Een hoopvolle verzameling

Muziek verbindt. Ook als is de wereld om ons heen batshit crazy, mooie dingen bieden troost en steun. En mooie muziek helpt daarbij. Dus vandaag hebben we troost- en steunliedjes bij elkaar gezocht voor het broodnodige hart onder de riem. 

Keuze Martijn Vet: The Five Stairsteps – O-o-h Child (1970)

Het komt wel goed

Het komt wel goed. Het is zo makkelijk gezegd, maar hoe moeilijk is het om iemand wiens vertrouwen in de toekomst even wankelt ermee te overtuigen. Dat het uitgerekend een weinig opvallend soulgroepje uit Chicago is dat mij altijd met deze boodschap overtuigt, mogen we best bijzonder noemen.

En ik ben niet de enige. Dit troostlied werd een hit in het thuisland (het enige grote succes voor The Five Stairsteps). Bovendien coverden niet de minsten het. Nina Simone bijvoorbeeld en favoriet bandje The Posies.

Someday we’ll walk together in the beautiful sun
Someday, when the world is much lighter

Keuze Tricky Dicky: Golden Earring – Hope (1971)

Geen tranendal

Hoop is een slechte raadgever is op de beurs een waarheid als een koe. Vasthouden terwijl de markt afglijdt en hopen dat het allemaal goed komt betekent altijd zware verliezen. De enige manier is vooraf de doelen bepalen en de risico’s beperken.

En daarmee kom ik gelijk tot de basis van het corona-probleem. Welke risico’s zijn aanvaardbaar en welke niet (meer). Ik blijf mij verbazen hoe sommigen over het corona-virus denken én (er niet naar) handelen. Gebrekkige persoonlijke hygiëne en het afdoen als een doodgewoon griepje en onderwijl wellicht andere en zwakkere medemensen aansteken. Uit dat oogpunt was het eerste optreden van Rutte veel te luchthartig; het tweede sloeg wel de juiste toon aan, maar ook nu weer blijkt dat hij zijn bijnaam eer aan doet. Waarom vertel je niet gelijk de waarheid in plaats van groepsimmuniteit als ‘oplossing’ te gebruiken? Een week later moest hij toegeven dat ze eigenlijk op een medicijn wachten. De regering hoopt dus op een oplossing. Ik verwijs naar de openingszin.

Ik besef wel degelijk dat er op korte termijn geen pasklare oplossing is en dat elke viroloog weer een nadere mening is toegedaan. Moeilijk werken, want voortschrijdend inzicht is achter de feiten aanlopen. Soms moet je gewoon rigoureus met oude gewoonten breken om een nieuwe stap te kunnen maken. Muzikaal gezien is Golden Earring een goed voorbeeld. De albums Golden Earring (Wall Of Dolls) en Seven Tears behaalden moeiteloos de hoogste positie, maar Together uit 1972 leverde matige verkoopresultaten op. Tevens waren de mannen de optredens rond de kerk meer dan zat. Slechte podia, matige inkomsten en smerige hotels zonder uitzicht op de gewenste internationale doorbraak. Ze besloten daarom een les van Stephen Stills ten harte te nemen en voor elke nieuwe plaat de tijd te nemen, ideeën uit te werken en veel te repeteren, voordat de studio ingedoken werd. Niet langer onder druk van het management en de platenbonzen, maar vanuit het eigen gevoel werken. Het betekende dat ze zeven maanden niet optraden. Afijn, we weten allemaal wat Moontan voor hen betekende….megaverkopen en een wereldhit met Radar Love. De internationale doorbraak was een feit. Door een dagelijkse discipline van oefenen en keihard te werken konden ze de bakens verzetten.

Hoop omzetten in resultaat is mogelijk en daarom ben ik ervan overtuigd dat er een oplossing gevonden gaat worden, want duizenden mensen spenderen hun tijd en werken met een tomeloze inzet om dit te realiseren. Waar een wil is, is een weg.

Keuze Jan-Dick den Das: Bruce Springsteen – No Surrender (1984)

Hoop doet leven

Op de interne blog van Ondergewaardeerde Liedjes werden gevoelens over de situatie gedeeld  en dat juist gaf hoop. Zeker in de tijd waar we nu zitten, zo’n situatie waar niemand precies weet hoe het zal gaan of hoe lang het zal duren. En dan is hoop een mooi gevoel, hoe onzeker ook je verwacht een gewenste gebeurtenis. En dat hoop je niet alleen voor jezelf maar ook je naasten, mensen die je liefhebt. En die hoop wordt soms snoeihard om zeep geholpen en dan is er even het gevoel van wanhoop. En dat hoop en wanhoop zeer dichtbij elkaar liggen werd voor mij persoonlijk ook weer eens duidelijk. Zomaar ineens,  niemand zag het aankomen overleed 6 weken geleden mijn moeder, plots dat gevoel van verdriet en wanhoop. En daarnaast ook die andere kant mijn oudste dochter is zwanger van het derde kleinkind. Kleinkinderen geven je altijd weer hoop, de onschuld die ze nog met zich meedragen, het ontroert me iedere keer weer.

