De dagen zijn prachtig op het moment dat ik dit schrijf, volop zon, lente maar dan wel met een heel zomers tintje. En die zon, die warmte, de wind die je huid lijkt te strelen doet wat met je gemoed. Vrolijkheid en muziek die hoopgevend is hoort daarbij wat mij betreft, en dat hoeft dan niet groots en meeslepend te zijn. De lente waar de natuur zich weer van zijn beste kan laat zien, ontluikend om te komen tot volle wasdom. Dat gevoel wordt volgens mij heel mooi vertolkt door Jon Allen in een prachtig mooi liedje, genaamd Joanna.
Jon Allen een zanger uit het Engelse Winchester, zijn eerste album dateert uit 2009, Joanna komt van zijn tweede album Sweet Defeat uit 2011. Tot nu toe vier albums uitgebracht, dus we kunnen niet spreken dat Jon Allen heel productief is in vergelijking met andere artiesten. Van Morrison, Sam Cooke, Rod Stewart zijn namen die op het internet worden genoemd als het gaat om zijn stem te kunnen plaatsen. Laten we het er vooral op houden dat Jon Allen vooral Jon Allen is, ooit ontdekt, zo gaat het verhaal door Mark Knopfler.
Een mooi liedje waar de warmte vanaf spat, want als één ding kan zeggen is dat zijn stem zeker warm is. En dat hij warme gevoelens voor Joanna koester, daar kan ook geen twijfel over zijn.
Let’s sail upon the evening, now the wind is getting high
Let’s step outside and drink in the air like wine
This time we’ll make a clean break; they’ll be no looking back
We’ll leave these streets of sorrow far behind
Op naar het geluk, naar plekken die nog niet opgeeist zijn, vrijheid of tenminste het gevoel van vrijheid. De woorden van Jon Allen nemen je mee op reis en de warmte en zon krijg je er gratis bij. Het is zo’n nummer die je onder een grote boom, languit liggend in het frisse groene gras moet luisteren. Het komt allemaal goed. De ogen gesloten en je ziet ze gaan, Joanna en Jon.
Go with me Joanna, go with me in time
I’ll take you where the wild flowers grow
We’ll ride on through the darkness
And get there with the dawn
Put you hand in my hand and let’s go
