Het mooie van sommige series is het gebruik van oudere nummers, waardoor een nieuwe generatie zo’n artiest uit vervlogen tijden herontdekken. De Netflix serie Sex Education zit vol met dat soort nummers. Afgezien van de strekking van de hele serie vroeg ik mezelf weleens af in welke tijd het afspeelt. Want ondanks dat ze allemaal smartphones hebben in de serie krijg je door het gebruik van al die oude nummers toch het gevoel alsof het in de jaren ’80 of ’90 zou kunnen afspelen. Zo komen in het tweede seizoen, dat sinds kort op Netflix staat, onder andere Don’t Go van Yazoo en Pale Blue Eyes van The Velvet Underground voorbij (voordat ik commentaar krijg; ik weet heus wel dat dit laatste nummer niet de jaren ’80 of ’90, maar uit 1969 is). Het speelt zich dan ook nog eens af in een heel authentieke Britse plaats.
Een andere jaren ’80 klassieker die in het tweede seizoen voorbij komt is Happy Talk van Captain Sensible. Een cover waarvan het origineel stamt uit de Rodgers & Hammerstein musical South Pacific uit 1949. Raymond Burns, de echte naam van Captain Sensible, die ook gitarist van de punkband The Damned was, kwam het nummer tegen in de platencollectie van zijn ouders. Hij nam de cover op om nog een opvulling te vinden voor zijn album. Hij zou later toegeven dat hij dronken was toen hij het nummer in zong. zijn platenmaatschappij overtuigde hem ervan om het uit te brengen als single. Het werd in Groot-Brittannië een nummer 1 hit, terwijl het in Nederland niet verder kwam dan de Tipparade. De enige hit die hij in ons land zou scoren was Wot.
Het is een oorwurm die moeilijk uit je hoofd gaat, en op het randje zit van irritatie of juist heel amusant. In de serie zit het ook nog eens in een heel ongemakkelijke scene. Zonder spoilers te verklappen; het zit in een ‘me too’ scene waar je eigenlijk helemaal niet zo’n vrolijk deuntje bij zou verwachten. Het zal Raymond Burns geen windeieren leggen, want ongetwijfeld zal het nummer dankzij Sex Education meer worden opgezocht op Spotify of YouTube.