Bruce Springsteen schreef ooit het nummer No Surrender. Een nummer wat voor mij persoonlijk altijd wel synoniem heeft gestaan voor hoop en hoe je kan omgaan met de wanhoop. Springsteen beschrijft en zingt het prachtig. Een verhaal over hoe je trouw aan elkaar zweert, dat kameraadschap alles zal overwinnen. Dat je soms alleen bent maar niet eenzaam.

Well, we made a promise we swore we’d always remember

No retreat, baby, no surrender
Like soldiers in the winter’s night
With a vow to defend
No retreat, baby, no surrender

Herinneringen, dromen, ervaringen zijn misschien wel de belangrijkste ingrediënten om hoop te houden. Soms terug denken aan het verleden, de lessen die je hebt geleerd. De onschuld die je door de jaren heen kwijt bent geraakt toch weer even voelen en zo weer voor uit kunnen kijken. Niet opgeven, de werkelijkheid in de ogen aankijken en daar weer een les uit leren.

Well, now young faces grow sad and old
And hearts of fire grow cold
We swore blood brothers against the wind
Now I’m ready to grow young again

Hoop doet leven jongen zei mijn moeder en zo is het ook. Ik kijk en luister naar mijn kleinkinderen en voel de hoop. En ook nu, in zeg maar de corona-tijden ervaar ik de hoop. Het ongemak, de onzekerheid verbind ons ook weer. En ik hoop dat we hier weer lessen uit trekken.  Een les die je samen zou kunnen vatten als: No retreat, no surrender.

Het album Born in the U.S.A. herbergt het nummer maar die uitvoering is nogal bombastisch. De live uitvoering zoals hij het deed in Meadowsland geeft het nummer juist dat extra. Alleen Bruce met gitaar en mondharmonica meer is er niet nodig.

Keuze Alex van der Heiden: Marillion – Childhood’s End? (1985)

Je kindertijd hoeft nooit te stoppen!

Wanneer zag je een ekster in de regenboog? Wanneer zag je überhaupt bewust een ekster? Als kind misschien, of is het kind in jou nooit verloren gegaan? Ik gun het iedereen; de verwondering die er is wanneer je een pissebed onder een steen vindt of de onbevangenheid om spontaan een lied te zingen. Het is wat kinderen doen en wat je je leven lang kunt doen; kind blijven.

Al is terugdenken aan je kindertijd soms een gevoel van weemoedigheid en iets dat nooit meer terugkomt, het is tegelijkertijd ook een heerlijk gevoel om terug te halen. Dat geeft moed, dat geeft troost en je raakt het nooit kwijt zoals Rob de Nijs ook ooit zo mooi bezong in Foto van Vroeger.

Ik realiseer me ook dat niet iedereen met zoveel weemoed terugkijkt op zijn/haar jeugd, maar dan toch op zijn minst het gevoel van hoe een kind de wereld beziet.

Childhood’s End? van Marillion met zanger Fish bezingt dat er geen einde komt aan de kindertijd. Dit als een manier om om te gaan met tegenslag. Tegenslag in liefde, of tegenslag in alles: je kindertijd hoeft nooit te stoppen en geeft je nieuwe richting……..dat is toch erg hoopvol!

And still the child
‘Cause the only thing misplaced was direction
And I found direction
There is no childhood’s end

Keuze Erwin Herkelman: Coldcut ft. Lisa Stansfield – People Hold On (1989)

We komen er wel

Zondagavond 15 maart 2020, live op televisie. Het land gaat grotendeels op slot. En na alle verhalen over hamsteraars en de vele foto’s van lege schappen maak ik mij voor het eerst sinds de uitbraak van het corona-virus écht zorgen: Hebben wíj eigenlijk wel genoeg in huis?!” O wacht, in deze bange tijden hebben we gelukkig altijd nog de online boodschappendienst. Ik check de app: bestellen is niet meer mogelijk. Alles zit vol tot en met volgende week.

