Het kan als ouder wordende muzikant eigenlijk maar twee kanten op. Je blijft performen tot op latere leeftijd en bent nog altijd even goed als je altijd al was, of je bent slechts nog een slechte schim van je muzikale zelf. Ok, als het eerste het geval is, dan is er uiteraard iets veranderd aan je stem, maar niet dusdanig dat er echt iets aan de hand is. De tweede is wat minder vergevingsgezind en doet de toehoorder in elkaar krimpen van plaatsvervangende schaamte. Enkel de voormalige iconische status geeft nog een laatste restje respect af dat het één en ander op de grens van het verdraagbare doet balanceren. Ik zal uit een stukje bescherming richting de betreffende personen die momenteel door m’n hoofd schieten geen namen noemen, maar zelfs het voormalig Mastermind van The Beach Boys kan diep vallen. Laten we ons dus daarom focussen op de eerste groep.
Een paar jaar geleden zag ik Neil Diamond. Een persoonlijke held, groots artiest, de 70 gepasseerd, geen podiumbeest, maar nog ongekend goed bij stem. Vlekkeloos zou ik haast willen zeggen. Hetzelfde geldt voor een andere muzikale held, namelijk Paul Simon. Ik zag hem tijdens zijn 25 Year Graceland tour en werd weggeblazen. De man haalde moeiteloos alle noten en leek te genieten. Dat is lastig te beoordelen, want Paul Simon lijkt maar één enkele gezichtsuitdrukking te hebben. Het was een performance van wereldklasse. Het is inmiddels zo’n 7 jaar geleden.
Afgelopen maand was dezelfde Paul Simon te gast bij Stephen Colbert in diens Late Night Show. Dat doet hij zo af en toe. Er leek geen enkele aanleiding te zijn voor dit bezoek, maar Simon was er gewoon. Begeleidt door zijn vaste selectie muzikanten, aangevuld door de huisband van Colbert en de gastheer zelf speelde ze het heerlijke That Was Your Mother. Ik keek het fragment tijdens het ontbijt en heb ademloos zitten kijken. Mijn cornflakes had al haar knapperigheid verloren. Het paar minuten durende optreden was niet perfect. Verre van zelfs. Het was geen geoliede machine. Het had ruwe randjes. Dit was geen miljoenen platen verkopende hitmachine die z’n ding kwam doen. Dit was een groep muzikanten die deden waar ze ooit zo verliefd op waren geworden. Ze maakten muziek. Met elkaar. Ze kregen allemaal hun ruimte. Alsof ze in een oud schuurtje weer lekker zichzelf mochten zijn. Paul Simon, 77 jaar oud, was weer een jonge god die dit alles in de juiste banen leidde.
Ik heb de clip nu al vele malen gezien, maar het blijft genieten. Dit is een van de fijnste live optredens die ik ooit gezien heb, zeker omdat het een ondergewaardeerd pareltje betreft van het hitalbum Graceland. En ook dat is fijn.
foto: Harrison Funk
