Gewoon even luisteren, zei een maat. Waarom dan, want ik vermoed – gezien de naam van de band – deathmetal of heel veel grunting en dat is absoluut niet mijn ding. Echt, het is anders! Op basis van wat dan? Ik heb even snel wikipedia geraadpleegd en volgens hen is het een black metal band. Nee man; er is wel een album van de Noorse groep Mayhem uit 1987 dat zo heet. Dit is echt iets anders! Neem je oude moer in de maling. Ik zoek Deathcrush op YouTube en ik kom uit bij een death metal band die anderhalf jaar geleden een album uitbrachten. Dat ding heet Hell. Hier luister maar; grunts, snelle drums en een bak klereherrie. Daar kan een normaal mens toch geen kwartier (of langer) naar luisteren? Ik krijg na 1 minuut al zelfmoordneigingen. Nee gozer; dat is een Italiaanse band. Deze hier komt uit Noorwegen.
De aanhouder wint dus ik heb later op de dag toch maar het album Megazone opgezet, maar – uit voorzorg – de volumeknop op een laag pitje; voor je het weet komt mevrouw Tricky Dicky met de deegroller naar mijn mancave. In alle eerlijkheid wist ik niet wat mijn maat nou bedoelde toen het openingsnummer Ego startte. Een soort dance/trance liedje met een repeterend geluid dat in de jaren negentig heel populair was, maar na circa 1½ minuut verandert het. Het tempo en de deun gaan gewoon door, maar de bijkomende gitaar produceert een muur van geluid om na drie minuten evenzo weer op te houden. Mijn maat had geen woord gelogen: apart en intrigerend.
Deathcrush is een trio met de aantrekkelijke blonde zangeres Linn Nysradness, en Megazone is hun debuutalbum. Volgens eigen zeggen maken ze een combinatie van indie en alternatieve rock. Even kijken of er een clip van bestaat. Yep. In de Ego-clip lijkt het wel of punkers een zware trip hebben. White punks on dope of zo. Spelen met kleurtjes en lippenstift, blote borsten en uitstekende tongen. I don’t get why you get to do that. Wederom apart, en ik geef mijn ogen nog maar een keertje de kost. De muziek vertegenwoordigt de huidige rotzooi die de mens voor zichzelf gecreëerd heeft. De band wijst heel filosofisch naar Descartes’ duivel wiens door hem geprojecteerde wereldbeeld een illusie blijkt; slechts gecreëerd om ons te besodemieteren. Diep, man….. Cogito ergo sum.
Ik start de rest van het album in, maar Ego blijkt de uitzondering die de regel bevestigd want de overige tracks (waaronder Dumb en Trust Me) zijn heel lekker, maar meer recht voor de raap. De afsluiter en nieuwe single State Of The Union is apart in al haar eenvoud vanwege het continue voortzetten van het deuntje met heavy gitaren, maar gevoelsmatig had er meer in gezeten. Volgens de opgave zou het meer dan 24 minuten moeten duren, maar na iets meer dan 4 minuten is er maar liefst negentien minuten stilte om te eindigen met een kakofonie van herrie van ongeveer 30 seconden. Overbodig ook, want het album is maar 34 minuten (exclusief de stilte). Zet bijvoorbeeld de dansbare single van vorig jaar, Hello Skinny, er bij. Maar toch ben ik aangenaam verrast door het totaal, want het is een klevertje en ik begrijp dat Deathcrush op weg is een sensatie te worden.
De telefoon gaat over. ….en? Wat vond je ervan? Je had wel even mogen melden dat na het eerste nummer de toon drastisch verandert. Hahaha….dan had je waarschijnlijk niet de moeite genomen om te luisteren. Nee, daar heb je gelijk in. Waarschijnlijk niet, want er komt wekelijks zoveel nieuw spul op de markt en er zijn bepaalde genres die simpelweg niet mijn kopje thee zijn of mij in eerste instantie minder aanspreken. Maar elke goede tip wordt beloond….ik blog wel over Ego; de absolute topper van het album. En ook een beetje om mijn vooringenomenheid en ego uit te deuken.