Ik slaap die nacht slecht. Wat als? Wat als we die lock-down krijgen? Wat hebben we nog in de koelkast? En in de diepvries? Houden we het wel lang genoeg vol? Of moet ik straks strijdend met mijn winkelwagen door de supermarkt? Rennend voor de laatste paprika en het enige overgebleven pak melk terwijl ik met hand en tand de spullen in mijn karretje verdedig? Paniek!

De volgende ochtend wil ik het liefst voor de deur van de supermarkt gaan liggen om ervoor te zorgen dat ‘mijn gezin’ voldoende te eten heeft. Maar ik houd het vol: zo erg is het nou ook weer niet. Objectief gezien zouden we het nog wel een week of wat moeten kunnen uitzingen met hetgeen we nog in huis hebben. We gaan dus boodschappen doen zoals men dat van ons vraagt: zoals we dat altijd doen.

En dan is het donderdag. Eindelijk! Boodschappendag. Ik ben er nog niet gerust op en maan onze peuter tot opschieten, wat ze uiteraard niet doet. Een uur later is het gelukkig zo ver en stap ik de winkel binnen. Alles is er nog. Ik kan opgelucht ademhalen. En tegelijkertijd maak ik mij ontzettend kwaad. Waarom was het nodig om zóveel in te slaan waardoor hardwerkende mensen ‘s avonds voor lege schappen kwamen te staan, terwijl de volgende dag alles, zelfs onder deze extreme omstandigheden, gewoon weer keurig netjes is bijgevuld??? K#t-landgenoten!

Die middag op mijn geïmproviseerde thuiskantoor besef ik mij echter iets. Ja, het corona-virus hakt er in, maar ons land draait inmiddels weer grotendeels door. Met al dat personeel dat de meeste essentiële processen aan de gang houdt, met werk en school op afstand, restaurants die tijdelijk het roer hebben omgegooid en hun eten nu thuis bezorgen en allerhande andere creatieve ideeën van ondernemers om in bedrijf te blijven. En voor de bedrijven die daarin wat minder mogelijkheden hebben: een breed steunpakket vanuit de regering. Maar boven alles blijken we toch nog uit te blinken in iets wat iedereen allang vergeten leek te zijn: solidariteit. En dát geeft vertrouwen. We komen er wel!

Keuze Martijn Janssen: Tröckener Kecks – In Tranen (1990)

De kracht van de liefde

In moeilijke tijden wil je graag iemand troosten en hoop geven met mooie woorden. En dan liefst niet met platgeslagen uitdrukkingen, clichés waarvan je eigenlijk al weet dat ze nietszeggend zijn. Maar wat moet je dan zeggen?

Diep van binnen ben ik een romanticus. Dat betekent helaas niet dat ik romantisch ben; die vaardigheid is aan mij voorbij gegaan, maar ik geloof in de kracht van de liefde. Zelfs als alleenstaande man, single als dat wat leuker leest, heb ik een zwak voor liedjes waarin de liefde de kracht is voor mensen om samen verder te gaan. Het nummer Have A Little Faith In Me van John Hiatt vind ik in deze categorie ook zo’n mooi voorbeeld, een nummer dat mij na al die vele luisterbeurten nog steeds weet te raken.

Hetzelfde geld voor In Tranen. Het drama dat eraan vooraf ging is onbeschreven, maar ook niet belangrijk. De hoofdpersoon troost zijn partner. Hij zoekt naar woorden. Wat hij zegt is geen poëzie. Het zijn woorden die door velen al eens zijn gezegd, clichés, maar hij weet even niets beter.

Tegenslag is nodig
Je wordt er sterker van
Gebruik het als een voordeel
Geloof me dat het kan
Want er komen nieuwe kansen
Grijp ernaar als je ze ziet
Dus houd je ogen open
En vergeet het niet

We hebben altijd nog elkaar

De woorden zijn al vaak gezegd. Maar toch, de kern is wel waar. En dan hoef je verder niets meer te zeggen.

Toen zei ze Ssssssst
En ze fluisterde door haar tranen heen
Je hebt alles al gezegd

We hebben altijd nog elkaar

De kracht van de liefde zorgt ervoor dat je samen verder kan.

P.S. De mooiste versie vind ik staan op hun live album Meer Niet! Het tempo ligt nog wat lager, minder gejaagd, waardoor de zeggingskracht toeneemt. En er volgt dan een emotioneel moment wanneer het publiek Ssssssst fluistert.

