Een battle over atheïsme

Er is ongekend veel spiritueel gerichte muziek. De mens kent een lange historie van geloof in goden en opperwezens. Muzikanten zijn soms net als mensen, zou je toch willen zeggen, dus het is niet gek dat veel liedjes én ondergewaardeerde liedjes in het teken staan van het hogere. Bij Ondergewaardeerde Liedjes hebben we daar dan ook zeker aandacht aan besteed. Lees onze OMG-battle er maar eens op na.

Waar gelovigen zijn, zijn er uiteraard ook ongelovigen. Er zijn net zo goed artiesten die het bestaan van goden ontkennen. In deze battle presenteren we een aantal van deze ongelooflijke voorbeelden. Spiritueel of niet, de muziek spreekt voor zich.

Keuze Henk Tijdink: Bob Dylan – With God On Our Side (1964)

Ambivalent

Met de keuze voor een nummer van Bob Dylan, heb ik me wel wat op de hals gehaald voor deze battle. Een korte digitale zoektocht leert me dat er veel over ‘Dylan en het geloof is geschreven en dat hij zeker geen atheïst is. Dus ik zal wat deductische kunstgrepen moeten hanteren om mijn bijdrage toch passend te maken.

Robert Allan Zimmerman, zijn echte naam, is in een Joods gezin opgegroeid, maar al vrij vroeg in zijn volwassen leven is hij overgestapt op het Christendom. Gedurende zijn lange carrière heeft het geloof altijd een rol gespeeld. Soms heel expliciet, zoals in All Along The Watchtower dat duidelijk gebaseerd is op het boek Jesajah (21). Maar heel vaak is zijn muziek spiritueel interpreteerbaar. Als muzikant heeft hij controverses nooit geschuwd en ook theologisch is hij vaak ambivalent gebleken.

Mijn persoonlijke kennismaking met de muziek van Dylan was in 1995 toen hij optrad in Groningen. Toevallig ook het jaar dat zijn MTV Unplugged uit kwam. Afgaand op de recensies van zowel het optreden in Groningen als het Unplugged Album, blijkt 1995 niet zijn topjaar te zijn geweest. Hoewel op het (semi)-akoestische album Shooting Star en Dignity twee prima nummers zijn, is With God On Our Side naar mijn mening toch het enige hoogtepunt.

Langzamer dan het origineel, met een (verschrikkelijk) nasale stem, maar in een mooi en meanderend ritme. Als ik het terug luister lijkt het alsof hij het vanuit een ander perspectief zingt dan het origineel. De versie uit 1964 is een pacifistische protestsong tegen oorlogsvoering in zijn algemeen, terwijl de versie uit 1994 meer klinkt als een cynische aanklacht tegen het hypocriete verschuilen achter het geloof. Alsof persoonlijke twijfel en verantwoordelijkheid afgeschoven kunnen worden op Onze Lieve Heer?! En alsof God partij kiest in een oorlog?!

And if God is on our side, he’ll stop the next war

De wereld staat echter nog altijd in brand en uit naam van het geloof worden er nog vele oorlogen uitgevochten. Afgaand op deze slotzin zou je dus kunnen stellen dat Bob Dylan een atheïst is.

Keuze Der Webmeister: Dead Kennedys – Moral Majority (1981)

God is dead!

Op het Middelbare Schoolplein in 1981 was ik in muzikaal opzicht genderfluid, in mijn herinnering althans. Ik hopte van New Wave, naar Hard Rock, Punk, Reggae en zelfs van een beetje Disco op z’n tijd was ik niet vies. Nu was in die tijd de interactie met leeftijdsgenoten de grote bron van nieuwe muzikale ontdekkingen, en dat zorgde voor een extreem brede horizon. In 1981 had je niet die benauwde bubbel van de Persoonlijke Playlists van Spotify anno 2020, die nauwelijks meer zijn dan nummers die je al kent. Als je van je schaarse zakgeld een LP kocht was het ook min of meer je morele plicht om ‘m na een week uit te lenen, zodat je vrienden ‘m op toerbeurt even op cassette konden zetten.

