In de Snob 2000 op#1850
Van alle Berlijn-albums vind ik Lodger de zwakste, want de A-zijde van de elpee is weinig aansprekend. Bovendien is Lodger eigenlijk geen Berlijn-album, want deze is opgenomen in Zwitserland en New York. Een betere naam zou de (Brian) Eno-trilogie zijn. En waar de B-kanten van Low en Heroes instrumentaal zijn (maar met een diepe grauwe dimensie) staan op de flipzijde van Lodger louter gezongen liedjes maar met uitzondering van Repetition wel echte pareltjes.
Een van de verschillen met de eerdere twee albums is de vervanging van gitarist Robert Fripp voor Adrian Belew. Hij was door Bowie ontdekt toen hij hem hoorde spelen in de band van Frank Zappa. Tijdens een (sollicitatie) diner tussen Belew en Bowie werden ze door Zappa betrapt. Quite a guitar player you have here, Frank, waarop Zappa reageerde met Fuck you, Captain Tom.
De allerbeste track van Lodger is niet Boys Keep Swinging, maar zonder meer Look Back In Anger met een tekst die de indruk wekt dat hij fragmenten van conversaties met zichzelf verwerkt heeft.
You know who I am, he said.
The speaker was an angel.
He coughed and shook his crumpled wings,
closed his eyes and moved his lips.
It’s time we should be going
In de clip is Bowie een schilder die zichzelf als een engel schildert en als een Dorian Gray het schilderij naar zijn gezicht getransformeerd wordt; ziek van zichzelf en zijn kunst.
Look Back In Anger werd in de V.S. als single uitgebracht, maar de platenmaatschappij was bang dat het Amerikaanse publiek zich zou afzetten tegen het seksuele hermafroditisme van de tekst en in de clip. Tere zieltjes over de plas. Eigenlijk is er sindsdien weinig veranderd in ‘The Land of the Free. Look Back In Anger deed hélémaal niets in de hitlijsten. Ook de critici waren verdeeld, want waar sommigen het lied tot het dieptepunt van het album kenmerkten waren anderen lyrisch en stelden dat het een van de hoogtepunten van de zeventiger jaren Bowie is.
Look back in anger, feel it in my voice
‘Til you come
Wellicht een vooruitziende blik, want Bowie is ook van mening dat Lodger de minste van de drie Berlijn-albums is. Eind jaren tachtig is er nog wel een langere remix van Look Back In Anger gemaakt, maar die is slechts voor de die-hard fans interessant.
Ik ben het zonder meer eens met de schrijver. Sowieso de sterkste song van Lodger (die minder slecht is dan velen hem vinden, ik ben zelf juist geneigd om ‘Heroes’ overgewaardeerd te vinden; die zwaarmoedige B-kant is wel een hele zit en m.u.v. de titelsong vind ik Robert Fripp zijn gitaarwerk en sowieso Bowie’s songwriting beter op Scary monsters) maar ook één van de beste nummers uit Bowie’s oeuvre, die hij daarom live ook bleef spelen.