Keuze Alex van der Meer: Fountains Of Wayne – Troubled Times (1999)

Vooruitkijken en thuiskomen

Het is best opmerkelijk dat we als bloggers hier op Ondergewaardeerde Liedjes niet veel meer hebben geschreven over de nummer van Fountains Of Wayne. Persoonlijk ervaar ik de muziek van de band altijd als een beetje thuiskomen. Jammer dat band niet meer actief is. Fountains Of Wayne kon briljant uit de hoek komen. Als er al ergens sprake is van een perfect power-pop album dan kun je zeker de vinger wijzen naar het debuut uit 1996. Trouwens, alles wat daarna kwam heeft ook meer dan genoeg kwaliteit, ook al had de band wel steeds wat vaker de nodige mispeer tracks.

Troubled Times komt van het tweede album van de band, en is absoluut geen mispeer. Het is het tegenovergestelde daarvan. Ik weet nog, toen ik voor het eerst een individuele blog ging schrijven voor Ondergewaardeerde Liedjes besloot ik dat het over een track moest gaan met veel betekenis voor mij. Het was mijn eerste bijdrage uit de luwte van een battle, en dat vond ik heel wat. Ik begon met een shortlist van nummers, en uiteindelijk na veel wikken en wegen had ik er nog maar twee. Troubled Times was voor een andere keer besloot ik, aangezien ik bij een nummer van Simmer op dat moment wel direct een verhaal had. Maar nu is alles anders. Nu is het de tijd voor Troubled Times.

Maybe one day soon
It will all come out
How you dream about
Each other sometimes
With the memory of
How you once gave up
But you made it through
The troubled times

Een perfect mooi liedje over de droom om de mindere tijden achter je gelaten te hebben. Uiteraard gaat dit nummer over de slechte en goede tijden tijdens een relatie, maar de tekst en de hoopvolle melancholie van het nummer lijken juist ook heel goed bij het nu van deze wereld te passen. Mijn hart gaat uit naar de mensen die verdriet of zorgen hebben. Ik wens iedereen voor straks weer mooie dromen en het gevoel dat je de mindere en de onzekere tijden achter je hebt kunnen laten.

Keuze Guido de Greef: Baz Luhrmann – Everybody’s Free To Wear Sunscreen (1999)

Ommezwaai

Ik was als kind nogal een piekeraar. Aarde en Mars zouden op elkaar botsen. Ook zou de aarde vergaan, dat was pas over vijf miljard jaar en dan was ik al dood, maar toch. Trouwens, dood? Ja, ik zou ook doodgaan. Ik wist zeker dat dat lijk dat ik in dat politiebericht op TV had gezien ‘s nachts in m’n slaapkamer zou gaan spoken. Sowieso controleerde ik voor het slapengaan de lege ruimte achter m’n op zolder gebouwde kamertje, want je wist nooit wie zich daar schuilhield. En ik moest niet op middernacht op de wekkerradio kijken, want dan verscheen er een doodskist onder m’n bed waarin ik zou verdwijnen. De ene angst was wat realistischer dan de andere.

Toen de aanslagen van 11 september plaatsvonden, was ik net aan m’n tweede jaar Journalistiek begonnen. Je zou kunnen zeggen dat ik met m’n neus in de boter viel, maar zo voelde dat niet. Toen ik die dag na school thuiskwam bij m’n ouders, was m’n buurman op bezoek, op z’n arm z’n dochtertje van een paar maanden. Het is wat he?,’zei hij, terwijl hij naar de TV knikte. Hij keek verlekkerd, leek niet bang. Ik vond dat fijn. Hier stond iemand die nuchter was en zich niet druk maakte over de toekomst van die uk op z’n arm, of de Derde Wereldoorlog die aanstaande was. Ik hunkerde naar geruststelling.

Een paar dagen later zat ik bij m’n buurman in de keuken. We hadden het over 11 september.
Wat vind je ervan?, vroeg hij, terwijl hij een hijs van z’n sigaret nam. Spannend, zei ik, naar waarheid. Hij blies wat rook naar het plafond en haalde z’n schouders op. Wat komt dat komt, Guido, zei hij, terwijl hij demonstratief z’n sigaret uitdrukte.

Ik kwam er achter dat ik nieuws eigenlijk helemaal niet zo leuk vond. In de dagen na 11 september ging ik naarstig op zoek naar nieuws dat níet met die aanslagen te maken had. Ik zat twee keer drie uur in de trein naar Groningen voor een kunstproject waar geen hond op af was gekomen, of schreef over een filmpremière die Tilburg bezighield. Het einde der tijden was nabij, ik kon het beste m’n kop in het zand steken.