Nu had ik zelf het debuutalbum van de Dead Kennedys het jaar ervoor aangeschaft, dus dit keer was het de beurt aan klasgenoot en medepunker M. om in de buidel te tasten voor het album In God We Trust, Inc. Ik was met hem mee gefietst naar de Grote Stad, en thuis op zijn slaapkamer werd het nieuwe vinyl gelijk op de platenspeler gelegd om er samen van te genieten. Hmm dat viel enig zins tegen. We wilden heel graag positief zijn over de Dead Kennedys, maar vergeleken met de knallende Punkrock, zoals Holiday In Cambodia of California Über Alles van het eerste album, was dit wel hele vreemd buitenaards onbegrijpelijk kunstzinnig klinkend. Dit was kortom totaal andere muziek dan we verwacht hadden. Nadat we alle acht nummers dapper hadden aangehoord, en aan een tweede poging begonnen kreeg we toch het idee dat er iets niet klopte. Misschien had de platenwinkel de verkeerde plaat in de hoes gestopt, maar de tekst klopte toch netjes met wat we hoorden.

Tot ons oog viel op het icoontje met ’45 toeren’. Elpees draaide je standaard op 33 toeren, en singletjes op 45, maar dat was blijkbaar zo’n maxi-single tussenvorm. Normaal staan daar ook maar twee nummers op; elke kant één, en geen acht, vandaar dit nogal langdurige misverstand. Nadat de platenspeler eenmaal op de correcte snelheid z’n rondjes draaiden konden we weer opgelucht ademhalen, en ook lachen om dit voorval. Dit waren de Dead Kennedys zoals we ze kenden! Schakel in onderstaande YouTube video vooral ook even terug naar halve snelheid, en u hoort zo’n beetje wat wij toen aanvankelijk hoorden.

Laten we het maar een mini-LP noemen, eentje dus met acht nummers, samen net geen 14 minuten. Op de hoes zien we een gouden beeld van Christus op een kruis van dollarbiljetten, dus als de titel van het album al geen atheïstische vermoedens opwekte dat dit toch zeker wel. Van de acht nummers zou ik de eerste twee nader willen toelichten. Het minialbum opent met onderstaande Relgious Vomit. In één enkele minuut spuit zanger Jello Biafra zijn gal over georganiseerde religies, als ware het de georganiseerde misdaad.

All religions make me wanna throw up [..]
They all claim that they have the truth [..]
They’re just a bunch of liars
They just want your money
They just want your unconsciousness

Albumtitel en de hoes spoilde het natuurlijk al, maar het thema atheïsme komt vaker terug op het mini-album. Niet te missen is het intro van het volgende nummer, Moral Majority, waarin Jello een nauwelijks herkenbare versie van de Mickey Mouse Club theme-song voordraagt, daarbij God min of meer neerzet als een fictief figuur die inhoudelijk niet verder rijkt dan Mickey Mouse.

Oh Lord in Heaven, let us pray!
You, T.V. viewers, give me your pay,
and sing M-I-C-K-E-Y M-O-U-S-E!

Regelmatig terugkerende regel, laten we het maar een mini-refrein noemen, in Moral Majority is

God is dead, if you’re alive

Dit is een duidelijke verwijzing naar de theorie van de Duiste filosoof Friedrich Nietzsche, die eind 19^de eeuw al beweerde dat God dood is, en vervangen door Wetenschap en Technologie.

Keuze Tricky Dicky: David Bowie – Loving The Alien (1984)

Beeldvorming

Tegenwoordig wordt er steeds meer voor ons bepaald. We denken wel dat het niet zo is, maar heel langzaam worden we in onze democratie een bepaalde richting ingeduwd. Langzaam, want dan breekt het draadje niet en dan heeft de burger pas aan het einde in de gaten dat alle macht uit handen is gegeven. De E.U. als nieuwe religie ter vervanging van de diverse geloofstakken die steeds minder invloed hebben op het dagelijkse leven. Met uitzondering van de Islam natuurlijk, maar die lopen circa 700 jaar achter op dat andere gemanipuleerde boek en de misdaden die daaruit volgden in naam van de heer. Een zooitje machtswellustelingen die eeuwen lang hun interpretatie als de enige echte uitleg over de ongeletterde medemens hebben uitgestort. En het gebeurt anno 2020 weer. Kwamen eerst de hoe genaamde wijzen uit het Oosten, vandaag de dag zijn het de idioten die andersdenkenden willen dwingen hun leefregels op te volgen. Zoals Marx al schreef: godsdienst is opium voor het volk.

