14 februari 1981, plaats van handeling Jaap Edenhal, Amsterdam. Mijn allereerste echte concertervaring, 17 jaar jong. Vanuit de Noordoostpolder met vrienden naar de grote stad. Judas Priest en in het voorprogramma Saxon. Een concert waar je dagenlang van te voren al op kon verheugen en zenuwachtig om kon zijn en dat was ik dus ook. Judas Priest; daar ging het vooral om, op de slaapkamer werd het album Unleashed In The East daadwerkelijk grijs gedraaid. De gedachte dat je Rob Halford en zijn mannen in het echt zou zien en hem The Sinner zou horen aankondigen was bij voorbaat als genieten. Als jonge jongen draaide ik de plaat, zong het live mee en was in de vaste overtuiging dat Judas Priest geweldige performers waren en meer dan goede songs schreven. Je nam het tot je en dweepte met je muzikale helden. Hardrock met een hoofdletter H. En dan komt er zo’n moment dat je iets beter de elpee-hoes bekijkt en dan je ziet dat niet achter alle nummers bij text/music de leden van Priest staat. Zo staat er bij één nummer bij zowel tekst als muziek de naam Joan Baez. Diamonds And Rust een nummer waar zij dus verantwoordelijk voor was en is.
Joan Baez een zangeres en vooral ook liedjesschrijfster: liedjes waar thema’s als anti-oorlog, vrijheid en burgerrechten een prominente plek innamen. Het is nogal al een contrast met de heren van Judas Priest. Zij die door sommige mensen worden gezien als de grondleggers van heavy metal muziek. Diamonds And Rust is in zijn originele versie allesbehalve heavy metal. Een folkliedje wat verhaalt over de relatie de Joan Baez met een andere grootheid uit de muziek, Bob Dylan, heeft gehad.
Now you’re telling me
You’re not nostalgic
Then give me another word for it
You who are so good with words
And at keeping things vague
Because I need some of that vagueness now
It’s all come back too clearly
Yes I loved you dearly
And if you’re offering me diamonds and rust
I’ve already paid
Beide versies zijn prachtig allebei op hun eigen manier, en Joan Baez heeft mij op een bepaalde manier verder doen kijken dan alleen heavy metal. Folk en singer-songwriters: een andere kant van het muzikale landschap. Vaak iets rustiger dan dat waar Judas Priest voor staat, maar vaak wel met de zelfde intensiteit en schoonheid. Ik blijf het bijzonder vinden wat muziek kan doen, dat het zelfde nummer en toch heel anders uitgevoerd overeind blijft. De kracht van het nummer gaat niet verloren, dat zegt iets over de artiest die verantwoordelijk is voor het origineel maar zeker ook voor degene die het covert. Wat we kunnen hier toch met grote zekerheid stellen dat het niet slechts naspelen is maar dat Judas Priest het nummer zich eigen hebben gemaakt. Voor mij blijft de uitvoering van Judas Priest fascinerend, het brengt me altijd weer terug naar mijn puberjaren, naar die hal in Amsterdam waar ik voor het eerst mocht proeven aan wat het is om je muzikale helden te zien en te horen. Dat gegeven blijft tot op de dag van vandaag iets magisch.
Bob Dylan speelt een prominente rol in Diamonds And Rust. Wie op zoek gaat naar de oorsprong van bandnaam Judas Priest komt dan ook weer bij Bob terecht. The Ballad Of Frankie Lee And Judas Priest is een nummer van Bob Dylan. En zo is het cirkeltje weer rond. Muziek zo blijkt maar weer is een prachtig medium om soms weer eens in het verleden te duiken, en dat verleden, die herinneringen kunnen mooi zijn en soms ook pijn doen. Voor mij zijn die herinneringen wat dit nummer betreft meer dan mooi. Joan Baez beschreef het gewoon meer dan treffend wat herinneringen kunnen oproepen:
We both know what memories can bring
They bring diamonds and rust
