Hij was bevriend met Vic Chesnutt, maar die was er niet meer. Overdosis. Dat was hard aangekomen bij hem. Zelf had hij zo ook zijn eigen problemen met depressiviteit. En nu was hij een verhuizing aan het inplannen. Naar Knoxville. Naar een appartement van iemand van zijn band. Want zijn vrouw vond het na 19 jaar huwelijk wel genoeg.
Al vroeg in de ochtend zat hij samen met zijn bandgenoot en een vriend aan de bourbon. Op een gegeven moment was hij ontdaan, pakte van de bovenverdieping een geweer, en zei dat hij even een blokje om moest. Mark Linkous werd op 6 maart 2010 aan het begin van die middag gesignaleerd in een steegje. Een getuige zag dat hij zijn geweer op zijn hart zette.
Someday I will treat you good
Someday I will treat you fine
Someday I will treat you good
You know I should
Een lekker meezing refrein staat dan ineens in een ander daglicht. De tekst is van het nummer Someday I Will Treat You Good. In 1995 verscheen dit nummer als onderdeel van het album Vivadixiesubmarinetransmissionplot. Het belangwekkende debuut van de band Sparklehorse. Nou ja, band. Mark Linkous wás Sparklehorse. Vivadixiesubmarinetransmissionplot werd zeer goed ontvangen. Persoonlijk rekende ik het lange tijd tot de beste tien albums van dat decennium. En stom, de dood van Linkous in 2010 greep me aan, maar ik begon zijn muziek daarna langzaamaan te vergeten. Dankzij deze site, en specifiek de battle over hartverscheurende liedjes, werd ik weer op het spoor van Sparklehorse gezet.
Het nummer Someday I Will Treat You Good werd in 1996 uitgebracht als single en is zo’n typisch lekker alternatief jaren ‘90 nummer. Wellicht is het nummer muzikaal gezien minder uitdagend dan de andere nummers van het album waar het vandaan komt – het is redelijk rechttoe rechtaan – maar er zitten genoeg weerhaakjes in. Daarom ook blijft het nummer na al die jaren nog relevant en urgent klinken.
Maar nu heeft het dus nog een extra lading. Het is moeilijk naar het nummer luisteren zonder het beeld van de man in de steeg met een geweer op zijn hart. Je blijft je afvragen: wat beweegt een mens om de trekker over te halen? Wat in ieder geval overblijft is de muziek. Laten we die niet – meer – vergeten. En vooral de behandeling gaan geven die het verdient.