Don’t worry about the future, or worry, but know that worrying is as effective as trying to solve an algebra equation by chewing bubblegum

Je kop in het zand steken is een prima overlevingsmechanisme. Al is het, ik ben nogal een fan van sociale media, knap lastig om je af te sluiten van de meningendiarree. Maar wat schiet ik ermee op om te lezen hoeveel doden er kunnen gaan vallen? Of dat ik volgende week misschien de deur niet meer uit mag? Waarom zou ik dat willen weten? Ik kan het lezen, ik kan me zorgen maken over m’n ouders, die in de risicogroep zitten en ziek waren (maar niet te erg, en inmiddels weer genezen), maar waarom zou ik dat doen? Dood gaan we allemaal. Liever later dan eerder, maar toch.

Nou ja, ik baal dat de sportschool dicht is. En dat ik waarschijnlijk wekenlang niet kan quizzen. Maar dat overleef ik wel.

Keuze Peter van Cappelle: Bruce Springsteen – My City Of Ruins (2002)

Hoe groot de duisternis ook mag zijn; uiteindelijk brengt The Boss altijd hoop

Vlak na de aanslagen op 11 september 2001 tikte er iemand op de autoruit van Bruce Springsteen. Bruce, we need you now!’waren zijn woorden in een periode van verwarring. Springsteen was op dat moment al met de E Street Band aan het werk in de studio. Wat uiteindelijk het album The Rising werd. Het eerste album met The E Street Band sinds Born In The U.S.A. en waarbij de songs een andere lading kregen door de gebeurtenissen van 9/11.

De gebeurtenissen zijn voelbaar in de meeste songs op The Rising, maar een aantal nummers waren al voor die dag geschreven. De oorsprong van My City Of Ruins lag al in 2000 en was zelfs toen al live gespeeld tijdens de reünie-tour met The E Street Band. Het nummer gaat oorspronkelijk (zoals zoveel songs van Bruce) over de plek waar hij vandaan komt: Asbury Park, New Jersey, en het verval daarvan.

De tekst van het nummer kreeg een andere lading toen Springsteen en The E Street Band het speelden in september 2001 tijdens een live marathon voor de nabestaanden van 9/11. De tekst over een verlaten geliefde sprak velen tot de verbeelding. Terwijl aan het einde toch hoop gloort in de duisternis. Want dat is iets wat voor vele van de songs van Springsteen geldt. Hoe groot de duisternis ook mag zijn; uiteindelijk weet The Boss altijd hoop in zijn muziek over te brengen.

Keuze Joop Broekman: Goo Goo Dolls – Better Days (2005)

En met een schone lei weer verder

Raar, toch? Ik las op Twitter berichten van mensen die zich ondertussen behoorlijk aan het vervelen waren tijdens het binnen zitten. Tegenwoordig is er toch genoeg vermaak binnen handbereik, zou je denken. Maar met Netflix (ik heb het niet eens) schijn je op een gegeven moment ook wel klaar te zijn, zeggen ze dan. En Spotify? Nieuwe muziek ontdekken? Nee, te moeilijk. Stel voor dat je wat nieuws ontdekt. En een boek lezen…..je wordt nog net niet uitgelachen, als je het voorstelt. Gebeurt ook achter je rug.

Corona hakt er in. Het virus, niet een paar flesjes van dat té doorzichtige goedje dat bier moet voor stellen. Bijna iedereen werkt thuis, je mag alleen nog naar buiten als het echt moet, en op gepaste afstand. Wie weet hoe het over een paar dagen is. Alles gaat on hold, en wie weet wanneer de dagelijkse routine weer echt opgepakt kan worden. Vooral de kleine ondernemers voelen het in hun portemonnee. Steeds meer slachtoffers, en dichterbij. Komen we hier wel doorheen? In plaats van te gaan zitten somberen, zoeken gelukkig genoeg mensen troost in de muziek. En er is niks fijner dan een warme deken van vertrouwde klanken om je heen. Cheesy? Soms best lekker. Maar in deze tijden heb je meestal behoefte aan woorden die je raken.

Ik kwam iets moois tegen van Goo Goo Dolls. Ja, die ken ik ook pas sinds de City Of Angels  soundtrack. Waarop trouwens erg mooie bijdragen van Alanis Morissette, Paula Cole en Sarah MacLachlan staan. Met Iris waren Goo Goo Dolls in één klap wereldberoemd.  Zanger en gitarist Johnny Rzeznik werd een meisjesidool tegen wil en dank, en was met zijn hoofd een tijd lang niet van de voorpagina’s af te branden. Meer dan Iris hoor je hier trouwens niet op de populairste radiostations, terwijl hun muziek er prima zou passen. Better Days werd eerst door veel mensen opgevat als een verkapt Kerstnummer. Niet zo heel vreemd, als je het begin  hoort.

