In de Snob 2000 op#1560
De allereerste keer dat ik het lied hoorde was ik stom verbaasd. Ik vond er eigenlijk niet zo heel veel aan, maar het intrigeerde. De zang leek een kruising tussen Nico (The Velvet Underground), Kate Bush, Björk en Fever Ray aangevuld met dat vreemd klinkende orgeltje. Het kriebelde en het schuurde, zodat ik besloot op een ander tijdstip het nogmaals te beluisteren. Dat duurde maar liefst vier maanden en eigenlijk omdat YouTube spontaan besloot Ugly And Vengeful in de live-versie in de mix te gooien. Wederom jeuk. Waarom?
Ik ben er maar eens goed voor gaan zitten. Koptelefoon op en het hele (vijfde) album Dead Magic beluistert, gevolgd door haar debuutalbum uit 2010, Singing From The Grave. En toen ik de afsluiter van dat album aanhoorde, I Am Leaving, viel het dubbeltje. Haar muziek heeft een hypnotiserende waarde. Doomrock vergelijkbaar met Canto Ostinato van Ten Holt; een klassiek muziekstuk waarvan sommige mensen zeggen dat het het mooiste op aarde is en waarvan enkelen stellen dat ze nu rustig kunnen sterven (en de daad bij het woord voegen).
De Zweedse Anna von Hausswolff schreef haar vierde conceptalbum, gevoed vanuit haar rijke apocalyptische fantasie. Maar voor de opvolger kon ze geen toegang krijgen tot deze visie en voelde ze vooral hulpeloosheid. Een soort writer’s block. Ze besloot vanuit dat gevoel te componeren met als gevolg een verhaal over de huidige extreem materialistische gemeenschap, waar alles verklaard dient te worden. I think it’s making people lazy because they don’t really get a chance to use their own heads and create their own truths. I’m not blaming people because I do it myself; I just want to find the needle to pop the bubble.
The Mysterious Vanishing Of Electra was de eerste ‘single’ van het album, maar is toch echt een onderdeel van het geheel. Luister er maar naar als ware het een aperitief voor de hoofdmaaltijd; het album. Na afloop zal je – net als ik – constateren dat je een vijf sterren-maaltijd hebt genoten.
