Sturgill Simpson – Turtles All The Way Down

Countrymuziek, beste lezers, dan denkt u natuurlijk aan afgezaagde smartlap-achtige liedjes over Onze Lieve Heer, pickup-trucks, kampvuren, whiskey en rondborstige cowgirls in de plaatselijke Honky Tonk. Nou gaan de meeste countryliedjes ook niet verder dan dit beperkte idioom, maar ik meld het maar even om te illustreren hoe mijlenver Sturgill Simpson zich met onderstaand nummer buiten de conventionele country-kaders begeeft in de tekst van zijn Turtles All The Way Down.

Op het eerste gehoor klinkt het als een standaard countrynummer, mede dankzij die typische bariton van Sturgill, maar zelfs wie vluchtig luistert hoor al gauw dat dit geen doorsnee country-nummer is. Het nummer vliegt qua tekst en muziek langzaam uit de bocht richting een ouderwets jaren ’60 psychedelica, en de vloeistof-dia achtergrond in de video beginnen dat al snel te benadrukken. Halverwege het nummer is de luisteraar/kijker al helemaal in outer space beland.

In de eerste twee regels beschrijft Sturgill een ontmoeting met Jezus, met een subtiele Gospel-achtig muziekje als begeleiding. Hiermee lijkt het nummer te openen als een conventioneel godvrezend countrynummer, wat ons natuurlijk direct op het verkeerde zet. In de regels erna heeft hij echter aansluitend ontmoetingen met de duivel en Boedha en reptiel-achtige ruimtewezens, maar vervolgt met de vaststelling dat hij uiteindelijk God vond in the eyes of my best friend. En daarmee hebben we gelijk het hoofdthema te pakken van dit nummer: Sturgill heeft zich verdiept in religie, filosofie en geestverruimende middelen en uiteindelijk in geen van drieën de zin van het leven gevonden. Die vond hij wel in zijn medemensen.

Vervolgens laat hij zich scherp negatief uit over (institutionele) religies, heeft het over some old man in the sky als bron van veel kwaad in de wereld. Geestverruimende drugs daarentegen ziet hij als heilzaam om vanuit een ander perspectief te kijken, maar beslist niet zaligmakend in religieuze zin. But love’s the only thing that ever saved my life.

Want wat hij wel gevonden heeft is dat mensen onderling verbonden zijn, een soort universele eindeloze regressie van bewustzijn, of noem het liefde als je wilt. In onder andere het Hindoeïsme en andere Oosterse religies wordt dit verschijnsel weergegeven door de aarde af te beelden op de rug van een schildpad, die weer op de rug van een schildpad staat, die weer op een schildpad staat.. etc. Turtles All The Way Down dus.

Het nummer eindigt min of meer met de conclusie dat religie bij iedereen van binnen zit: hoe je moet leven, en wat er na dit leven is, dat is helemaal aan jezelf. Uiteindelijk geeft vrijwel iedereen persoonlijk invulling aan geloof, want dat is het: geloven. We weten namelijk niks zeker.