And you asked me what I want this year
And I try to make this kind and clear
Just a chance that maybe we’ll find better days
‘Cause I don’t need boxes wrapped in strings
And designer love and empty things
Just a chance that maybe we’ll find better days

En een Bijbelse referentie is echt zó gemaakt. Een open deur, nogal.

I need some place simple where we could live
And something only you can give
And that’s faith and trust and peace while we’re alive
And the one poor child who saved this world

Gelukkig keken zendergiganten CNN en ABC iets verder dan hun neus lang was, en gebruikten de song voor hun verslaggeving tijdens orkaan Katrina. Later was het ook bij andere programma’s te horen, en werd het in Canada gebruikt in de verkiezingen voor het leiderschap van de Liberal Party Of Canada. De boodschap in het nummer is voor velen herkenbaar. Simpel, ook. Haal er uit wat er voor jou in zit. Maar ook voor nu kun je er echt wat mee. Deed iedereen maar aardig en lief tegen elkaar. Dan konden we opnieuw beginnen. En eerlijk, zo voelt nu wel een beetje.

I wish everyone was loved tonight
And somehow stop this endless fight
Just a chance that maybe we’ll find better days

So take these words and sing out loud
‘Cause everyone is forgiven now
‘Cause tonight’s the night the world begins again

Keuze Kees-Jan van der Ziel: Metallica – Broken, Beat & Scarred (2008)

Ommekeer

Van het album Death Magnetic komt mijn favoriete nummer die mij door alle lelijke shit in mijn leven heen heeft getrokken. Broken, Beat and Scarred begint met een aantal riffs, en komt dan tot de riff die het nummer draagt. De tekst van het eerste couplet is simpel, maar doeltreffend: You rise, you fall, you’re down then you rise again. What Don’t kill you makes you more strong.

De band is in het verleden niet vies geweest van een flinke dosis dood en verdoemenis. Hun tweede album Ride The Lightning is een soort concept album, waarbij elk nummer over dood of doodgaan gaat. En twee albums later beschrijven ze hoe wij als mensheid moeder aarde laten sterven in Blackened. Zijn de heren dan ook wel in staat om wat positiviteit te brengen?

Jazeker! Ook gefrustreerde boze jongens die niet over hun gevoelens durven te praten worden een keer volwassen. Hun hoogst genoteerde nummer na Nothing Else Matters in de top 2000 is One van het album …And Justice For All… uit 1988. Het hele album wordt zo gemixt dat het geluid van de basgitaar volledig wegvalt. Het was nooit helemaal de bedoeling geweest om de bas volledig weg te laten van drummer Lars Ullrich, die zich met de mix bezig hield. Ik zie het als een respect voor bassist Cliff Burton die twee jaar eerder tijdens een vreselijk busongeluk om het leven komt. Nieuwe bassist Jason Newsted is groot Metallica fan en is dolblij dat hij one the guys is. Maar jongens die moeilijk over hun gevoelens praten, moeten hun frustraties ook kwijt, en Jason is degene die het op zijn bord krijgt de daaropvolgende jaren.

Het album St. Anger is een voor mij een ommekeer in hun carrière. Het gaat vooraf aan de de documentaire Some Kind Of Monster, waarin te zien valt dat Jason de band verlaat en zanger James opgenomen wordt in een afkick kliniek. Daarnaast wordt er een psychiater door de producers ingeschakeld om de band niet uit elkaar te laten vallen. Het resulteert in een album wat misschien niet muzikaal hun mooiste is, maar de nummers gaan over strijd. Strijd tegen alcohol, verlies, en onderdrukken van emoties.

Jaren later komt de opvolger Death Magnetic waar dus Broken, Beat and Scarred op staat. Hier is duidelijk dat de heren vol energie zijn en erkennen dat hun verleden hun littekens heeft nagelaten.

Breaking your teeth on the hard live coming
Show your scars
Cutting your feet on the hard earth running
Show your scars
Breaking your life broken, beat & scarred
We die hard

Ook wij komen hier sterker uit, ondanks dat het Corona virus ons allemaal littekens zal bezorgen. En voor de ene zal dat milde klachten zijn, voor de ander zal dat veel erger zijn, of dat nu financieel is of qua gezondheid.

Laten we trots zijn op onze littekens als we de crisis voorbij zijn, want dat geeft onze strekte aan. En of dat litteken nou een geliefde is, die er niet meer is, een bedrijf dat failliet verklaard moest worden, of een verslaving die overwonnen is. Een litteken zie je pas, als de wond geheeld is. Laten we nooit vergeten dat we nu vallen en beneden liggen, maar dat we weer omhoog zullen klimmen. We laten ons niet zomaar kisten.

