Crosby, Stills & Nash – Southern Cross

De grootste oceaan ter wereld is meer beschreven dan bezongen. Herman Melville, Jack London, Paul Theroux, W. Somerset Maughan, Mark Twain; zelfs Paul Gauguin vertrouwde z’n zielenroerselen aan het papier toe in het niemendalletje Noa Noa. Maar liedjes over de Grote Oceaan zijn zeldzaam. Ja, er is Elvis, die menig film op Hawaï opnam en zich met bloemenkrans en ukelele liet bezingen door wulpse Hawaïaanse vrouwen. Sowieso gaan veruit de meeste liedjes over de Pacific over de vijftigste staat van de V.S.

Binnen de west-coastpop is altijd met verlangen over de Grote Oceaan weggekeken. Bij de Beach Boys gebeurde dat nog vol romantische ideeën over surfen en leuke meisjes (de groep nam voor één van hun kerst-lp’s zelfs een Hawaïaans kerstliedje op: Melekalikamaka). Beach Boy Dennis Wilson schilderde op z’n enige solo-lp Pacific Ocean Blue een zorgelijker beeld en stond stil bij de milieuvervuiling. Joni Mitchell was ook al minder positief. Op haar eerste trip naar Honolulu zong ze al over de teloorgang van het paradijs Hawaï: They paved paradise and put up a parking lot. De Eagles waren in The Last Resort evenmin optimistisch. Ronduit cynisch zelfs; Amerika is verdorven door het kapitalisme en Californië, ooit de beloofde staat van de hippies, zal ten onder gaan aan het westerse vooruitgangsdenken. Zelfs Hawaï is niet meer veilig, zo treurde Glenn Frey: You can sail to Lahaina, just like the missionaries did. They even brought a neon sign: Jesus is coming.

Stephen Stills geloofde in 1982 nog wel in de romantiek van de Zuidzee. Voor de comebackelpee Daylight Again van Crosby, Stills & Nash (Young had weer eens geen zin) bewerkt hij de song Seven League Boots tot Southern Cross. De hoofdpersoon in Stills’ Southern Cross zeilt over de Pacific, de tekstregels geven aan waar het schip zich bevindt: Got out of town on a bout goin’ to the Southern Islands, and the downhill run to Papeete en off the wind on this heading lie the Marquesas. Stills is op de vlucht voor de herinneringen aan een ongelukkige, op de klippen gelopen relatie (Cause the truth you might be running from is so small), maar zeilend onder het gesternte van het Zuiderkruis zal alles goed komen.

Met al die nautische verwijzingen is Southern Cross een typische exponent van het uit de west-coastpop voortgekomen subgenre met de melige naam yacht rock (hoes en videoclip doet er helemaal niks aan om dat beeld weg te nemen). Denk bij dat genre aan keurig binnen de lijntjes kleurende muzikanten: gladde productie, de emotie blijft aan het oppervlak. Het moet wel gezellig blijven. Varen en muziek als escapisme (wat te denken van Sailing van Christopher Cross). Ook met Stills kwam het gaandeweg z’n reis door de Pacific goed, zo blijkt uit de slotregels: Somebody fine will come along, make me forget about loving you.

Daylight Again leverde Crosby, Stills & Nash met Wasted On The Way hun laatste Amerikaanse top-10-hit op, maar ik blijf een zwak houden voor Southern Cross (dat op nummer 18 bleef steken in de Billboard Hot 100). Kaart van de Pacific erbij en luisteren maar: I have my ship and all her flags are a flying.