Er is iets geks aan de hand met de zero’s, de jaren ’00, de periode van 2000 tot en met 2009. Het is een decennium dat al bijna 20 jaar geleden is als volgend jaar de jaren ’20 beginnen. Ik heb in dat feit nu al zin, enkel om de kunnen zeggen ‘de jaren 20’. Het kan aan mij liggen, maar het klinkt zo gezellig. Mede door het feit dat ik geen idee heb hoe je het huidige decennium eigenlijk met noemen. De ten’s? De jaren ’10? Ik heb geen idee maar het klinkt voor geen meter. Zelfs nu in het afrondende jaar van het geheel, ben ik er nog steeds niet uit. En dat is best opmerkelijk te noemen. Anyway, de jaren ’00. Het gekke waar ik in de eerste zin van dit afdwalende geheel aan refereerde, is het feit dat ik het nog steeds niet als een muzikaal decennium af heb geblockt. Je weet wel wat ik bedoel toch? Als ik het bijvoorbeeld heb over de jaren ’80, dan weet iedereen direct waar ik het over heb. Hetzelfde geldt voor vrijwel elk ander decennium. Maar de jaren 2000 tot en met 2009? Blanco. En het ligt absoluut niet aan het feit dat er geen goeie muziek is uitgebracht, verre van zelfs zou ik willen zeggen. Het gevoel is er gewoon niet. Wellicht heeft het te maken met mijzelf. Het voelt gewoon nog niet zo lang geleden. Het voelt gewoon als een paar jaar terug. Terwijl dat niet zo is.
U kunt helemaal niets met het bovenstaande, maar ik werd er vorig jaar mee geconfronteerd toen twee van mijn favoriete albums de 10 jaar aantikten. Het betrof allereerst mijn lievelingsalbum The Seldom Seen Kid, maar daarnaast eveneens het album dat ik spreekwoordelijk asgrijs heb gedraaid (op m’n witte iPod Photo), Walking On A Dream. Dat laatste, het debuut van de Australische band Empire Of The Sun (niet vernoemd naar het boek/de film van Spielberg). Toen het uitkwam was ik instant fan. Dat gebeurde al bij het uitkomen van de gelijknamige single. In mijn ogen was dat een dijk van een hit die overal tegen de plinten klotste, maar dat blijkt bij wat research nu best mee te vallen. Ik luisterde veel naar 3FM destijds, waar dit album veel gedraaid werd. Dat is denk ik de reden.
Het album kende vele fijne hoogtepunten, maar voor mij is het nummer We Are The People veruit het beste dat er op stond. Meerdere malen ging het op repeat, toen en later. Zelfs tot op de dag van vandaar luister ik nog wel eens naar het nummer, met nog evenveel liefde als destijds. Het nummer is 11 jaar na dato (en bijna 2 decennia later dus) nog steeds een vaste waarden binnen diverse playlists. Het is gewoon een steengoed nummer met een meesterlijke tweede stem in de refreinen. Ach mensen, die refreinen. Goud.
I can’t do well when I think you’re gonna leave me
But I know I try
Are you gonna leave me now?
Can’t you be believing now?
Ik ben van deze excentrieke band gaan houden, ook al is het materiaal dat ze de laatste jaren uitbrengen niet meer zo sterk als het werk van toen. Ze zijn nog steeds geweldig. Er zijn gewoon te weinig van dit soort excentrieke bands.
Als we (lees: ik) nu eindelijk beginnen om de ’00’s als een muzikaal decennium te zien, dan is wat mij betreft We Are The People één van de tien beste nummers uit die periode. Zonder twijfel. Laten we dit nummer gewoon wat meer waardering geven dan het nu krijgt. We kunnen het.
We are the people that rule the world
A force running in every boy and girl
All rejoicing in the world
Take me now’ we can try
