Al een tijdje liep ik te denken dat het wel weer eens leuk zou zijn om een concert van Brad bij te wonen. Ik zag ze voor het eerst live in Tivoli, Utrecht. Een dag voor mijn verjaardag in 2013. Concertmaatje Peter kende ze helemaal nog niet, maar was makkelijk over te halen voor een avondje goede rock met een biertje er bij in zijn eigen stadje. En het werd genieten. Zowel band als publiek hadden het naar hun zin. Stone Gossard was nu eens niet die ene meneer op gitaar van die heel erg bekende band uit Seattle, maar onderdeel van het geheel. Tot genoegen van Peter werd er ook nog een nummer van de Stones gespeeld (Jumpin’ Jack Flash). En na afloop kon je op de foto met Shawn Smith, of zijn handtekening scoren. Ik heb het rode tourshirt nog steeds.
Brad wordt opgericht in 1992, op een manier zoals wel vaker gebeurt. De leden ontmoeten elkaar door de muziek. Shawn (zang en toetsen), Stone, Jeremy Toback op bas en Regan Hagar op drums kennen elkaar van bands als Satchel en Pigeonhed. De juiste naam voor de groep is nog wel even een dingetje. Ze vinden Shame wel wat, maar ontdekken dat er al een band is met die naam, en een van de leden heet Brad Wilson. Dus besluiten ze zich Brad te noemen, en het debuutalbum (dat in het voorjaar van 1993 uitkomt) heet Shame. De muziekwereld is er niet meteen ondersteboven van, al doet 20th Century het als single wel aardig. Het is ook mijn kennismaking met de band.
Ondertussen gebeurt er van alles. Zo maken Pigeonhed (The Full Sentence) en Satchel (The Family) prachtige albums. Pearl Jam breekt door en Mike Berg neemt de plek in van Toback. In 1997 verschijnt Interiors, dat gepolijster klinkt dan Shame. Gek genoeg verkoopt dit album een stuk minder, maar wordt de schare fans groter. Als single wordt gekozen voor The Day Brings (met Mike McCready op gitaar). Een eerlijk, ik heb zelden zo’n simpele, maar rake tekst gehoord.
So gather around
And see what the day brings
And see what makes you laugh
And see what makes you sing
And never, nevermind
The thing that people say
You’ll never go away
You’ll never go away
Pearl Jam wordt wereldberoemd, dus Stone heeft steeds minder tijd voor Brad. De rest van de band (er vinden ondertussen ook wat wijzigingen in de samenstelling plaats) vermaakt zich prima. Check gerust het wereldwijde web voor alle activiteiten, want het gaat té ver om hier alles van in een stukje te zetten. Zo heeft Shawn zowel solo als met andere bands genoeg te doen, voordat Brad zich weer verzamelt voor albumopnames. In de zomer van 2002 komt Welcome To Discovery Park uit. Deze schijf blijft vrijwel onopgemerkt. Al een jaar later wordt begonnen aan opnames voor de vierde studioplaat, maar door alle beslommeringen wordt de release telkens opgeschoven. Uiteindelijk ziet Best Friends? in 2010 het licht. Een niet al te lange promotietour (met Band Of Horses als support act) door de Verenigde Staten volgt. Met het nieuws dat de band vaker albums wil gaan uitbrengen en optreden.
Er wordt bij een ander label getekend, en na maanden in de studio gebivakkeerd te hebben verschijnt eind april 2012 United We Stand. Na een korte, lokale tour volgt dan in februari 2013 eindelijk de eerste Europese tour. En bij die ene keer zou het helaas blijven.
Op 5 april 2019 overlijdt Shawn Smith in zijn slaap aan de gevolgen van een gescheurde aorta en hoge bloeddruk.