Torture comes and torture goes
Knights who’d give you anything
They bear the cross of Coeur de Leon
Salvation for the mirror blind

In de basis heb ik niets tegen een geloof; datgene dat een mens nodig schijnt te hebben om de dag goed door te komen. Prima, lekker doen. Maar val mij er niet mee lastig. Ik ben dan ook een groot tegenstander van georganiseerd geloof. Ik kan niet begrijpen dat mensen op gezette tijden naar een instituut gaan om vertelt te worden hoe ze moeten leven, te meer daar deze voorsprekers zelf zelden brandschoon zijn. Waarom laten mensen zich toch zo indoctrineren? Lees het desbetreffende boek en beleid dit thuis op jouw manier. Het is ook onbegrijpelijk dat in tijden van het corona-virus de gebedshuizen gewoon geopend zijn en dat men niet het gezonde verstand en het collectief belang laat prevaleren.

Ook David Bowie had een afkeer van georganiseerde religie en hij zong erover op Loving The Alien; overigens de beste track van het album Tonight (dat ik persoonlijk tot een van zijn zwakkere reken). Er was overigens ook weer eens gezeur over Bowie’s clip door de geloofsgroepen met betrekking tot de bloedneus van Bowie in een scene. Zelf stelde hij dat de track came about because of my feeling that so much history is wrong – as is being rediscovered all the time – and that we base so much on the wrong knowledge that we’ve gleaned. Een waarheid als een koe, want geschiedenis wordt geschreven door de overwinnaars en religies, die door de eeuwen heen uitsluitend datgene opnamen in hun boek wat het beste in hun straatje paste. Hoe verklaar je anders de (vele) omissies en de totale verandering van de rol van de vrouw?

But if you pray all your sins are hooked upon the sky
Pray and the heathen lie will disappear
Prayers they hide the saddest view
(Believing the strangest things, loving the alien)
And your prayers they break the sky in two

Volgens Bowie is de demo-versie veel beter dan de albumversie, maar deze is nooit uitgegeven. Vermoedelijk is de versie op A Reality Tour degene die het dichtste bij deze demoversie komt. In al zijn eenvoud geeft hij beter het gevoel van de maker weer, en wederom besef ik hoe goed en gemakkelijk de man kon zingen.

Keuze Alex van der Meer: XTC – Dear God (1986)

No-brainer

Voor deze battle was mijn keus voor een nummer een absolute no-brainer. Geen enkele track is in mijn ogen zo goed en zo passend voor dit thema als Dear God van de band XTC. Het nummer gaat over iemand die een brief schrijft aan god. Om aan te gaan geven dat hij niet in hem gelooft.

Dear God, don’t know if you noticed but…
Your name is on a lot of quotes in this book
And us crazy humans wrote it, you should take a look
And all the people that you made in your image
Still believing that junk is true
Well I know it ain’t, and so do you, dear God
I can’t believe in
I don’t believe in

Het is bekend dat componist en zanger Andy Partridge een atheïst is die niet gelooft in een fysieke hemel en hel. Het nummer was echter in den beginne niet geheel naar zijn eigen tevredenheid. De tekst kon niet volledig weergeven hoe hij in specifieke nuances over religie dacht. Het nummer werd dan ook in eerste instantie nog niet toegevoegd aan het album Skylarking, waarop het eerst wel een plek zou hebben. Trouwens, niet alleen vanwege Partridge zelf, de platenmaatschappij had ook zo zijn bedenkingen. Niet alleen was men bang dat het album te lang zou worden, er was toch ook angst voor negatieve reacties.

Toen het nummer wel als de B-kant van de single Grass uitkwam werd het uiteindelijk goed gedraaid. Op zich is dat helemaal niet vreemd; het nummer is muzikaal gezien goddelijk genieten. Alsnog werd het nummer op veler verzoek aan het album toegevoegd en werd het later terecht ook een single. Helaas waren er toch ook die gevreesde negatieve reacties. Er waren winkels die weigerden het album te verkopen en er kwamen bedreigingen. Niet te geloven eigenlijk.

