Elk jaar maak ik een lijstje van de beste releases van dat jaar. Leuk om van tijd tot tijd terug te lezen en elke keer blijft de vraag of de albums de tand des tijds hebben doorstaan. In 2017 kwam na zes jaar eindelijk weer eens een nieuw album van de Funk-grootmeester Bootsy Collins uit: World Wide Funk. Een fantastische ceedee waarop hij laat horen hoe funk moet klinken. Lekkere ritmes en dansbare klanken. WWF kan zich meten met het allerbeste van Prince. Ja, een boute uitspraak, maar His Royal Badness heeft in zijn jeugdjaren heel goed naar Bootsy Collins geluisterd.
Anderhalf jaar later draai ik het album nog steeds regelmatig, maar ik ben wel stomverbaasd dat het internationaal heel magertjes verkocht. In Nederland zijn er volgens mij maar een handjevol over de toonbank gegaan en in Hilversum kwijlen ze bij elk nieuw R&B-liedje of talentenjacht-kreunertje, maar topkwaliteit laten ze links liggen. Te oud of zo? Onbegrijpelijk en ik twijfel bijzonder aan de muzikale basis van menige DJ en/of programmeur. Bootsy Collins heeft meer soul, funk en R&B in zijn kleine vinger dan bijna alle hedendaagse sterretjes. Bovendien heeft hij weer vrienden bereid gevonden mee te werken, waardoor het album (met een speelduur van 71½ minuut) een waar feestje wordt: Stanley Clarke, Big Daddy Kane, Kali Uchis, Eric Gales, Chuck D, Doug E. Fresh en de jonge gitaarvirtuoos Justin Johnson, die hij via het sociale netwerk ontdekt heeft. Het is letterlijk onmogelijk om stil te blijven zitten.
In zijn jonge jaren speelde Collins in de band van James Brown en samen met George Clinton de drijvende kracht achter Parliament-Funkadelic. Denk aan geweldige tracks als Flashlight en Give Up The Funk (Tear The Roof Off The Sucker). Hierna startte hij Bootsy’s Rubber Band en scoorde een nummer 1-hit met Bootzilla. Sindsdien heeft hij nog acht albums gemaakt.
Terug naar World Wide Funk en ik kies voor het geweldige Hot Saucer. Gevoelsmatig kan je het vergelijken met Bruno Mars’ 24K Magic, maar dan nog beter. Nog groovier en nog ‘catchier’. En met een grappige tekst; op het eerste gezicht lijkt het over voedsel en eten te gaan, maar onderliggend is het gewoon een vreselijk geil nummer over een gesprek tussen een man en een vrouw vol van toespelingen. Prince kijkt met een vette knipoog naar beneden.
O ja, hé….jullie daar in Hilversum. Geef dit ijzersterke nummer eindelijk eens een kans. De dansscholen hebben het al lang ontdekt. Kijk HIER maar eens.
