Eigenlijk ben ik helemaal niet zo’n jazz liefhebber. Niet dat ik er een aversie tegen heb, maar ik heb het gewoon liever wat steviger. Mijn favoriete muziekstijl is progressieve rock en metal en daar zitten zeker jazzinvloeden in. Toen ik op Netflix de banner zag van de film Whiplash, dacht ik in eerste instantie dat het over de drummer van Metallica zou gaan. Op de banner stond een jonge drummer, in een donkere sfeer. Whiplash is een van de nummers van Metallica’s eerste album Kill’ Em All. Zonder verder te kijken waar de film echt over gaat, zette ik hem op, en kwam er al gauw achter, dat het niets met Lars Ullrich of met enige vorm van trash-metal te maken had.
Whiplash gaat over een jonge getalenteerde drummer, die als droom heeft om toegelaten te worden aan een zeer gerespecteerde muziekacademie. Dat lukt, maar daarvoor zal hij het uiterste uit zichzelf moeten halen, aangezien het orkest wordt geleid door de bandleider from hell, die niet vies is om zijn studenten mentaal en fysiek te mishandelen. In de eerste scene, mag een nieuwe drummer voor het eerst het nummer Whiplash begeleiden. Hij wordt in eerste instantie gerust gesteld door de bandleider, maar als blijkt dat hij niet de juiste toon kan houden, wordt hij tot in het diepste vernederd.
Het nummer Whiplash is oorspronkelijk een nummer van de Don Ellis band en staat op het album Soaring uit 1973. Don Ellis zelf is bandleider, speelt trompet en drums. Verder worden in de band 4 saxofoons, 2 trompetten, een Franse hoorn, 2 trombones, een tuba, een gitaar, een basgitaar, een piano, percussie-set, een conga-set, 2 elektrische violen en een elektrische cello gebruikt door in totaal 19 bandleden. Om hiermee een groots jazz album te maken is een heel wat teamwork en vooral veel passie nodig. Don Ellis lijkt niks op de bandleider uit de film. Hij zorgt juist voor die bepaalde energie, die iedereen nodig heeft om het beste uit hun zelf te halen. En het nummer waar dit naar mijn idee het beste naar voren komt is Sidonie.
Wie of wat Sidonie is, is mij niet bekend, maar ik ga er even vanuit dat het de meest prachtige vrouw op aarde is. Stel je even voor dat je wakker wilt worden met de muziek van een prachtig opkomende lentezonnetje. Zo mooi, fris en liefelijk, zo begint het nummer. Je zweeft uit je bed en hebt meteen een geweldig humeur. Nadat je uit bed bent, begint de stroomversnelling. De muziek speelt het refrein een stuk sneller. De dag begint zeg maar. Drie keer komt er een couplet, waarin Don Ellis losgaat op zijn trompet. Na elk couplet komt het refrein weer even terug en elk couplet overtreft het vorige als het gaat om het enthousiasme over deze Sidonie. Dat gevoel dat je verliefd bent, dat je helemaal hotel de botel bent en alleen maar positief kunt zijn over alles. Ellis vertolkt het tot in de puntjes. Het lijkt wel op een soort van manische periode waarin iemand zit. Op een gegeven moment is het enthousiasme zo groot dat het lijkt alsof hij de controle verliest. Als je in een manie zit, heb je ook dat gevoel dat je alles aankunt en dat kan overgaan in een soort psychose, waarin je vaak veel te ver gaat. Ellis stopt net op tijd met zijn spel, maar gaat letterlijk tot het gaatje. Pas als hij dan echt alles uit zijn instrument heeft gehaald en er onmogelijk nog meer vuur uitgehaald kan worden, keert de rustige melodie terug, waar het nummer mee begon.
Ik hou van gitaren, hoe zwaarder hoe beter, maar tegen het blaaswerk van Don Ellis kan geen gitaar tegenop. De band haalt de passie uit elkaar, en dat zie je in live shows. Soaring is het laatste album van de man. Nadat hij getroffen wordt door een hartaanval, wordt hij niet meer de oude. De kracht om alles uit zijn trompet te halen is verdwenen.
De film Whiplash mag dan het verhaal vertellen van een jongen, die niet opgeeft en alles opgeeft voor de muziek. Don Ellis vertelt het verhaal, dat als je echte liefde voor muziek hebt, de rest vanzelf komt.
https://www.youtube.com/watch?v=OZPzky9ZpXI