Keuze Vincent van der Vlies: Bad Religion – Stranger Than Fiction (1994)

 

Tja, als je het over atheïsme hebt, dan moet je het ook even hebben over de band die zichzelf Bad Religion genoemd heeft. Het klinkt als een lekkere ergens-tegenaan-willen-schoppen-naam, zo van: oh kijk ons eens tegendraads en tegen religie zijn. Zeker in combinatie met het makkelijke logo van een kruis met een rode streep er door heen. En zo schijnt de naam ook ontstaan te zijn door te denken: hoe kunnen we zo veel mogelijk mensen choqueren. Maar goed, de oprichters waren destijds 15 jaar oud en hadden vast niet verwacht dat hun naam en het logo 40(!!!) jaar later nog altijd op hun bandshirts zouden prijken denk ik. En in die 40 jaar heeft de band de Amerikaanse en punkrock scene en die van de rest van de wereld veranderd. Niet alleen door de muziek zelf, maar ook doordat gitarist Brett Gurewitz oprichter is van het legendarische Epitaph records. In combinatie met de maatschappij kritische teksten en de melodieuze punkrock is deze band niet weg te denken uit mijn playlists.

Maar goed terug naar het atheïstische thema. Zanger Greg Graffin heeft in die periode ook wel echt over dit soort onderwerpen nagedacht getuige zijn PhD in zoölogie op basis van een dissertatie genaamd Evolution, Monism, Atheism and the Naturalist World-View. Ook heeft hij in 2003 een tijd lang via e-mail discussies en gesprekken gevoerd met een toegewijde historicus genaamd Preston Jones. Deze online gedachtewisseling was beschaafd (ja ja, dat kan online) en is zelfs gepubliceerd als boek (Is Belief In God Good, Bad, or Irrelevant?).  Het grappige is vooral dat deze mailwisseling ooit gestart zou zijn, nadat deze christelijke historicus Graffin wilde bedanken voor zijn muziek, omdat hij fan was van Bad Religion. Huh!? Een christen die fan van is van Bad Religion? Je verzint het niet..

Dat maakt wel gelijk een mooie brug naar mijn favoriete Bad Religion nummer. Want soms zie of hoor je een bericht dat je denkt: Huh!? Hoe kan dat? En dan is het wat mij betreft altijd goed om het volgende te bedenken:

Life is the crummiest book I ever read,
there isn’t a hook, just a lot of cheap shots
Pictures to shock and characters an
amateur would never dream up

Sometimes truth is stranger than fiction

Keuze Freek Janssen: Smashing Pumpkins – Zero (1995)

Het ultieme nihilisme

Emptiness is loneliness and loneliness is cleanliness
and cleanliness is godliness, and god is EMPTY JUST LIKE ME

Het zijn de meest memorabele lyrics van het fenomenale album Melon Collie And The Infinite Sadness.

God is leeg, net als ik. Of Billie Corgan het zo ook bedoeld heeft, dat is onzeker, maar voor mij is dit het ultieme nihilisme, waar Nietzsche trots op zou zijn geweest. God is dood, daarom zijn we richtingloos geworden, is ons leven betekenisloos en jagen we alleen nog bezit en vermaak na. Leger dan dat wordt het niet.

Ook geinig, trouwens: dit woordgrapje in een artikel over de 2018-tour van de Pumpkins die niet heel erg goed liep.

Keuze Jan-Dick den Das: Motörhead – I Don’t Believe A Word (1996)

De preek van Lemmy

Maandag 13 april, tweede paasdag een batlle over atheïsme. Normaliter zou er in menig kerk nu het volgende gezongen worden:

U zij de glorie, opgestane Heer!

