Een solo-album van Paddy McAloon uit 2003 is vrij recent alsnog opnieuw uitgebracht, maar dan onder de naam van zijn band, Prefab Sprout. I Trawl The Megahertz heet het album en persoonlijk ben ik wel blij dat het weer onder de aandacht werd gebracht. Het is bij uitstek een bijzonder album. Met name het opvallende titelstuk is een prachtige ervaring om naar te luisteren. En om te leren kennen.
Het nummer I Trawl The Megahertz duurt 22 minuten en 5 seconden, en is alles behalve een standaard-track. Het kent eigenlijk geen climax, geen coupletten of refrein, laat staan hotdogs of springende kikkers. Het is moeilijk te bepalen wat het nu precies is. Is het een orkestraal stuk? Is het pop? Tja, eigenlijk is het allebei wel. Maar het is ook meer dan dat. Voor het gemak zou je het orkestrale pop kunnen noemen. Maar ik realiseer me, door er een label op te willen plakken, daarmee doe ik dit unieke werk eigenlijk te kort.
Paddy McAloon weet regelmatig hele mooie popnummers te schrijven. Hij is één van de grote songwriters, en zijn stem is uit duizenden herkenbaar. Opvallend is dat hij op I Trawl The Megahertz zelf niet te horen is. Hij was tijdens het maken van het album even helemaal zat van zijn eigen stem. Je hoort hier daarom alleen de stem van een zekere Yvonne Connors. En ze zingt niet. Nee, ze vertelt. Ze vertelt een levensverhaal, en ze openbaart veel bijzondere gebeurtenissen.
Het verhaal zelf is gefragmenteerd en wellicht zelfs niet chronologisch. En dat creëert dan weer afstand. Ondanks dat het aan de andere kant muzikaal gezien juist heel persoonlijk en intiem aanvoelt. Dit contrast is één van de vele fascinerende facetten van het nummer.
I am telling myself the story of my life,
stranger than song or fiction.
We start with the joyful mysteries,
before the appearance of ether,
trying to capture the elusive
Het is een heel persoonlijk nummer voor Paddy McAloon. Vanwege problemen met zijn ogen, en vele operaties daaraan, was hij een tijd aan huis gebonden. Bijna blind – dus niet in staat om te gaan lezen – vond hij afleiding bij radioprogramma’s. En inspiratie. Met stukjes tekst van nachtelijke praatprogramma’s wist hij een melancholisch en beklijvend meesterwerk samen te stellen. I trawl The Megahertz is als gegrepen worden door het ongrijpbare. Het kost wellicht wat moeite om eraan te wennen. Maar als je het de tijd durft te geven dan kan het uiteindelijk een metgezel worden. Voor het leven.
