Kurt Vile – Loading Zones

Ik lag bij m’n ouders in de tuin achterover in een stoel en droomde weg. De najaarszon scheen in m’n gezicht. Het was de herfst van 2018 en ik zat al maanden op een high. Er leek geen einde aan de zomer te komen, ik had een mooie vakantie achter de rug, had niet één maar drie fijne banen en was voor het eerst in jaren weer verliefd geworden (dat het met die liefde niks was geworden boeide me niet eens. Voor je het weet heb je een relatie). Ik had zelfs de moed gevonden om, op m’n 37^ste, skateboard-lessen te nemen. Niet dat ik ook maar enig talent had, maar ondanks een ronduit slecht verlopen proefles was ik geobsedeerd geraakt door die plank met vier wieltjes. Hooked. Ik neem het leven vaak zwaarder dan strikt noodzakelijk, nu stonden de sterren eindelijk goed.

Kurt Vile en ik gaan terug sinds het album Smoke Ring for My Halo. Die plaat was aanvankelijk langs me heengegaan, maar toen ik voor KindaMuzik wat eindejaarsinterviews verzorgde, noemde menig artiest dat album van Vile als beste plaat van 2011. Met name de productie werd geroemd. Dat album was mooi, maar het album dat erna kwam, Wakin on a Pretty Daze, was nog beter. Een rijkgevulde snoepdoos met pakkende liedjes, waarbij een heerlijk rockertje als Snowflakes Are Dancing (Discman is pumping) achteloos stond weggestopt op het tweede deel van de plaat. Live viel Vile tegen, en de plaat erna (B’lieve I’m Goin’ Down…) deed me minder, maar je zet een muzikant niet bij het grof vuil na één minder album. Trouwens, die meest recente samenwerking met Courtney Barnett was weer heel prima.

Ik hoorde Loading Zones, de eerste, vooruitgesnelde single van het nieuwe album Bottle It In. Een vrolijk rockertje, bijna net zo fijn als Snowflakes Are Dancing. Het klonk net zo onbezorgd en laidback als ik me voelde. Vile zingt daarin hoe hij all from zone to loading zone of my town rijdt en telkens net kort genoeg parkeert om een parkeerbon te voorkomen (I park for free!). En dan die videoclip, waarin Vile in een Amerikaanse bak door z’n thuisstad crosst. Hij draagt een t-shirt met een print van de Highwaymen. Ik ben zeven jaar geleden in Philadelphia geweest, maar dat is een andere stad dan het geromantiseerde Philly uit de clip van Loading Zones. Die ademt in alles de lome, landerige sfeer van een relaxte najaarsdag (wat vreemd is, want de clip is half augustus gepresenteerd). Zo’n zomerse dag die, in de wetenschap dat een lange koude winter voor de deur staat, als een cadeautje voelt. Tegen het einde van de clip speelt Vile onder een viaduct een gitaarsolo. Op de achtergrond rijdt een skater z’n rondjes.

Op deze zonnige zondagmiddag in oktober doezelde ik langzaam weg. Bottle It In draaide on repeat op m’n iPod. Ik voelde me rozig. Met m’n ogen dicht en een glimlach op m’n gezicht speelde ik luchtgitaar. Intussen rolde ik met m’n rechtervoet langzaam m’n nieuw aangeschafte skateboard onder de tuinstoel heen en weer. Nee, nu viel ik nog om als ik naar m’n skateboard keek. Maar ooit, als de sterren goed zouden blijven staan, zou ik die skatebowl masteren.