Iedere keer in recensies of interviews met Trixie Whitley staat het er weer: ze is de dochter van Chris Whitley. Feitelijk klopt dat maar bij hoeveel muziekliefhebbers zal dat een belletje doen rinkelen…..?
Chris Whitley debuteerde in 1991 met het onvolprezen Living With The Law. Hij dreigde daarmee door te breken. Zijn dobro-geluid was binnen de singer-songwriter uniek. Kick The Stones kwam nog op de soundtrack van Thelma and Louise. Een wereldwijde doorbraak had toen zomaar gekund.
Het is dat zijn dochter nog muziek maakt maar anders was Chris Whitley al lang in de vergetelheid geraakt. Dat kwam misschien wel door de artistieke zelfmoord die Din Of Extacy was. Geen singer-songwriter plaat. Geen akoestische verstilde liedjes. Din Of Extacy is een venijnige plaat. Stevige elektrische gitaren, overstuur, doffe drums.
Whitley had blijkbaar wat pijn en frustratie uit te spugen. Voor mij is het een van zijn favoriete platen. De energie, de pijn, het venijn in die plaat raakt mij nog iedere keer. Van Narcotic Prayer tot de Jesus And Mary Chain-cover Some Candy Talking tot het smerige Din:
Maybe it’s okay now
If you turn and run away, well, yet again
Vacant above the din, vacant above the din
Het was het laatste elektrische uitstapje van Chris Whitley; daarna heeft hij fraaie meer singer-songwriter-platen gemaakt als Terra Incognita en Perfect Day. Maar zo mooi als die eerste twee platen is het niet meer geworden. Nu leeft hij vooral voort als de vader van Trixie Whitley.
