One hit wonders. Je kunt er over discussiëren. Gaat het over een band of artiest met maar één hitsingle? Of over een dijk van een debuutalbum, en daarna weinig soeps? Laten we het eens over dat laatste hebben.
Geen idee waar ik ze voor het eerst hoorde, in de zomer van 2005. MySpace, KinkFM, of toch op een clipkanaal. De single Civil Sin was meteen raak (de eerste single Suzie heb ik dan al gemist), en ik wilde meer van deze Engelse band weten. Dat heb je wel eens. Boy Kill Boy (Chris Peck op gitaar/zang, Kevin Chase op bas/zang, Peter Carr op toetsen en drummer Shaz Mahmood) bestaan dan nog maar net. Spelen in elke beschikbare zaal, en belanden door uitval van een andere groep ineens in het voorprogramma van bands als The Rakes en Maximo Park. In het najaar mag het viertal zelfs mee naar de Verenigde staten, als support act van The Charlatans en Echo & The Bunnymen. Het is de perfecte reclame voor Civilian, het album dat in mei 2006 uitkomt, en lekker verkoopt. Onnodig te zeggen dat de band voor de rest van het jaar gebeiteld zit, qua optredens. Drie tracks verschijnen zelfs in videogames.
Eind augustus 2006 zie ik Dirk Kuyt in een Liverpoolshirt debuteren op Anfield. Maar naar Engeland ga ik ook omdat de cd’s daar stukken goedkoper zijn, als je tenminste bij de goed gesorteerde ketenwinkels zoekt. Ik grijp Civilian zonder na te denken uit het rek. Eenmaal thuis gaat het album meteen de cd-speler in. En het gebeurt niet vaak dat een blinde aankoop al na de eerste volledige luisterbeurt meteen op repeat gaat. Een combinatie van new wave en pop met een randje. Peck klinkt vaak alsof hij zijn laatste trein moet halen, maar als hij voor je zou staan en een van de rustigere nummers zingt, dan geef je hem zo je laatste tientje. De band klinkt als een ingespeelde machine, opener Back Again heeft je meteen bij de kladden. In de teksten is de liefde met al haar complicaties een vaak voorkomend thema. Hij (Peck) legt de schuld net zo vaak bij zichzelf als de ander.
Het laatste nummer (Shoot Me Down) is een prachtig en melodramatisch einde van het album. Alsof je het allerlaatste, slepende stukje van een achtbaanrit beleeft. Maar het mooiste komt nog. Shoot Me Down duurt helemaal geen tien minuten en zestien seconden, maar een goede drieëneenhalve minuut. En na twee minuten stilte kondigt gitaargetokkel een van de mooiste hidden tracks die ik heb mogen horen aan. Exit is een juweeltje. Peck staat weer op een keerpunt in zijn leven (het verbreken van een relatie?). Heeft zijn gevoelens uitgeschakeld, en moet een beslissing nemen. Misschien nu wel de goede. Was hij maar eerder gewaarschuwd.
There’s someone else to get you
Change the channel
There’s someone left behind
And watch your words
‘Cause there’s someone else behind you
Let’s turn our backs
It’s a crime, it’s a crime, a crimeIt’s a half-full glass
And the bell’s already tolled
It’s a warning sign
Is my blood really this cold?
Yeah yeah yeah
En daar staat hij dan. Wegkijken. Nee, dat is het ook niet. Ingehaald door het verleden. Te laat. Tevergeefs.
This old disguise, this broken back
It’s no surprise they all look back
You may suppose it brings to you
The chance to see through all the sides
A thousand laughs, a thousand smiles
A thousand tears lost in the files
And where’s the sense in holding on?
For yesterday’s already gone
Hoe ging het verder? Er wordt groot ingezet. De band gaat in 2007 naar Los Angeles om daar het tweede album op te nemen. Producer is Dave Sardy (System Of A Down, Oasis, Marilyn Manson, Cold War Kids). In het voorjaar van 2008 komt Stars And The Sea uit. Geen idee in welke platenzaak ik aan het luisteren was, maar het werd geen fijne luisterbeurt. Wat een flauwe, muzikale hap. Een enorme afknapper. En ik was niet de enige die dit werk links laat liggen. Vergeleken met Civilian blijven de verkoopcijfers nu flink achter. De vier heren lijken steeds meer last te krijgen van hun dalende populariteit. En een half jaar na het verschijnen van plaat nummer twee is het einde verhaal. Via hun MySpace bevestigt de band de split.
