The Pilgrims – For Elise

Zo, hét album van 2020 is bekend. Dit gaat niet meer overtroffen worden. En het wordt tijd dat Hilversum eens wakker wordt en stopt met die verheerlijking van de talentenjachtsterretjes zonder enige diepgang en de hoe genaamde topkwaliteit van de internationale toppers. Allemaal gelul van overbetaalde DJ’s, die nauwelijks de moeite nemen hun muzikale horizon te verbreden. Indien duizendpoot Reniet Vrieze en The Pilgrims een Amerikaanse band zouden zijn waren ze nu een absolute wereld-act geweest dan wel minimaal het vaste voorprogramma van Bruce Springsteen. Zo verdomde goed is het namelijk. Dus Nederland….wordt eens wakker.

Toen The Pilgrims in 2017 met hun digitale album Punksoulrock’n’roll na 18 jaar weer van zich lieten horen werd ik al weggeblazen door de geweldige rock met de diepe soulvolle stem van Vrieze. Zelden is de naam van een album beter gekozen dan deze; van snoeihard tot gevoelig en emotioneel. Vloeibaar goud komt er uit de strot van Vrieze, waarbij de jaren zijn stem alleen maar beter heeft gemaakt.

Het nieuwe album heet 6IX (en is dus het zesde album); en wat voor eentje. Ik had echt mijn twijfels of Punksoulrock’n’roll overtroffen kon worden, maar daar zijn ze met vlag en wimpel in geslaagd. Ik had de eer dat ik in december het album al mocht beluisteren en heb het werkelijk hoofdschuddend over mij heen laten komen. Enerzijds vanwege de muziek en tegelijkertijd vanwege de fantastische tracks. En dan na 14 tracks nog een toetje: twee covers van Otis Redding (I’ve Been Loving You Too Long en On The Dock Of The Bay) die op geen enkele wijze onderdoen voor het origineel. Soul met een hoofdletter ‘S’ dankzij de stem van Vrieze, maar ook de overige bandleden zijn van absolute wereldklasse.

Terug naar 6IX, die in Vrieze’s eigen RAW-studio is opgenomen. De albumopener Happy is vorige maand als single uitgebracht. Het lekkere track die niet representatief voor het album is maar hopelijk de verdiende airplay op de mainstream-radiostations gaat krijgen. Gevoelsmatig leunt het tegen (de kleine hit) Can’t Resist uit 1995 aan. Maar dan begint de mix van bluegrass, folk, soul en rock pas echt. Om er maar een paar te noemen: Big Screen TV, Man With A Child In His Head, het emotionele Coffin For My Daughter, For Elise, Sexy, Everlasting en Sugar. Er zit geen minder nummer tussen, zodat het heel erg moeilijk was een lied voor het thema van deze blog te kiezen. Na veel wikken wen wegen kwam ik uit op Sexy of For Elise, maar uiteindelijk heb ik in samenspraak met de manager van de band (Elise Sman) gekozen voor For Elise. Ik ben dan eigenlijk wel zo trots als een pauw dat ook Reniet Vrieze nu voor For Elise als tweede single gekozen hebben, want in mijn gevoel kan dit een knaller worden bij de Indie-stations.

Do you recognize my face
Behind those eyes
A World of memories

For Elise gaat over dementie; een combinatie van symptomen waarbij de hersenen informatie niet meer goed kunnen verwerken. De zenuwcellen in de hersenen of soms de verbindingen tussen de cellen gaat kapot. Dementie is een verzamelnaam voor ruim vijftig ziektes. Elise Sman’s moeder heeft alzheimer en Vrieze’s vader is dement. Beiden zijn in hetzelfde verzorgingstehuis opgenomen. For Elise is geschreven vanuit de emotie van een bezoek aan een dierbare, die zijn familie nauwelijks nog herkend en afscheid nemen (lang) voordat de dood intreedt.

If you ever fall asleep
In the darkness of your soul
Some things you can’t control

You make me smile
You make me cry
The time flies by
No real goodbyes