Oh wat had ik graag in midden en eind jaren 80 ooit een zondagmiddag in CBGB’s in New York willen zijn. Op zondagmiddagen had je de hardcore matinee-middag, waarop jonge hardcore bands konden spelen en oefenen voor publiek. Bandleden van legendarische hardcore bands als Agnostic Front, Madball, Youth Of Today, Biohazard, Shelter, Judge, Bold, de hele New York Hardcore (NYHC) scene kwam daar. Natuurlijk wisten ze nog niet dat ze later de vaandeldragers zouden worden van de NYHC die wereldwijd geluisterd werd (wereldwijd is relatief natuurlijk, want ja de muziek is de wereld rondgegaan, maar het is nooit zo groot geworden als EDM of K-Pop natuurlijk). Een mondiale muziekscene was daar gevormd rondom een grootstedelijke jeugdsoos.
Van die bands is Sick Of It All een van de bekendere namen. Ontstaan in Queens rond broers Lou en Pete Koller is dit na een snelle scan samen met Biohazard de enige NYHC band (oei oei, dat mogen er best meer zijn), die in de Snob 2000 van 2019 staat met het nummer Step Down, wat – in tegenstelling tot veel andere hardcore nummers – een vrij dansbaar en meezingbaar nummer is en daardoor een a-typische evergreen in de hardcore scene. Maar ik wil het over een ander a-typisch nummer van Sick Of It All hebben: Just Look Around.
Allereerst is het een vrij langzaam nummer. Het tempo ligt in ieder geval beduidend lager dan het gemiddelde hardcore nummer met vier akkoorden hakken. Dit nummer zal geen circle pit initiëren. Voor wie het niet goed weet, New York in de jaren ’80 en begin jaren ’90 was niet bepaald een Utopia. En dan word je daar best een beetje kribbig en activistisch van, maar kennelijk begreep niet iedereen dat in hun omgeving:
The question they keep asking me
How can one so young be so bitter and angry
Well, the answer is plain to see
Maybe if they wern’t so blind they’d see what I see
De tekst begint met een vraag en wat ziet zanger Lou Koller? Hij ziet racisme en haat, daklozen die hij wil helpen, terwijl hij zichzelf amper kan bedruipen, falend onderwijs, corrupte politici, rijken die rijker worden en armen armer, ziekten ‘and modern plagues of our times‘.. Eigenlijk geeft hij geen antwoord op de vraag, maar houdt hij een vlijmscherp politiek betoog over misstanden die er zijn en hoe verkeerde mensen profiteren over het leed van anderen, hoe de gewone man leidt en hoe de democratie niets anders dan hypocriet is.
Then you’re gonna ask me why I hate
Why don’t you open up your eyes so you can see
Open up your ears so you can hear
Take a look around and you will find
Take a look around and you will find out why
En dan is de cirkel rond. Je wilt weten waarom ik zo verbitterd bent? Nou daarom. Ik snap heel goed dat hij het te kwaad heeft hiermee en het kan bij mij ook mijn activistische bloed sneller laten stromen. Het is alsof de band (gestart mid jaren ’80 en het nummer komt uit 1992) zich heel erg heeft laten inspireren door de hiphop in New York van destijds, want de groove, de straattekst en het feit dat het niet echt een couplet – refrein structuur heeft, geven het nummer een heel erg maatschappelijk geëngageerde straattoon, vergelijkbaar met The Message van Grandmaster Flash.
Wat mij betreft blijkt het nummer na bijna dertig jaar oud nog een heel grote actualiteitswaarde te hebben. Ik ben benieuwd of ze dit zelf ook vinden. Als dit geplaatst is ga ik er een mailtje aan wagen.
