Mag ik ff zeike…..is er een reden dat er zo weinig vrouwen in in de Snob 2000 staan?
Een citaat van afgelopen december, voor m’n voeten geworpen door M. Zij is in mijn ogen een van de sympathiekste twitteraars, al was het maar omdat ze zelfs de ergste trollen altijd keurig beschaafd en uiterst vriendelijk van repliek dient. Iemand met een duidelijke voorbeeldfunctie dus. Maar ja, die opmerking over vrouwen in de Snob 2000… daar stond ik met m’n mond vol tanden. Ik kwam niet verder dan voorzichtig tegensputteren dat we het op dat gebied net iets minder slecht doen dan de Grote Buurman. En de belofte om in 2020 m’n leven te beteren.
Zoals M. me in haar voortdurende vriendelijkheid al nagaf; het is een kwestie van gewenning en gewoonte. Al ben ik intussen van mening dat het ook een kwestie is van focussen. Er zijn absurd veel goeie vrouwelijke artiesten als je je er voor openstelt, en in alle denkbare genres. Er zijn natuurlijk ook veel slechte vrouwelijke artiesten, wat dat betreft is het niet anders dan bij de mannen.
Uit dat intimiderend grote aanbod van top artiestes presenteer ik u Lydia Loveless, bij de Burgerlijke Stand bekend als Lydia Ankrom. Lydia groeide op in een muzikaal gezin in Ohio, bijna letterlijk in het Country & Western café van haar vader, die zowel predikant als drummer was. Het is dan ook niet erg verwonderlijk dat Lydia al op twaalfjarige leeftijd de gitaar ter hand nam, om die vervolgens nooit meer los te laten. Bovendien blijkt ze gezegend met een dijk van een stem, een soort bizarre mix van Nina Hagen en Stevie Nicks. Op haar 15de maakte ze als bassiste een eerste album met de rest van het gezin, waar ze zelf hoogst ontevreden over was. Lydia had zich als tiener laten beïnvloeden door de outlaw-Country van onder andere Hank Williams III, en besloot op haar 20ste solo te gaan voor een rauwer Alternatief Countrygeluid. Vanaf dat moment, we spreken inmiddels over 2010, gaat het stijl bergop met Lydia: ze maakt de ene na de andere indrukwekkende muziekalbum, en oogst erg goeie kritieken.
Uit al het moois dat ze gemaakt heeft viel mijn keuze op onderstaande Desire uit 2017. Doorleefde Countryrock met een magistrale openings-riff in de stijl van Drive-By Truckers (met wie ze toerde), The Replacements, of Neil Young in zijn topjaren. Lydia is over de volle breedte een uitstekende tekstschrijfster, iemand die duidelijk iets te melden heeft. Ze zingt in Desire over een onmogelijke driehoeksverhouding met een getrouwde man, waar de ik-persoon zich tevergeefs overheen probeert te zetten. Vocaal trekt ze op subtiele wijze alle registers open: het ene moment klinkt ze venijnig en kwaad, en het andere moment teder en vol verlangen. En wees nou eerlijk: hier kan toch geen man tegenop?
+ !