In de Snob 2000 op #124
Soms zou je iemand zelfinzicht gunnen. Zelfinzicht en het vermogen te relativeren dat het nooit, maar dan ook nooit beter wordt dan dat het was. Dat heb ik ook met Bloc Party gehad. De band van Kele Okereke en Russell Lissack heeft een geweldig debuut (Silent Alarm in 2005) en een meer dan waardig opvolger gemaakt (A Weekend In The City in 2007). Maar daarna werd het, tja, experimenteerdrift? Het jezelf steeds opnieuw willen uitvinden? Of misschien vonden ze zelf wel heel geslaagd wat er na kwam? Wie het weet mag het zeggen, maar na het tweede album was Bloc Party niet meer zo heel erg the new and hip indie kid on the block.
Ik heb geen idee meer wanneer het precies was dat ik met Bloc Party in aanraking kwam. Wel weet ik dat het Banquet was dat de aandacht trok. Natuurlijk komt dat door de vrij unieke gitaarriff die bestaat uit twee in intervallen tegen elkaar gespeelde riffs (echt, hoe verzin je zo’n riff..??) Waarschijnlijk staat het heel hoog in mijn lijst van meest gedraaide nummers ooit. Ik vond het zo goed, dat ik het intro zelfs ooit in Garageband geknipt heb tot ringtone. Het zal wel te maken hebben met de levensfase waar ik en generatiegenoten in zaten (net afgestudeerd, eerste baan, die fase), waardoor dat nummer er altijd keihard inhakte bij indiedisco’s in Ekko en Tivoli. Alsof je je even met bier in de hand en vinger of vuist in de lucht extra hard moest bewijzen op de dansvloer voor je twee dagen later weer loonslaaf was.
Maar na het tweede album werd het sleets en uitgekauwd experimenteerwerk. Afgelopen jaar was er een tournee waarin – volgens goed recent gebruik met epische albums – het Silent Alarm album na 15 jaar integraal gespeeld werd, inclusief live release. Commercieel vast super interessant en voor sommige fans erg mooi, maar ik ben niet geweest. Dat gevoel dat het opriep in het midden van de zeroes is niet meer (en werd ook bevestigd door Oor). Meer nog dan zelfinzicht, gun ik hen óf nog zo’n dergelijk monumentaal nummer en album, óf de rust in het besef dat het wellicht nooit meer zo goed wordt. Met alle nadruk op ZO GOED en wat mij betreft te laag in de Snob 2000.
