Jimmy Rogers/Gary Moore – Walking By Myself

Het zal ergens in 1992 geweest zijn dat een collega van een concurrerend bedrijf en ik in hetzelfde toestel zaten op weg naar een afspraak. Gelukkig niet dezelfde. Ik kwam hem her en der wel eens tegen. Hij steevast op de motor. We waren koud opgestegen of hij pakte zijn discman en zijn laptop en begon al neuriënd teksten te schrijven. In een pauze vroeg ik hem wat hij aan het doen was, omdat hij de ceedee in de discman steeds terug spoelde. Ik schrijf de tekst op van dit liedje, want de band en ik willen dit gaan spelen. Hij zat in een kroegbandje die elke zaterdag een paar deuntjes ten gehore gaf. Welk liedje was mijn volgende vraag? Nou, ik heb net de 2 meter sessie volume 3 gekocht en dat ene bluesnummer klinkt lekker. Welk Bluesnummer, want er staan er meerdere op. Tony Joe White, Walter Trout of Paul Young (ik was namelijk een trouw koper van deze ceedee’s). Walking By Myself van Paul Young, was het antwoord. Kan ik mij voorstellen, maar mag ik een suggestie doen? Dat mocht en dus stak ik van wal.

Het origineel is van Jimmy Rogers ergens medio jaren vijftig. Prima Bluestrack, maar het klinkt inmiddels gedateerd. Hij speelde gitaar en de mondharmonica en heeft jaren in de band van Muddy Waters gespeeld.

Het lied is vele malen gecovered; de bekendste uitvoeringen zijn van Canned Heat, Freddie King en Gary Moore. Die laatste heeft net een live-album uitgebracht (Blues Alive) met een aantal bekende hits (Still Got The Blues, Oh Pretty Woman én Walking By Myself. Een absolute aanrader, want Gary Moore speelt de vonken van zijn snaren. Scherp, keihard en hij geeft de track een compleet nieuwe jas. De uitvoering van Paul Young is weliswaar heel goed, maar mist oomph. Dus bij eerste gelegenheid zou ik Blues Alive aanschaffen.

Drie dagen later zag ik hem met een grote grijns op zijn gezicht weer op de luchthaven voor de retourvlucht naar Amsterdam. Gevonden, zei hij! En steengoed. Daar ga ik meer van afhalen voor mijn band. In gedachten zag ik hem op het podium staan, want niet alleen was hij 2 meter lang en breed maar hij had tevens een stem als een misthoorn.

Een motorongeluk op een kruispunt maakte een einde aan zijn leven en ik moest onwillekeurig weer aan ons gesprek in het vliegtuig denken.

Walking by myself,
I hope you’ll understand

De uitvoering van Paul Young is sinds kort op Spotify en Soundcloud, maar ik adviseer om de 2 Meter Sessie vol. 3 aan te schaffen. Misschien wel de beste uit de hele serie.