Morgen is de Provinciale Statenverkiezing, waarmee de burger zijn stem mag laten horen in een ultieme poging de machtsverhoudingen in de 1ste Kamer te veranderen. De verkiezing-kretologie was weer niet van de lucht. Politieke partijen die ineens een ander geluid laten horen, vage beloften, hete luchtballonnen worden opgelaten en pogingen tot het laten zien van daadkracht en spierballen. Eén ding is zeker; de gevestigde orde schijt in de broek, want met een verschuiving worden ze gedwongen nog meer samen te werken, concessies te doen en – laten we het althans hopen – beduidend meer moeite zullen moeten doen om wetten, regels, aanpassingen en verdeling van lasten te rechtvaardigen.
Ben charismatisch maar immoreel
Gebruik mijn naasten, mijn naasten instrumenteel
Ik ben de roofbouw, ik ben de ploeg
En zelfs van mijn hebzucht heb ik nog niet genoeg
De hyena die steeds het laatste lacht
In 2013 kwam Flip Noorman met een overdonderend debuut; zowel in het theater als de ceedee Bellse Parese. Kleinkunst, maar dan zonder de NS. Tevens een zeer passende naam, want tijdens een treinritje kreeg hij ineens een spontane gedeeltelijke gezichtsverlamming. Hij Ik kon opeens zijn neus en oog aan één kant niet meer bewegen. Een slokje water liep er aan de andere kant spontaan weer uit. Het album heeft ook twee gezichten.
Zijn theateroptredens zijn rauw en charismatisch. Een declamatie van wijsheden vol van keiharde humor. Absoluut niet voor de gemiddelde theaterbezoeker op zoek naar de traditionele kleinkunst. Zijn meest bekende lied (nou ja) is Ik Heb De Macht. Een donker nummer met een oplichtend randje. Over tegenstellingen en mensen met een Januskop. De meeste politici dus.
Ik ben groots maar kleinzielig
Ik win altijd, maar ik win, ik win schlemielig
Ik ben de trap in de ballen
De appel die niet rust voordat hij omhoog kan vallen
De hyena die steeds het laatste lacht
Noorman stelt dat iedereen die macht heeft ook goede kwaliteiten heeft. Wanneer iemand dapper of strategisch is, dan is dat een goede kwaliteit. Maar wanneer dapperheid ingezet wordt om onrechtvaardig te zijn keert dat tegen hen. Het meest extreme is een naar het dictatoriale neigend figuur waaraan subtiel (nou ja) in het refrein aan gerefereerd wordt: Sir, yes sir. Noorman speelt in Ik Heb De Macht de tegenstrijdigheden tegen elkaar uit, zodat het goede ook niet meer goed is. Ik ben de heerser van de onbeheersbaarheid, die steeds het laatste lacht.
Niet vergeten: morgen heb jij de macht!
