Ik struin regelmatig door de LP-bakken van de plaatselijke kringloop en kijk daarbij voornamelijk naar de verzamelaars. Iets dat bij de échte liefhebbers van het zwarte goud absoluut ‘not done’ is, want #albumsmatter. Maar ik heb gewoon niet zoveel met drie kwartier lang liedjes van dezelfde artiest.
Bijkomend voordeel is dat de betere exemplaren niet direct voor je neus worden weggekaapt door de echte fanatiekelingen. En zo stuitte ik tussen de overvloed aan Alle 13 Goed-LP’s op een exemplaar uit de serie Remember The 60’s. Een reeks verzamel-LP’s die in het begin van de jaren ’80 op vinyl werd uitgegeven, met daarop alle bekende en minder bekende hits uit de tijd van love, peace and happiness. Maar wél zonder de standaard rotzooi die normaal gesproken in die tijd gebruikt werd om de LP’s op te vullen.
Echt alleen maar hits dus. En bij het afluisteren kende ik de meeste ook wel, of deed het ten minste een belletje rinkelen. Maar opeens werd ik gegrepen door een mij onbekende gitaar-riff. Maar wel eentje die ontzettend fijn in het gehoor lag. Het was het begin van Race With The Devil van de band Gun. Niet de hardrockband uit Glasgow die hier in de nineties een hit zou scoren met Word Up, maar een Engels trio dat tegen het eind van de jaren ’60 kort furore maakte.
En dat deden ze met dít nummer. Het werd met name in de Angelsaksische landen een hit maar ook in Nederland hadden ze redelijk succes met als hoogste notering een 16de plaats in de Top 40. Een vergeten pareltje, want toen ik hem in al mijn enthousiasme voorbij liet komen in onze popquiz over de jaren ’60 en ’70, was er maar één team waarbij het plaatje tot de parate kennis bleek te behoren. Tijd dus om dit heerlijke plaatje weer eens een podium te geven.
Gaaf. Ik had vroeger de single. Ooit in een vlaag van verstandsverbijstering met al m’n andere 45-toerenplaatjes weggedaan. Nu moet ik het doen met het van YouTube gedownloade album.