Keuze Remco Smith: Mavis Staples – You’re Not Alone (2010)

Soul = hoop

Geen troostrijkere muziek dan soul en blues. Oude soul dan vooral. Doorlevende soul. Soul die echt binnen komt. En door te raken je kan opliften.

Mavis Staples kwam in 2010 terug aan de hand van Jeff Tweedy (Wilco). You Are Not Alone is een prachtig warmbloedig album. Tweedy geeft als het ware een countrybedje aan Staples. Eén  die haar onwaarschijnlijk mooi past.

An open hand
An open heart
There’s no need to be afraid

In tijden van onzekerheid. In tijden van verdriet. Dan heb je niet meer dan soul nodig.

Keuze Roland Kroes: Florence + The Machine – Shake It Out (2011)

Wakker worden

Hoop gaat niet over alleen maar crescendo. Het gaat er om dat je oog hebt voor waarom je hoop nodig hebt. Oog voor dat het niet goed gaat. Achteraf bezien is het wel duidelijk. Florence Welch schreef Shake It Out midden in de periode die voor haar een aantal van de diepste dalen presenteerde. Een periode waarin ze zich op gegeven moment voornam om géén lid te worden van de ‘Club van 27’. Gedreven door perfectionisme, een eetstoornis en de neiging tot verslaving kwam het daar dichtbij. Maar mede door een speech van haar moeder, viel op tijd het kwartje, beschreef Florence enkele jaren later. Maar in 2011 leek het nog gewoon vooral een mooi nummer.

Maar wel eentje waar het gaat over hoop. Rechttoe, rechtaan: It’s always darkest before the dawn. Vóór dat moment, moet het alleen wel eerst héél erg donker worden:

Regrets collect like old friends
Here to relive your darkest moments
I can see no way, I can see no way
And all of the ghouls come out to play

Maar als je het heft in eigen hand neemt, dan is er veel mogelijk. Of in ieder geval: meer. Die beschikking over het eigen lot, is belangrijk:

And I’m ready to suffer and I’m ready to hope
It’s a shot in the dark and right at my throat

Het is nog steeds ongewis, beschrijft Florence Welch, waar ze voor gaat. Maar ze doet het wel: Well what the hell I’m gonna let it happen to me. Want uiteindelijk – en dat is de meest belangrijke boodschap uit dit nummer: It’s always darkest before the dawn.

Blijf gezond. En let een beetje op elkaar.

Keuze Marèse Peters: Steven Wilson ft. Ninet Tayeb – Pariah (2017)

Alsof de muziek je een enorme omhelzing geeft

Als dit liedje geen troost biedt, dan weet ik het ook niet meer. Het is een duet tussen een man en een vrouw. De man is verslagen, vermoeid en misschien wel depressief:

I’m tired of Facebook
Tired of my failing health
I’m tired of everyone
And that includes myself

Hij zingt tegen niemand in het bijzonder, maar de vrouw luistert naar hem en strekt haar armen naar hem uit. Leg je hoofd maar op mijn schouder. Vertel me wat je bezighoudt. Het komt goed. Ze zingt het niet letterlijk, maar zo klinkt het. Take comfort from me. Haar stem is warm. Aan de ruwe randjes hoor je dat het leven haar ook niet makkelijk afgaat. Maar ze is er voor hem.

En alsof de chemie tussen hen beiden nog niet genoeg is, volgt er na hun dialoog een instrumentaal stuk dat je genadeloos bij de kladden grijpt. Alsof de muziek je een enorme omhelzing geeft. Het komt goed.

Keuze Carlo Deuten: Jan Henk de Groot – Welterusten (2019)

Morgen

Muziek is het landschap langs je levenspad. Deze woorden sprak Frits Spits tijdens zijn laatste Avondspits. Al wandelend over mijn levenspad geniet ik met volle teugen van het muzikale landschap. Genieten van de diversiteit die het landschap biedt. In al zijn hoedanigheden. De verschillende gezichten. Verlicht door een stralende voorjaarszon. Op een nazomerdag omarmt door een vuurrode lucht. Een felle winterzon terwijl het flink vriest.

Dan lek ja alles goed
Dan lek ja alles mooi
De wereld in de zunne

(De Wereld In De Zunne – Daniël Lohues)

Het levenspad. Soms begeef je je op een snelweg en vliegt de tijd voorbij. Soms neem je, bewust of noodgedwongen, even een afslag. Weg van de snelweg. Tijd om de wereld om je heen bewust in je op te nemen. Of juist van een afstandje te observeren. In gedachten verzonken. Af en toe weer met beide benen op de grond als er iets onverwachts op je pad komt. Een scherpe bocht naar links of rechts. Een obstakel. Soms zie je het vanuit de verte aankomen. Soms niet. Geen Tom Tom die je van tevoren waarschuwt.