U zij de victorie, nu en immermeer.
Uit een blinkend stromen,
Daald’ een engel af,
Heeft de steen genomen
Van ‘t verwonnen graf.
U zij de glorie, opgestane Heer!
U zij de victorie, nu en immermeer

Maar Lemmy en de mannen van Motörhead dachten daar toch heel anders over. De titel van het nummer laat weinig aan de verbeelding over: I Don’t Believe A Word. Atheïsme het geloof van het niet geloven, in het genoemde nummer neemt Lemmy geen blad voor zijn mond.

Don’t talk to me, I don’t believe a word
Don’t try to make me feel alright
All the love in all the world
Is not enough to save my soul tonight
Don’t be my friend I’m not a fool
Don’t talk of things that we cannot see

Geloven in leugens en zaken die je niet kunt  zien of bewijzen, hij heeft er niets mee. In woord en muziek wordt dit standpunt zonder omweg naar voren gebracht. Het geloof is niet aan de atheïsten besteed, Het leven is feitelijk zinloos en jij bent degene die er zingeving aan geeft en niemand maar dan ook niemand anders.  Een atheïstische preek zo zou het nummer kunnen samenvatten, de concerthal waar gelijkgestemden samen komen. Lemmy die ons allen voortgaat samen met zijn dienaren van Motörhead.

I have been where none have been
In the empty howling rooms
I have everything I need
I have everything you stand to lose
I have seen the diamond worlds
I have seen the shape of space
I have nothing but the world
I have nothing to take its place
I don’t believe a word, I don’t believe a word

In december is het vijf jaar geleden dat Lemmy aan kanker overleed, en of hij als atheïst in de rock & roll hemel zit, wie zal het zeggen. Het is vast geen atheïstische gedachte maar ik hoop het eigenlijk wel. Hij samen met andere een schoppen kaartje kan leggen en kan ouwehoeren over muziek en zijn Rickenbacker bass nog eens lekker kan laten klinken.

Keuze Marco Groen: A Perfect Circle – Judith (2000)

The Root of All Evil?

Maynard James Keenan, de frontman van Tool en A Perfect Circle, is op zijn best wanneer hij boos is. En wat maakt iemand meer boos of verontwaardigd dan dierbaren die iets naars overkomt? Zo bijvoorbeeld Judith, de moeder van Maynard. Voor moeder Keenan Garrison was religie zo’n beetje wat knakworstjes waren voor André Hazes: een leven zonder is ondenkbaar. Maynard groeide dan ook op in een, naar eigen zeggen, intolerante en bekrompen omgeving, verziekt door religieuze waanideeën. Het zette een rem op zijn geestelijke ontwikkeling. Toen Maynard elf jaar oud was kreeg zijn – destijds 32-jarige moeder – een ernstige beroerte, raakte verlamd en moest de rest van haar leven in een rolstoel doorbrengen. Tot ontsteltenis van Maynard was dit geen enkele reden om ‘boos’ te worden op de god waar ze in geloofde. Sterker nog: haar geloof werd zelfs nog versterkt door deze ellende. Net zoals het boek Job in het Oude Testament wijst zij in dit specifieke geval liever naar factoren die blijkbaar -op bijna magische wijze- buiten god om gaan. Als klapper op de vuurpijl gaf iemand uit de eigen kerkgemeenschap (The Baptist Church) Judith zelf de schuld van de hersenbloeding; haar geloof in Hem (meestal is god een hij) was niet sterk genoeg, ze had het over zichzelf afgeroepen.

Uit pure verbijstering schreef Maynard het nummer Judith. Na zijn verhuizing naar zijn vader (paps en mams waren al een tijdje gescheiden) kwam hij in een omgeving terecht die meer stimulerend was voor zijn sluimerende intelligentie en onmiskenbare creativiteit, zodat hij zich volledig los kon maken van de dogma’s uit zijn vroege jeugd. In combinatie met het ongeluk van zijn moeder en zijn eigen ontwikkeling, waarin het concept ‘god’ geen rol speelde, kwam hij tot de constatering dat Religion is basically a marketing plan.They’re going to pass a plate in front of you, trick you into giving 10 per cent of your income to some child-molesting fuckhead, or trick you into giving up your civil rights over some storybook. Het moge duidelijk zijn dat je iemand als Maynard James Keenan nooit van onduidelijkheid  kan/mag beschuldigen. Ondanks dat hij ‘the dark side’ zijn middelvinger had laten zien, werd Maynard niet volledig atheïstisch. Het deurtje naar de mogelijkheid van een hogere macht werd niet volledig afgesloten. Als agnost is Maynard bijna-atheïst. Vreemd genoeg geldt deze twijfelachtige levenshouding voor een zeer groot deel van de wereldbevolking: vrijwel iedereen is bijna-atheïst. De christenen, moslims en joden van de wereld wijzen namelijk bijna elke van de geschatte 100.000 tot 33 miljoen goden af, op eentje na. Hindoes zijn wat dat betreft een stuk standvastiger. Volgens bepaalde definities zou je ook boeddhisten ook als atheïsten kunnen beschouwen. Hoe dan ook heeft Maynard een nogal stevige mening over religie, maar maakt hij wellicht – als wijnboer – een uitzondering voor een toffe god zoals Dyonisos of Bacchus.

