Daar is-tie dan. Ons nieuwe, tweede album. Ik stuur je dit onder embargo, dus graag nog helemaal niks hiervan delen of op de radio draaien. Een mail die ik medio juni van bassist Rick Blom ontving met de link naar Soundcloud, zodat ik het album kon beluisteren. Ik had in februari al een blog geschreven over hun vorige album, dat ik pas dik drie jaar later per toeval ontdekte. We hielden daarna contact.
Een paar dagen later reageerde ik enthousiast: bedankt voor de voorpremière. I’m impressed. Ik heb het album nu meer dan vijf keer beluisterd en om een goed vergelijk te kunnen maken ook nog een keertje Polarized. Pas dan merk je hoe jullie gegroeid zijn. Ik vond jullie debuut geweldig, maar in alle eerlijkheid verbleekt het enig sinds na het beluisteren van de opvolger. De tracks zijn dieper, donkerder en voller. Een geweldig album. De gitaarsolo in Medicine is gelikt; er had wat mij betreft nog wel zo’n track bij mogen zitten…al dan niet instrumentaal. Liquid vind ik een geweldige opener en wat mij betreft de single. Wanneer komt de officiële release?
Deze was pas voor ergens in november gepland, zodat ik maar liefst meer dan vier maanden niets mocht zeggen of laten horen. Ik heb me er aan gehouden natuurlijk, maar elke keer wanneer iemand mij de vraag stelde of er nog iets goeds uitgekomen was moest ik even slikken. Maar jullie raden het al, want anders zou ik er nu niet over bloggen; vier jaar na het debuutalbum is morgen de officiële release. De albumpresentatie zal op 29 november in samenwerking met Paradiso in Cinetol Amsterdam geschieden. Een klein deel van de oplage van het titelloze album verschijnt op goud vinyl. Zanger Mick Ness: We bleven er omheen draaien, tot ik besloot om de titel geheel weg te laten. Dat was een opluchting! Nu kan iedereen zelf een gevoel krijgen bij de nummers, en er misschien eentje uithalen die voor hem of haar het album representeert. Ook leggen we nu meer nadruk op de bandnaam.
Het album heet dus gewoon Stakbabber. Over die naam zegt drummer Ollie Schmitz: Hou het maar op een soort Nederlandstalig anagram van backstabber, dat aan de bandtraditie gelinkt is om ieder lid dat niet op tijd op een afspraak verschijnt genadeloos te fileren.
Alle tracks zijn eerst live gespeeld voordat ze de studio indoken en dat is duidelijk te merken in de details. Het album is een geheel. De eerste aanzet tot de liedjes komt van Mick en gitarist Rob van de Schootbrugge, waarna de laatste in zijn studio gaat knutselen, ontleden en verder bouwen. We laten ons niet beperken door wat we niet kunnen, als band. Ik ga wel uit van ons vieren, maar in die fase van het creëren mag er in de computer van alles gebeuren. Ik bedoel: als een orgel erg mooi past, dan komt er een orgel in. De muzikanten in de computer zijn geduldig. En als het te erg wordt dan fluiten de jongens me wel terug. Tachtig procent van de keren werkt dit zo. Mick gaat met de teksten aan de slag en net zoals op het debuutalbum is de verwijzing naar de poolreizigers een terugkerend thema. Waarom die fascinatie? Mensen in extreme situaties zijn prachtig en gek, lief en dodelijk bang en gelukkig en liegen.
Een strook land zonder bomen daar ligt de essentie van het Album Polarized en komt terug op ons nieuwe album. Tegelijkertijd zijn vanwege zijn enorme leeswoede veel teksten op literaire werken gebaseerd, maar kijken met een schuine blik naar de ‘gewone’ man en de dagelijkse dingen. De teksten zijn een metafoor juist voor de gewone man of vrouw en haar gedachten, liefde en geluk ongrijpbaar als zand dat je door de vingers glipt. De polen, wind ,weer en golven zijn het decor. Ik lees er graag over. Reuze spannend, natuurlijk. En tegelijkertijd hangt er een zweem van decadentie omheen. Het imperialisme van het Britse rijk, we doen het voor de koningin en we zullen de pool wel even bedwingen, dat sfeertje… In bijvoorbeeld Frobisher beschrijf ik de liefde die er volgens mij was tussen Queen Elizabeth I en Martin Frobisher. In 1577 verscheepte de laatste 1200 ton ‘black ore’, zoals hij het noemde, van Baffin Island naar Engeland, in de overtuiging dat het minstens zo kostbaar als goud was. Het bleek pyriet te zijn, en waardeloos. Storm Broke The Bell is het vervolg op Frobisher. Geschreven vanuit het besef van het fiasco van de hele onderneming. Frobisher had trieste clashes met de Inuit, en de partij pyriet eindigde in een stenen muur rond Manor House te Dartford – weinig eervol, allemaal.
Mick zat in een ver verleden in de de Ultra-beweging Oktopus. Kan er gesteld worden dat jullie muziek nog steeds deze stroming ademt? Qua Do It Yourself wel, financieel ook maar wel iets minder arti.
Van de achtergrond van de bandleden tot aan de benadering van de mastering, de natuurlijke mix van rock, wave, punk, elektronica, postpunk, synthpop: het komt allemaal samen in Stakbabber. Of zoals Rick het samenvat: Niets aan ons geluid is bewust zo gekozen. Het is de erfenis die we met ons meedragen. En we voelen ons erbij thuis.
Het fantastische Liquid is de eerste single van het album. Mysterieus maar dansbaar. Heerlijke Post-punkrockpop. Ik verwacht dat de Indie-radiostations het massaal zullen oppikken en Stakbabber eindelijk de nationale doorbraak zal kennen. Het wordt tijd dat Nederland hetzelfde zegt: I’m Impressed!
