Nutteloze vragen zijn vaak ook intrigerende vragen. Bijvoorbeeld: waarom is een Canadees geen Amerikaan? Je hebt Zuid-Amerikanen, Midden-Amerikanen en Noord-Amerikanen, maar die laatste hoor je niemand over. Negenenveertig van de vijftig Verenigde Staten vormen het continent, met elk hun eigen naam, plus Canada. Die negenenveertig zijn Amerikanen. Hun bovenburen niet. Maf. Britten zijn immers ook Europeanen, en al doen ze er van alles aan om een status aparte krijgen; ze blijven Europeanen. In de oorlog kwamen de Amerikanen ons redden. Dat deden ze samen met de Canadezen (die vervolgens Trees aan nageslacht hielpen, maar dat is weer een ander verhaal). Ook al ligt Canada in Noord-Amerika; niemand zegt Amerikanen.
Die waterscheiding zet zich ook door in de muziek. Muzikanten uit de negenenveertig staten zijn Amerikaanse bands of soloartiesten. Die uit Canada, Canadese. De bekendste is Neil Young, ook al heeft ie de meeste van zijn bijna 74 jaar in de V.S. gewoond. Andere bekende Canadezen: Leonard Cohen, Joni Mitchell, The Guess Who (American Woman), The Tragically Hip en Arcade Fire. Minder bekend, maar net zo Canadees: The Dears. The Dears komen uit Montréal (de Koninklijke heuvel), bestaan sinds ‘95 en hebben zeven studioalbums op hun naam. Genre: orchestral pop-noir. Zo noemen zij overigens zelf hun muziek en al had ik er nooit opgekomen, het past wel. Het is een beetje van alles, pop, rock, wave, met een wat triestige manier van zingen en ja, dan dekt OPN mooi de lading.
De band heeft wat bescheiden hits gehad in thuisland Canada. Niet bij de Amerikanen, dus niet in Amerika. Hier, in Nederland, had Blood enig succes in de Graadmeter bij Pinguin Radio, maar dat is niet meer dan een heel bescheiden voetnoot. Blood is een voor hun doen stevig rocknummer, met eenzelfde heerlijke heftigheid als Smells Like Teen Spirit van Nirvana. Erg lekker, maar op hetzelfde album, Degeneration Street uit 2011, staat ook Galactic Tides en daar, ja daar smelt mijn muziekhart van. Vooral het middendeel, met een gevoelvol in toonhoogte aflopend thema en omlijst met een Phil Spectorkoortje en mooi bluesy gitaarspel, is om te watertanden. Helemaal door dat karakteristieke diepe en ronde Stratocastergeluid.
Een Amerikaanse gitaar, bespeeld door een Canadees, Patrick Krief, maar ja Canadees, (Noord-)Amerikaans, whatever, wat maakt het allemaal uit. De bandleden hebben – ver weg – ongetwijfeld Europese roots en zanger Murray Lightburn sowieso Afrikaanse. De een is niks meer of minder dan de ander. Waar het om gaat is dat The Dears ons hier in gedachten naar de hogere sferen van de Galactica brengen. Weg van de aardkloot en de continenten. Ik vond dit nummer dan ook een van de hoogtepunten toen ik ze zag in 2011. In de Melkweg. Waar anders?