Het nummer Judith is voornamelijk een verwoording van de ontsteltenis die Maynard gevoeld moet hebben: wanneer de logica gehanteerd wordt die uit jouw eigen kerkgemeenschap kwam, hoe is het dan mogelijk dat je het geloof niet vaarwel zegt? Fuck jouw god, jouw Heer en jouw Christus! Hij heeft jou dit aangedaan, zonder echte reden. Waarom geef je deze waanzin niet op?

Judith stierf op 59-jarige leeftijd. Haar as werd verstrooid in de wijngaard van Maynard. De 27 jaar die zij in een rolstoel moest doorbrengen komt ongeveer overeen met 10.0000 dagen, iets dat tevens de titel is van het vierde album van zijn ‘andere band’; Tool.

Keuze Joop Broekman: Deicide – Scars From The Crucifix (2004)

God? Nope!

Het verheerlijken van bepaalde levensstijlen gebeurt volop in de hedendaagse muziek. Er wat van vinden gebeurt ook. Je hoort veel minder dat een religie muzikaal verheerlijkt wordt. Geen idee of dat gevoelig ligt. Misschien. Maar het verkoopt niet heel erg geweldig, anders was het wel vaker op de radio te horen dan alleen bij de Evangelische Omroep. En het tegengeluid? Ook daarvoor moet je goed zoeken, maar je komt het makkelijker tegen.

Persoonlijk vind ik dat religie de oorzaak is van veel ellende in de wereld. Jouw god kan nooit de beste zijn, anders had hij dat wel meteen aan mij en anderen laten zien. Dat er nu nog steeds hele volksstammen mensen zijn die hun geloof aan anderen opdringen, vind ik een slechte ontwikkeling. Keuze voor geloof is aan jou, in deze vrije wereld. Zonder geweld, in welke vorm dan ook.

Je mag wat van religie vinden. Dat doet iedereen, en moet ook kunnen. Fuck your god? Ik snap heel goed dat mensen dat denken, wanneer ze lezen over bekeren onder bedreiging. Of wijsgemaakt worden dat een god je tegen rampen en erge ziektes beschermt. Iets van alle tijden, maar wat ze vroeger deden interesseert me niet. Het gaat me om het nú. En dat daar praktijken van vroeger bijgehaald worden. Velen gaan er blind in mee.

Deicide uit Tampa, Florida richt(te) zich eigenlijk tot het Christendom, als je zo hun teksten er bij pakt. Velen trekken dit breder, en zien hun songs ook als trappen op andere godsdiensten. Vanaf het begin in 1987 is Deicide controversieel bezig (na een paar naamwisselingen), en al na een paar jaar zijn ze niet overal erg graag gezien en gehoord. Zanger en bassist Glen Banton (medeoprichter en vandaag enig overgebleven origineel bandlid) laat ook graag off stage aan iedereen weten wat hij van het geloof vindt. Demonen en satanisme waren al gauw slechts enkele onderwerpen om interviews compleet te laten ontsporen. Muzikaal zit het wel goed met de band. Donkere riffs, technisch strakke en snelle solo’s, vaak complexe songs. De sound wordt al snel hun herkenbare handelsmerk over de hele wereld. Behalve in landen waar de strenge gelovigheid hoogtij viert. En gek genoeg worden ze ook geen vriendjes met de Scandinavische black metalbands. Je weet wel, waarvan er een paar graag kerken lieten affikken. Die vonden de ideeën van Deicide verwerpelijk. Je verzint het niet.

