Rory Gallagher – Moonchild

In november zag ik Motorpsycho in het Paard in Den Haag. De band speelde op een klein kwartiertje na drie uur. Kom daar nog eens om, een band die zo lang speelt. Ja, Bruce Springsteen schijnt het te doen, maar daar krijg je mij met geen stok naartoe. In vroeger jaren waren er meer bands die het lang volhielden, zoals Grateful Dead. Legendarisch ook waren de marathonconcerten van Rory Gallagher. Intens, bezeten bijna. Tot het uiterste, hevig transpirerend in z’n klassieke houthakkershemd. Rory Gallagher speelde tot ie er bij neerviel. Ja, kom daar nog eens om.

Rory was geen familie van. Geen Mancunian. Hij kwam uit Ballyshannon, Ierland. Wel had hij een musicerende broer, Dónan, maar had daar geen mot mee, zoals die Oasis-jongens. Rory begon te spelen op een plastic ukelele, kreeg op zijn negende een akoestische gitaar, kocht een elektrische toen ie twaalf was en op z’n vijftiende gaf hij, voor die tijd (‘63), een godsvermogen uit aan een tweedehands Sunburst Stratocaster: honderd pond. Zijn moeder zag de familie de rest van haar leven in de schulden te zitten. Rory zou het wel terugverdienen. Hij wilde gewoon graag dezelfde gitaar als een van zijn helden, Buddy Holly. Het werd de gitaar waarop hij heel zijn carrière heeft gespeeld, dus ja, achteraf bezien was het instrument de uitgave dubbel en dwars waard.

Rory begon in schoolbandjes en ging vervolgens toeren met Fontana, die hij eigenhandig omvormde van een coverbandje in een Rhythm & Bluesgroep. Nadat deze ter ziele ging, begon hij het onvolprezen trio Taste; bluesrock in de lijn van Cream, waarvoor de band later het voorprogramma van hun afscheidstournee mocht doen. Bewonderenswaardig van Eric Clapton dat ie een betere gitarist accepteerde voor zijn support act. Bovendien dankte Clapton later Rory voor getting him back into the blues. Met Taste had hij een memorabel optreden op het beroemde Isle of Wight-festival, het Britse Woodstock, waar ook  Jimi Hendrix, Miles Davis, Jethro Tull, Ten Years After, Chicago, The Doors en The Who speelden. Kort daarna viel de band uit elkaar en ging hij solo.

Nadat Mick Taylor de Stones had verlaten wegens het uitblijven van songrechten plus zijn heroïne en coke verslaving dachten Richards cs aan Rory Gallagher als vervanger. Hij jamde een aantal dagen met de band, nota bene hier in Rotterdam, maar vertrok voor een tour met zijn band naar Japan, nadat een duidelijk ja van de Stones te lang uitbleef. Vervolgens werd het Ron Wood, en laten we eerlijk zijn, Gallaghers spel – z’n totale losgaan – past totaal niet bij de Stones. Ieder zijn ding.

Rory Gallagher was voor velen een voorbeeld en had aldus invloed op hun spel: de reeds genoemde Clapton, maar ook Brian May, Slash, Johnny Marr, Julian Sas, The Edge en Joe Bonamassa, hier Cradle Rock (afkomstig van Rory’s album Tattoo) spelend op Rory’s gitaar. De klankkast ziet er niet uit. Naar het schijnt is de lak zo goed als verdwenen door aantasting van het zuur uit het zweet van Gallagher (overigens was dat bij het Isle of Wight al te geval).

Het liefst trad hij op. De studio was er alleen om gauw een album op te nemen. Begin jaren negentig had hij vaker dan elke andere artiest op het Reading Festival gestaan. Zo ook Montreux. Maar zijn overmatig drankgebruik in combinatie met medicijnen deden hem geen goed. The blues is bad for your health, schamperde hij. Zoals gezegd, hij speelde tot ie er bij neerviel. Opnieuw was Rotterdam het toneel. Januari ’95. Nu fataal. Na een levertransplantatie in London overleed hij aan een infectie in juni van dat jaar. Een geweldige, gedreven gitarist, maar ook eenzame man – hij leefde alleen voor en met zijn muziek – was er niet meer.

Tja, en welk nummer doet hem dan eer aan? Er zijn er zovele. Hij was van de blues, met een zweem van folk en jazz, maar vooral ook van gaan en hard. Zijn intensiteit en virtuositeit zie en hoor je terug in de up tempo hardrocker Moonchild. Eén met zijn instrument: Rory Gallagher.