Geen idee waar en wanneer ik het voor het eerst hoorde, maar het was in 1980. Sterker, ik heb regelmatig met de elpee in mijn handen gestaan, maar ben nooit tot aanschaf overgegaan. Het was net of je naar Elvis Costello zonder agressiviteit luisterde en van hem had ik inmiddels al vier albums die het beluisteren tot de dag van vandaag meer dan rechtvaardigen. Any Trouble was geen punk, maar ook geen new wave. Leuke liedjes, hoor, maar net niet pakkend genoeg. De uitschieter was Playing Bogart.
Playing Bogart is inmiddels meer dan 40 jaar geleden gecomponeerd door Nick Simpson, die het met zijn bandje 23 Jewels opgenomen heeft. Er zijn maar 1.000 singles van in omloop en inmiddels is het een ‘collector’s item’; voor meer dan UK£50 kan je de gelukkige eigenaar worden. Iets wat Simpson nog steeds moet doen, want zelf heeft hij geen exemplaar.
In 1977 verliet hij school en ging werken om wanneer mogelijk in het weekend met zijn punkbandje Idiot Rouge in de omgeving van Noordwest Liverpool, Manchester en Sheffield op te treden. Zijn ouders wilden dat hij een advocaat zou worden, maar hij droomde van een carrière als gitarist en componist. Hij ontmoet ene Clive Gregson, zanger van Any Trouble (in de volksmond The Trubs), en gezamenlijk trekken de twee bands het land door om voor 30 pond hun kunsten aan een zeer klein publiek te tonen.
Playing Bogart was een van de populaire liedjes van Idiot Rouge. Om hen heen wisten allerlei bandjes hun liedjes op single uit te brengen en Simpson besloot de single in eigen beheer als 23 Jewels uit te brengen. Vriend Clive Gregson zou de produktie op zich nemen. Op goed geluk sturen ze de single naar John Peel (BBC) en hij draait het meerdere keren in zijn radioprogramma.
Het werd wachten op de grote doorbraak, maar die is nooit gekomen. Na een tijdje besloten ze Playing Bogart niet meer te spelen, omdat het in hun oren te ‘poppy’ was. In 1982 verhuist hij naar Londen en richt zich op klassieke muziek.
Tegelijkertijd nam dus Any Trouble het op voor hun debuutalbum Where Are All The Nice Girls? Het album wordt goed ontvangen, maar haalde geen hoge verkoopcijfers. Ik verwijs naar de eerste alinea. Er worden twee singles van het album getrokken, maar vreemd genoeg valt de keuze niet op Playing Bogart dat nu al decennia hun ‘singature song’ is met het gitaarloopje à la Dire Straits’ Sultans Of Swing.
Eigenlijk verkochten ze net genoeg om het label tevreden te houden. Het hielp wellicht ook niet dat Stiff Records al een zanger met een ‘nerdy’ voorkomen met bril gecontracteerd had, die aanzienlijk succesvoller was. Ené Elvis Costello, en wanneer je dan en op hem lijkt en muziek maakt die net even minder is…… De band brengt vanaf 1980 elk jaar een nieuwe plaat uit, maar na 1984 zal het 23 jaar duren voordat ze weer met iets nieuws komen.
