Dry The River – Weights & Measures

Ik ga af en toe met de bus. Het komt niet heel vaak voor, maar het is me ook niet vreemd. Toch ga ik niet vaak genoeg om te weten hoe laat hij komt en alles omtrent de almaar wisselende dienstregelingen.

Een tijd geleden stond ik bij mijn vaste halte te wachten. Het was een gure, koude herfstavond en de tijd tikte snedig door. De regen kwam en ging, net als de wind, en de stroom aan passerende auto’s die onafgebroken voorbij trok. Wat niet kwam was de bus. Niet na 5 minuten, en ook niet na 10. Zelfs een dik kwartier later was er nog niets. Terwijl ik driftig op m’n telefoon zocht naar een antwoord, hoorde ik een vrouwenstem roepen. Meneer! Meneer?. Geschrokken keek ik op. Recht tegenover de halte, op het balkon van de daar aanwezige flat stond een vrouw met naast haar een man. Ze riep me nogmaals. Meneer! De bus rijdt niet. Er is een staking aan de gang. Vertwijfeld dankte ik haar en vertrok richting huis om toch maar de fiets te pakken richting station. Dankzij deze vrouw stond ik niet nog langer te wachten in de natte kou op een bus die niet komen ging.

Ik zou graag zo iemand gehad willen hebben om mij te waarschuwen niet langer te wachten op nieuwe muziek van een band die ik erg waardeerde, namelijk Dry The River. Tot in 2018 keek ik uit naar nieuwe muziek. Die kwam er niet. Na hun EP Hooves Of Doubt eind 2015 is men gestopt. En ik wist dat niet. Er stond dit keer geen mevrouw op een balkon te schreeuwen om mij te vertellen dat ik niet langer hoefde te wachten omdat er echt niks meer geen komen.

Toen ik het hoorde, of eigenlijk las, was ik oprecht teleurgesteld. Ik hield van deze band. Hun debuut Shallow Bed uit 2012 omsloot ik met beide armen. Hun lichtelijk ongrijpbare muzikale stijl in combinatie met de prachtige stemmen en geweldige teksten sloegen aan. De blijdschap was daarom ook groot bij het uitkomen van album nummer 2, Alarms In The Heart, twee jaar later. Het was wederom een pareltje met onder andere het waanzinnige Gethsemane (ik schreef er hier ooit als eens over) er op. Het gekke is dat ik ook de EP Hooves Of Doubt, die blijkbaar dus het afscheid was, geluisterd heb. Toch kwam het geen enkele keer in me op dat dit het was.

Als ik een keuze moet maken, dan zou ik zeggen dat het eerste album het beste is. Het kan zijn dat dit allesbehalve een neutrale keuze is, want het album was het album dat ik als eerste in m’n hart sloot. Er staan geweldige nummers op, allen ietwat bombastisch, maar allen even wonderschoon. Een nummer dat een absoluut hoogtepunt vormt, is Weight & Measures. Het nummer begint klein en in elk couplet komt er iets meer muzikale begeleiding bij. Gitaar, drums, elektrische gitaar enzovoorts. De onvermijdelijke climax voel je opbouwen en dat alleen al is een genot. Het is zo’n dijk van een nummer. Onverslijtbaar.

En dan hebben we het nog niet eens over de tekstuele kwaliteiten gehad, want man, die zijn ook niet de eerste de beste. Ik geef u de eerste twee coupletten;

You’ve made your decision
Now get up and leave
The familiar sting of the woodcutter’s swing to the tree

I’ll fall in the forest
To elbows and knees
And it won’t make a sound
Since there’s no-one around here to see

De bizarre poëtische tragiek in die laatste zin. De liefde van de zanger gekapt als een boom, langzaam ter aarde zijgend en zwijgend neerkomen omdat er is toch niemand is die het hoort. Dan heb je mij.

Zoals bij veel goede muziek mogen we blij zijn met de nalatenschap in de vorm van albums die nooit meer verdwijnen. Maar verdomt zeg, wat had ik graag wat meer van deze Londense heren gehoord. Helaas. Het mocht niet zo zijn.

If the spirit has left you baby
Don’t lie to yourself
Put them old records on
And admit that it’s gone somewhere else