Ik ben een liefhebber van de 2 Meter Sessies, maar nummer 10 sprak me gewoon niet aan. Vermoedelijk omdat de ceedee met Coldplay begon gevolgd door een oudje van Live (Run To The Water). De eerste band vind ik ongelofelijk vervelend en Live was toen al zo passé. Tel daar bij op dat het merendeel van de uitvoerenden mij niet aanspraken en dus werd deel 10 de eerste die ik niet trouw kocht.
Achteraf bleek dit een miskleun. Ik had gewoon even de tijd moeten nemen om het helemaal te beluisteren. Niet dat ik deel 10 dan niet de zwakste van allen vind, want dat staat voor mij als een paal boven water. Het aantal bovengemiddelde tracks is namelijk beperkt: De Dijk en Angie Stone én het derde nummer is Debra van Beck. Dien gevolge hoorde ik deze live-uitvoering pas 17 jaar na dato en kan ik geen andere conclusie trekken dan dat ik toen een fantastisch soul en funky lied gemist heb.
I just got to get, get with you,
and you know what we’re gonna do.
I wanna get with you, oh girl, and your sister.
I think her name is Debra
Eigenlijk wilde Beck Debra al in 1996 op zijn megasucces Odelay (1996) uitbrengen, maar vond de vette knipoog toen niet op zijn plek. I thought it was too jokey. What happened is we started playing it live and it became the centerpiece of the whole set. It was the song that people would react to more than the songs that they’d heard on the radio. So we kept playing it and playing it. It took on a life of its own. Maybe it was borne as a bit of a joke, but it ended up more a R&B tribute. Het lied is namelijk geïnspireerd door Prince’s Adore en David Bowie’s Win, maar Beck steekt hen met Debra beiden naar de kroon.
Uiteindelijk kwam Debra op Midnite Vultures uit 1999, maar het miste de vitaliteit van de live-uitvoeringen tot hij de kans kreeg de track bij Jan Douwe Kroeske met blazersectie op te voeren.
‘Cause when our eyes did meet, girl,
you knew I was packing heat.
Ain’t no use in wasting no time gettin’ to know each other.
You know the deal!
