deden in de tijd van de drooglegging aan illegaal drank stoken. Dat ging goed, totdat er federale agenten opduiken. Tegen een flinke betaling willen de heren van het gezag het moonshinen wel door de vingers zien. Daar hebben de broers uiteraard geen trek in, en dat betekent dus oorlog.
Het duurde ook nog even voor de film er was. De cast is de moeite waard (met onder andere Gary Oldman en een prachtige rol van Tom Hardy), en er zijn verschillende mooie locaties gevonden om de film te schieten. Je waant je echt in het plattelandse Amerika van de jaren ’20. De soundtrack redt de film, dat mag wel gezegd worden. Cave vormt met zijn partner in crime Warren Ellis een gouden duo, als het om creativiteit gaat. En de juiste muziek bij een film. Luister ook maar eens naar de soundtrack van Hell Or High Water.
In de studio vormen Cave en Ellis samen met een paar andere muzikanten de huisband The Bootleggers. Hoe toepasselijk. Cave en Ellis hebben niet heel verstand van bluegrass-muziek of Americana. Dat houden ze ook bewust zo, en ze gaan vooral hun eigen gang. Het resultaat is geweldig. Er worden covers gespeeld (van bijvoorbeeld Captain Beefheart en Lou Reed), en er zijn geweldige vocale bijdragen van Mark Lanegan en vooral Emmylou Harris. Op Cosmonaut betovert ze je met haar nog steeds prachtige stem.
Keuze Jeroen Mirck: Higgs Boson Blues (2013)
Over een moderne klassieker. Intens en bezeten.
Er zijn weinig artiesten die zo intens musiceren dat ze echt onder je huid kruipen. Nick Cave doet dat als geen ander. Zijn performance is zo bezield dat hij soms zelfs bezeten lijkt door de duivel of een andere hogere macht. Ook live weet hij die bezetenheid op te wekken. Het bijzondere aan Cave is bovendien dat hij die passie al decennia weet vast te houden. Het zat al in zijn oudste werk, dat sowieso vaak wat ruiger klonk, maar nog altijd lijkt hij niet verzadigd.
Aangezien ik het zo knap vind dat hij nog altijd urgent klinkt na al die jaren, wil ik graag een recent nummer uitkiezen voor de Nick Cave-battle. Wetende dat het recente werk van Cave onmogelijk als ondergewaardeerd bestempeld kan worden, maar dat hou je altijd met zo’n iconische artiest. Ik kies voor Higgs Boson Blues, het voorlaatste nummer van het album Push The Sky Away uit 2013. Een perfect sluitstuk voor dat album, ware het niet dat Cave er nog even overheen komt met het titelnummer, dat subtieler afsluit maar evengoed weet te raken. Maar niet zo tergend onder je huid kruipt.
Higgs Boson Blues wordt omschreven als een existentieel gedicht. Begeleid door een slepende melodie van The Bad Seeds klinkt Cave als een koortsig ijlende man. Meermalen herhaalt hij de frase dat hij zich helemaal niks meer herinnert. Hij schetst een visioen waarin hij bluespionier Robert Johnson zijn veelbesproken pact met de duivel ziet sluiten. Johnson zou zijn ziel hebben verkocht om maar muziek te kunnen maken.
I see Robert Johnson with a 10-dollar guitar
Strapped to his back looking for a tune
Ah, well here comes Lucifer with his canon law
And a hundred black babies running from his genocidal jaw
He got the real killer groove
Robert Johnson and the devil, man
Don’t know who is gonna rip off who
Het nummer gaat zonder meer over de blues, maar graaft dieper dan alleen dat onderwerp. Cave bezingt de futiliteit van ons bestaan, de condition humaine, de hedendaagse wereld en waar die naar onderweg is. Dat doet hij in cryptische observaties, verwoord in prachtige taal. Zoals deze oneliner: Hannah Montana does the African Savannah. Maar ook dit fraaie binnenrijm: While the cleaning ladies sob into their mops. De compositie van pakweg acht minuten zit vol met dit soort taalvondsten.
Het mooiste van alles in de intensiteit van het nummer. Ik zag het hem live vertolken en er bijna in verdrinken. Cave moet muziek voelen om het te kunnen zingen. Dit nummer kun je niet anders dan voelen. Het is een modern hoogtepunt uit het rijke oeuvre van Nick Cave & The Bad Seeds.
Keuze Marcel Klein: Push The Sky Away (2013)
Blijf je ontwikkelen!
