Speel dit eens, suggereert mijn pianoleraar, dit is een echte jazz-standard die je moet kennen. D-E-Fis-C. Het zou ook leuk zijn als je de tekst erbij kon zingen. Heb je die ergens? Heb je die ergens. Ja, in het diepst van mijn brein – voor eeuwig verankerd.
Ik was zeven jaar en het leven was nog vredig, ongecompliceerd en overzichtelijk. Mijn vader zong vaak liedjes van de radio met zijn lieve, lichte tenorstem. Het was de tijd van de swing of softswing, voor zover het vanuit Amerika was overgewaaid. Eén liedje zong hij altijd bijzonder slepend en ontroerend. De tekst begreep ik niet maar ik voelde dat het heel verdrietig was.
Hij zingt over zijn vriendin, die bij hem weg gegaan is. Dat hij daar erg verdrietig over is, en dat het nu ook nog herfst is geworden legde mijn vader uit. Die ottem liefs of reddend gold. The hens I joest to hold. En soen I hier a winners song. Het was mijn eerste ervaring met liefdesverdriet en het trof me diep. Ik moest er steeds een beetje van huilen.
Ik vind mijn eigen vertaling nog steeds stukken beter dan de officiële. Al was het alleen maar omdat ik het lied, ruim zestig jaar later nog steeds woordelijk kan meezingen. Vanaf mijn negende jaar stelde ik er een eer in met mijn minimale kennis van het Engels en veel fantasie allerlei liedjes van de radio te vertalen. Zo ook die Autumn Leaves. Maar waarom was dat nou zo’n zielig liedje? Hij zingt toch echt dat hij binnenkort een winnend liedje te horen krijgt! Hij wordt gered door de gouden blaadjes. En dan die handen die hij gebruikte om wat dan ook vast te houden … Zo erg kan het dus niet geweest zijn.
Probeer wat gevoel in die tekst te leggen zegt de pianoleraar. Alsof ik het ooit anders zou kunnen!!!
The falling leaves drift by the window
The autumn leaves of red and gold
I see your lips, the summer kisses
The sun-burned hands I used to holdSince you went away the days grow long
And soon I’ll hear old winter’s song
But I miss you most of all my darling
When autumn leaves start to fall
