Eén van de beste optredens die ik de afgelopen jaren heb gezien was Beans & Fatback in Rotown, Rotterdam, 17 maart 2016.
Beans & Fatback is een Nederlandse band rondom Onno Smit. Smit wilde in 2010 een plaat maken gebaseerd op de Amerikaanse rootsmuziek. Hij kon geen muzikanten betalen en betaalde daarom met avondeten. Aan de mooi gepubliceerde plaat is een flink kookboek gekoppeld. Dat Beans & Fatback voor spek en bonen betekent, zal daarmee te maken hebben. Een echt goede plaat was het overigens niet: te voorzichtig. Te vlak.
Met zijn tweede plaat With Skin Attached vond Smit zijn vorm. Geen rootsrock maar smerige Deltablues. Een plaat waardoor Beans & Fatback in de Verenigde Staten misschien wel groter was geworden dan in Nederland. Use Me kwam zomaar voorbij in Suits. In Amerikaanse reclames. Juist door meer de eigen weg te kiezen was de doorbraak in Amerika daar.
De derde plaat Heroine Lovestruck was nog extremer. Rauw. Schreeuwerig. Heftig. Meedogenloos rockend. Na deze plaat heb ik Beans & Fatback op het veel te kleine podium van Rotown gezien. Goed gestileerd, mooie pakken. Maar de muziek blies het niet massaal gekomen publiek volledig weg. Het beste nummer vond ik The Point Of No Return. Daar kon ik geen filmpje van vinden. Goede tweede was Bombshell, de opener van Heroine Lovestruck. Vuig. Schreeuwerig. Heftig. En toch heel gedisciplineerd en strak uitgevoerd.
Beans & Fatback blies mij volledig weg. En dat voor een halfvol Rotown. Ruim drie jaar na dat concert staat het me nog steeds haarscherp voor ogen. In Nederland is Beans & Fatback nooit doorgebroken. Nog steeds ondergewaardeerd. Volstrekt ten onrechte. Beans & Fatback is één van de beste bands van de afgelopen tien jaar in Nederland.
Lekkere muziek. Zal ze googlen en als ze nog spelen ga ik zeker kijken.