Onlangs maakten de bloggers van dit blog al een ondergewaardeerde playlist van Nick Cave. En toen ik eens zat te kijken waar mijn punten heen waren gegaan, kwam ik tot mijn stomme verbazing erachter dat ik de enige was die het nummer Push The Sky Away punten had gegeven. Sterker nog, het was mijn nummer één. Mooi dat ik nu dan de gelegenheid krijg om juist dit nummer nog eens even voor het voetlicht te brengen.
Push The Sky Away staat op het gelijknamige album uit 2013 en is opnieuw een stijlbreuk met zijn voorgaande albums. Een ingetogen album, wellicht ook ingegrepen door het weggaan van multi-instrumentalist Mick Harvey. Niet alleen de hoes is intrigerend, maar ook de muziek. Dit komt allemaal samen op het laatste nummer van dit album, gelijk het titelnummer. De onderhuidse spanning die hier wordt bereikt is groot, typische balladsfeer van Cave, die zijn stem als extra instrument gebruikt om de spanning die wordt opgebouwd te versterken en ook niet los te laten, als aan het eind van het nummer de muziek langzaam wegsterft.
Maar waar gaat dit nummer dan over? Eigenlijk vertelt het nummer dat zelf heel goed:
And if your friends think that you should do it different
And if they think that you should do it the same
You’ve gotta just keep on pushing
Push the sky away
And if you feel you got everything you came for
If you got everything and you don’t want no more
You’ve gotta just keep on pushing
Push the sky away
And some people say it’s just rock and roll
Oh but it gets you right down to your soul
You’ve gotta just keep on pushing
Push the sky away
Het gaat hier over grenzen verleggen, op zoek gaan naar nieuwe dingen. Laat je niet afleiden door anderen, maar zoek je eigen weg. Push the sky away! Ga verder! Onderzoek! Ontdek! Voor mij is dat ook een metafoor om steeds weer nieuwe muziek te ontdekken, omdat er zoveel moois te luisteren is. Als iets je raakt, wil je er meer van horen. Voor iemand anders kan het juist weer iets heel anders zijn.
Eerlijk is eerlijk, ik ben over het algemeen niet zo erg van Nick Cave. Het is van album tot album voor mij vaak heel verschillend, maar deze kant van hem, waar hij het heel erg klein houdt, waar hij haast breekbaar klinkt en waar die onderhuidse spanning blijft, daar is hij op zijn best. Luister ook maar naar zijn laatste album Ghosteen.
Blijf je ontwikkelen en neem geen genoegen met de status quo.
Keuze Tricky Dicky: Distant Sky (2016)
Verdriet
Toen in januari 2015 mijn eerste muzikale hersenspinsels bij Ondergewaardeerde Liedjes gepubliceerd werden had ik besloten dat ik aan elke battle zou deelnemen. Tot de dag van vandaag heb ik dit volgehouden en dus na meer dan 200 blogjes stuitte ik vandaag op Nick Cave. Man, wat een worsteling. Het is allemaal kunstzinnig, maar ik krijg er geen warm gevoel bij. Ook wanneer ik het wekelijkse Snobuurtje via Pinguin radio presenteer neem ik Cave heel af en toe mee, want je draait tenslotte voor de luisteraars én hij is een van de groot-leveranciers in de Snob 2000. Grappig genoeg gaat hetzelfde ook op voor Radiohead.
Vele malen heb ik op Spotify zijn ‘best of’ gestart om na twee nummers weer af te haken. Zwaarmoedigheid kan mooi zijn en emoties oproepen en er zijn vele voorbeelden die mij wel raken, maar Cave is een grotje te ver. En dus leek ik mijn Waterloo bereikt te hebben, maar toen las ik over het tragische ongeluk van Cave’s 15 jaar jonge zoon. Hij viel van een rots af en overleed. Nick Cave was op dat ogenblik bezig met zijn 16de album: Skeleton Tree. En alhoewel vrijwel alle opnamen klaar waren besloot hij toch enkele teksten aan te passen om zijn emotie daarin te kunnen verworden. Hij had begrijpelijkerwijs geen interesse om het album te promoten en dus werd er een documentaire (One More Time With Feeling) opgenomen met uitleg over het album en de dood van zijn zoon. Logisch dat het album zwaarmoedig is, want hoe kan je als ouder de dood van een kind verwerken? Sommigen blijven in hun verdriet hangen, anderen weten deze diepe emotie uiteindelijk te vertalen naar iets positiefs. Nick Cave heeft de gave om het in zijn muziek te vertalen.
Distant Sky opent met een kerkorgel en je hebt het gevoel bij een begrafenis aanwezig te zijn. Cave krijgt muzikale steun van de Deense sopraan Else Torp die als een vocale engel aanwezig is. Er gebeurt eigenlijk weinig in het lied, maar het straalt wel een weldadige rust uit. Ik las op YouTube de commentaren van luisteraars. Enkelen hadden ook een kind verloren en konden hun verdriet een plekje geven bij Distant Sky. Ik begrijp het volkomen.
