Wij zijn in Nederland niet zo van de country. In ieder geval niet zoals in Amerika, waar countrymuziek nog steeds enorm groot is. Soms komt er wel iets overgewaaid, maar het blijft hier een ondergeschoven kindje. Ook ik heb nooit echt veel met country gehad eerlijk gezegd, maar zoals het met muziek is, soms valt er toch iets binnen dat blijft hangen, dat je goed gaat vinden. Zo was dat met mij in 2019. Ik kwam op het spoor van The Highwomen; een supergroep uit Amerika.
Een Supergroep? Dan denk ik aan bekende musici die de krachten samenbundelen en met iets moois in hun muziekstroming komen. Maar Brandi Carlile, Natalie Hemby, Maren Morris, en Amanda Shires waren voor mij nu niet echt bekende namen en ik kende zeker hun muziek niet. Maar ik hoorde een cover van The Chain van Fleetwood Mac en ik was verkocht. Toch gaan we het vandaag niet over die cover hebben. In Amerika zijn de bovengenoemde dames echter groot en de term supergroep is daar zeker van toepassing op deze band.
Het idee om een country supergroep te starten kwam bij Amanda Shires vandaan. In 2016 wilde ze met een vrouwelijke supergroep een hommage maken aan de (in countryland) legendarische supergroep The Highwaymen. Van 1985 tot 1995 was deze band actief en die kun je met recht een supergroep noemen. Johnny Cash, Waylon Jennings, Kris Kristofferson en Willie Nelson maakten deel van deze band en brachten drie platen uit. Eind jaren ’90 viel deze band uit elkaar omdat de gezondheid van Cash en Jennings achteruit ging en toen de heren overleden (in 2002 en 2003) was de hele band verleden tijd.
Een tweede reden om een vrouwelijke tegenhanger van The Highwaymen te starten wat het feit dat de countrywereld vooral een mannenwereld is. Er is weinig airplay voor vrouwelijke country artiesten, maar ook op countryfestivals waren vrouwen nauwelijks aanwezig of minimaal erg ondergewaardeerd. Met andere woorden, vrouwelijke country muziek wordt niet echt serieus genomen in Amerika.
De naam van de nieuwe band die dus uit vrouwen bestaat was snel gevonden. The Highwomen traden voor het eerst naar buiten in april 2019 en de naam verwijst dus rechtstreeks naar The Highwaymen. En die naam kwam ook niet zomaar ergens vandaan; die naam komt bij Jimmy Webb vandaan.
Jimmy Webb is een Amerikaanse singer/songwriter, en heeft naast een eigen album-discografie ook veel bekende nummers geschreven, zoals By The Time I Get To Phoenix en MacArthur Park. In 1977 bracht hij het album El Mirage uit en op dat album staat het nummer Highwayman. Hij schreef het nummer na een droom die ging over het feit dat hij in het Wilde Westen als cowboy achterna werd gezeten door de politie. Toen hij wakker werd schreef hij binnen een paar uur het eerste vers en de melodie. Het Highwayman karakter gaat in dit nummer niet dood, maar bevindt zich in elk vers in een andere tijd. Was hij in het eerste vers een cowboy, in het tweede vers werd hij zeeman, bij de derde dambouwer en uiteindelijk in het vierde vers astronaut die uiteindelijk langzamerhand steeds verder van de aarde.
Webb nam het nummer dus zelf op (waarbij een orkest een echte meerwaarde is), maar vroeg ook aan zanger, acteur en tv presentator Glenn Campbell om het nummer op te nemen. Dat deed Campbell in 1979 en noemde zijn album ook naar dit nummer. Het was vervolgens Campbell die het nummer in 1985 introduceerde bij Cash, Jennings, Nelson en Kristofferson, die van plan waren om samen iets te doen. De naam van de band was zo snel gevonden, evenals een eerste opname van de band. Het nummer en de naam paste prima bij het viertal. Niet alleen waren ze altijd ‘on the road’, maar ook waren het allemaal buitenbeentjes in de country muziek.
Intussen werd het nummer een culthit en veel gecoverd en niet alleen in het Engels. Inmiddels zijn er bijvoorbeeld versies in het Noors en Fins, maar ook in andere muziekstijlen (bijvoorbeeld heavy metal, maar ook als een jazzy pianonummer).
Terug naar 2019. The Highwomen kunnen natuurlijk met zo’n naam niet achterblijven en nemen ook dit nummer op. Met de zegen van de originele schrijver Jimmy Webb vertalen ze dit nummer naar het vrouwelijk perspectief. Hier gaat het over het feit dat vrouwen zich in het verleden opofferden voor iets groters. Zo gaat het over een immigrante die gedood wordt als zij met haar kinderen vanuit Honduras probeert te vluchten, een vrouw die gedood werd in een heksenproces, een vers over een burgerrecht-activiste in het gesegregeerde Zuiden (fantastisch gezongen door gastzangeres Yola) en het laatste versie over de moeilijkheden van het zijn van een vrouwelijke predikant.
We are The Highwomen
Singing stories still untold
We carry the sons you can only hold
We are the daughters of the silent generations
You sent our hearts to die alone in foreign nationsIt may return to us as tiny drops of rain
But we will still remain
And we’ll come back again and again and again
And again and again
We’ll come back again and again and again
And again and again
Zo wordt dit oorspronkelijke nummer van Jimmy Webb via de route van Glenn Campbell en The Highwayman een nummer met een veel diepere laag en geven The Highwomen een nieuwe richting aan dit nummer.