Moving down the highways of my life
So I shan’t be concerned
With the other side of the road

(Highways Of My Life – Isley Brothers)

Muziek is het landschap langs je levenspad. Wat doet muziek met je? Zorgt het voor rust? Inspiratie? Positieve gevoelens? Muziek als troost of als steun. Dat is het ondergewaardeerde liedjes thema van deze week. Een initiatief van mede muziekliefhebber Alex van der Meer die daar zelf het volgende over schrijft: Muziek verbindt. Mooie dingen bieden troost en steun. Muziek helpt daarbij.

Welk nummer biedt troost en/of steun? Dat zal voor iedereen anders zijn. Afhankelijk van het moment waarop je deze vraag stelt. De omstandigheden. En wat aspect zorgt er voor dat een gevoelige snaar wordt geraakt? De tekst? De muziek? De combinatie? De juiste muzikale noot? Een ‘simpel’ akkoord? Er zijn inmiddels flink wat wetenschappelijke studies verricht en boeken over geschreven. Op dit moment ligt het boek Singing In The Brain van Erik Scherder op het nachtkastje. Interessant om te lezen maar misschien moet je daar soms niet over nadenken. Af en toe gebeurt het gewoon dat het juiste nummer op het juiste moment voorbij komt. Een gevoelige snaar die vanuit het niets wordt geraakt. Een tekst die binnenkomt. De muzikale begeleiding die je persoonlijke gevoel op dat moment versterkt.

Zondagavond 15 maart 2020. Iets na 9 uur. In plaats van dat ik in De Oosterpoort naar Young Gun Silver Fox sta te kijken zit ik in mijn muziekhok achter mijn computer. Ik stel mezelf de vraag welk nummer ik zal kiezen voor mijn Soundtrack van de dag (Instagram/Facebook). Eerder op de dag is bekend gemaakt dat de scholen met ingang van maandag zijn gesloten. De dagen ervoor al volop het nieuws gevolgd. Niet te bevatten. Je kunt er met je verstand niet bij. Een boze droom? Nee! Bittere realiteit. En dan zie ik voor mijn neus op het beeldscherm het volgende bericht verschijnen: Ondanks de zorgwekkende ontwikkelingen wens ik jullie een mooie nacht en sterkte de komende tijd, getekend Jan Henk de Groot.

Een boodschap van de Grunneger laidjesschriever vergezeld van de clip van zijn nieuwe single Welterusten. Voor mij de juiste plaat op het juiste moment. Troost, steun en hoop. Het zit er voor mij allemaal in. Hopelijk ook voor jou als lezer en luisteraar.

In t laand doar schient n lichtje
As n steern wist e de weg
En de wereld draait der mooi omtou

In t laand doar schient n lichtje
As n steern wist e de weg
Wait dat in dij aander wereld

Ik tegen die welterusten zeg

Welterusten voor straks en … morgen gezond weer op!

Keuze Freek Janssen: Duffy – Something Beautiful (2020)

Haar eerste nieuwe liedje sinds jaren (en na een verschrikking)

Duffy was een gehypte popster die er in de zeroes ineens was, en ineens was ze weer weg. Haar grootste hit was Mercy, een soort moderne vertolking van een motown-liedje dat zó van de hand van Mark Ronson had kunnen zijn. De stem van de Welshe zangeres klinkt ook nog eens alsof ze door een oude microfoon zingt. Maar daar kan ze niks aan doen, zo zingt ze gewoon. Pas bij haar tweede hitje viel Duffy me in positieve zin op: Warwick Avenue is een tranentrekkende ballad van ongekende schoonheid. Het stemmetje van Duffy paste perfect bij het nummer.

Na 2012 werd het stil. Pas een paar weken geleden hoorden we dat het helemaal niet goed ging met Duffy. En dat is nog een understatement. Via Instagram liet ze weten dat ze dagenlang was vastgehouden, verkracht en gedrogeerd. Ronduit verschrikkelijk.

Vorige week kwam ze ineens weer in het nieuws, en wel met een positief en hoopvol bericht. Duffy schreef een nieuw liedje. Something Beautiful is bedoeld om mensen een hart onder de riem te steken. Ze stuurde het naar de BBC, en die draaide het. De mensen bij mijn platenmaatschappij zullen niet boos zijn. Het zijn geweldige mensen, aldus Duffy.

[polldaddy poll=10524627]