Keuze Marjolein van Elteren: Rings Of Saturn (2016)
Het is niet de luide, boze Cave van the Mercy Seat of Stagger Lee
Eigenlijk heb ik nu al spijt dat ik enthousiast geroepen heb: Ik doe wel mee! toen er gesproken werd over een Nick Cave-battle. Direct gevolg is namelijk dat ik een nummer moet kiezen uit een geweldig oeuvre, van The Boys Next Door, Birthday Party en meer dan 35 jaar Nick Cave & The Bad Seeds tot Grinderman. Onmogelijk. De inzendingen van de anderen heb ik nog niet gezien, maar dit wordt absoluut een battle waarbij ik het waarschijnlijk net zo hard kan opnemen voor alle nummers die meedoen.
Waarom dan Rings Of Saturn? Omdat ik het nodig vind om een lans te breken voor de recentere Cave-albums, en dan met name de trilogie die begon met Push The Sky Away, vervolgens Skeleton Tree en eindigde met het prachtige Ghosteen. Mijn tip: luister die drie albums eens achter elkaar. Je hoort de muzikale evolutie. Je hoort de band groeien in het geluid wat ze op Push The Sky Away nog aan het ontdekken waren, het geluid waar ze op Skeleton Tree nog een stap verder mee gingen en het geluid wat op Ghosteen geperfectioneerd werd. Het luisteren waard, ook als je stellig van mening bent dat het hoog tijd wordt dat Nick Cave weer met een album als <vul je favoriete Cave album hier in> komt. Rings Of Saturn is een nummer dat op het album niet direct indruk maakte op mij. Dat duurde even, tot ik het nummer ‘los’ van de andere Skeleton Tree nummers hoorde op een playlist. De tekst lijkt te gaan over een vrouw die, in de ogen van de schrijver, groeit tot iets wat niet te beschrijven is. Een vrouw die haar meest essentiële aard laat zien: And this is the moment, this is exactly where she is born to be . This is what she does and this is what she is.
Die evolutie zou je ook in Cave zelf kunnen zien, niet langer de soms beangstigende zanger die als de duivel zelf over een podium stormt. Het is niet de luide, boze Cave van The Mercy Seat of Stagger Lee. Het is iemand die is gaan leunen op fans. Vrij letterlijk ook nog eens, tijdens shows zoekt hij het publiek op, en leunt hij op handen om verder het publiek in te kunnen komen. Iemand die contact zoekt via zijn Conversations with Nick Cave Tour en zijn Red Hand Files blog. Hij gaat het gesprek aan, geeft raad en toont zijn humoristische kant in gesprekken met fans. Een teken dat hij ouder en fragiel wordt, heb ik iemand ooit horen zeggen. Nee…ik vind hem sterker dan ooit.
Keuze Jan-Dick den Das: Bright Horses (2019)
Rouw
Het duurde niet zo heel lang voor ik wist welke nummer ik wilde gebruiken voor deze battle. Bright Horses van zijn laatste album Ghosteen. Een bijzonder nummer wat, laat ik voor mezelf spreken, ontzettend binnenkomt. En Nick Cave zegt het zelf al, sommige dingen zijn moeilijk uit te leggen. En dan geldt ook voor dit pareltje.
Je kan dit nummer niet los zien van het tragische ongeluk wat zijn zoon overkwam met de dood als gevolg. Een jongen van 15 jaar, een zoon van een vader en een moeder. Hoe verwerk je dat en geef je dat een plek in je leven? Er prachtige liedjes over schrijven in het geval van Nick Cave.
De tekst van Bright Horses is prachtig De vraag waar het allemaal voor staat is interessant en een mooi onderwerp om er over te bomen met een goed glas wijn samen met muziekliefhebbers, maar toch. Je kan er veel over schrijven, er misschien duiding aan geven maar bij sommige nummers moet iedereen zijn eigen gevoel en gedachten maar volgen. Feit blijft wel dat een nummer is dat binnenkomt, het raakt, en dat komt voor een groot deel hoe Nick Cave het zingt. Ingehouden intens maar vol emotie.
And everyone has a heart and it’s calling for something
We’re all so sick and tired of seeing things as they are
Horses are just horses and their manes aren’t full of fire
The fields are just fields, and there ain’t no Lord
Hoe vaak ik het ook luister, het blijft onbeschrijfelijk mooi en lijkt net als goede wijn alleen maar beter en mooier te worden. Nick Cave is een kunstenaar.
https://www.youtube.com/watch?v=zno8Eypu6wU
[polldaddy poll=10560101]
