De favoriete band van wijlen John Peel, The Fall, heeft tussen 1979 tot aan de dood van frontman Mark E. Smith in 2018 tweeëndertig reguliere albums gemaakt. Vaak was het gewoon meer van hetzelfde, ook al was het elke keer anders, maar niet zelden was de muziek ook gewoon briljant.
Zo’n briljant album is Shift-Work uit 1991. Alle tracks zijn raak en vertegenwoordigen het beste van wat de band – en met name Mark E. Smith – in zich had. Het is op zich wel verklaarbaar dat in een overvloed van belangrijke en imposante albums uit dat jaar een recalcitrante band als The Fall niet op dat moment de volledige aandacht wist te krijgen. The Fall was nooit een crowd-pleaser. Maar Shift-Work is een overlever. Het album weet mijn cd-speler in ieder geval tegenwoordig vaker te vinden dan – ik noem maar eens wat – Nevermind, Ten of Achtung Baby. Langzaam maar zeker kan het na al die jaren echt op waarde worden geschat.
Het nummer Edinburgh Man van dat album is een mooi voorbeeld van een nummer waar je pas na bijna dertig jaar achter komt dat je eigenlijk er al die tijd smoorverliefd op bent geweest. Het is zelf voor The Fall begrippen een soort van liefdesliedje. Mark E. Smith schreef een poëtische tekst over Edinburgh, de stad waar hij graag was.
It’s springtime but I still miss the streets at dawn
And in the morning walking your bridges home
As I sit and stare at all of England’s souls
I tell you something
I wish I was in Edinburgh
De muziek is minder gehaast dan normaal, en je kunt het haast mooi noemen ware het niet dat de voordracht uiteraard niet je van dat is. Er is nooit echt sprake van zuiver zingen bij The Fall. Het is meer van zingen en praten ineen. Maar Mark E. Smith lijkt echter juist bij dit nummer heel af en toe wel zijn best te hebben gedaan om iets te doen wat op zingen lijkt. Er zijn daarom bijna momenten dat het nummer ontroert.
Mark E. Smith was geen makkelijke man om mee samen te werken. Gedurende het bestaan van de band heeft hij 66 bandleden versleten. Zijn humor was zwart en hij was niet bang om confrontaties aan te gaan. Je kunt echter niet zeggen dat hij niet geliefd was of niet gewaardeerd. Slechts 60 jaar werd hij. De man was een muzikale held. Als er dan toch iets is na de dood, laat het dan in ieder geval voor hem – in hemelsnaam – op Edinburgh lijken.