In 2004 komt Scars Of The Crucifix uit. Het titelnummer (en opener van het album) is ook de allereerste video die de band opneemt. De plaat verkoopt (terecht) erg goed, maar is ook meteen een keerpunt in het bestaan van de band. Het botert al een tijdje niet zo lekker tussen Banton en de gitaarspelende broers Eric en Brian Hoffman. Tegen het einde van 2004 worden ze uit de band gezet. Twee jaar later klinkt opvolger The Stench Of Redemption iets anders, maar beukt ook weer lekker door, de toekomst in. Al is het weer een paar jaar stil, sinds Overtures Of Blasphemy (2018)

Benton’s ideeën zijn (en worden) niet de mijne. Maar de muziek vind ik geweldig. Misschien omdat de grens vormt, op de overgang naar een subgenre zoals black metal (ga ik nooit groot fan van worden)? De riffs zijn geweldig en van grunts word ik nog steeds niet bang. Een beetje schreeuwen hoort bij metal, riep ik al eens.

De openingszinnen van Scars Of The Crucifix vond (en vind) ik ook passen bij Pasen.

Impale the body, scares of his flesh,
hung up to die on the crucifixion,
Bleeding to breathe, cursing at god
Why?

En je kunt je dan afvragen wat Jezus hier eigenlijk kwam doen. Maar dat is met de kennis van nu. En in de wereld van nu. Dat wel, natuurlijk.

You walk alone with Jesus, in a world of non-believers,
Humiliated savior, Is thy son of heavens failure,
For ever left undone, on the cross for everyone,
His words of god unheard, he is dead and not concerned

Keuze Jeroen Mirck: Chuck Prophet – Jesus Was A Social Drinker (2017)

Cool, man

Kill them with kindness. Nee, dat is geen citaat uit de Bijbel, maar een wijze raad voor wie effectief een harde noot wil kraken. Een advies dat past bij Chuck Prophet, de Amerikaanse singer-songwriter die liever relativeert dan zichzelf overschreeuwt. Op zijn goed ontvangen album Bobby Fuller Died For Your Sins zingt hij een liedje over Jezus Christus. Prophet noemt hem ‘cool’ en een ‘all-around decent dude’. Sterker nog: de man is eigenlijk perfect.

Jesus was a social drinker
He never drank alone
He never partied at a strip club
Keeping his woman up at home
Or overstayed his welcome
Or threw up in your sink
Nah, Jesus was never late to work, man
And he always pulled his weight

Toch heeft Prophet (toepasselijke naam trouwens) ook oog voor de keerzijde: Jezus had toch wel his share of rough nights. En hoe meer hij over hem leert, des te meer hij deze vent respecteert. Het refrein verwijst vervolgens naam de doop en het wegnemen van ons leed.

Het is allemaal zo aardig dat je het bijna niet serieus kunt nemen. En als het al serieus is bedoeld, dan zit er toch op z’n minst de diepere boodschap in verstopt dat Jezus geen profeet of godenzoon is, maar gewoon een bevlogen mens. Prophet ontgoddelijkt Jezus dus eigenlijk. Goede vent, goed verhaal, goed boek. Een bestseller, geschreven zonder laptop, notebook of zelfs maar een pen. Maar geen Godheid, want God bestaat niet. (Luister ook eens naar het relativerende God’s Arms uit 1999.)

Eenzelfde toon sloeg Chuck Prophet begin dit jaar aan om een andere iconische persoon van zijn voetstuk te laten treden. In Get Off The Stage richt hij zich tot de Amerikaanse president Donald Trump, zonder hem bij naam te noemen. Geen harde toon of felle verwijten, maar een droogkomische toon waarop het falen van de president wel haarfijn uit de doeken wordt gedaan. Killed with kindness. Het is Chuck Prophet ten voeten uit. Wees dus op de hoede als hij een vriendelijk liedje over je heeft geschreven.

[polldaddy poll=10536497]